ตอนที่ 14
สภาพทรุดโทรมและผ่ายผอมของอ้ายผิงตัวจริงทำให้ส่งไห้แทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว เหลาไท่ได้แต่ยืนมองด้วยความสงสารหลานชายจับใจแต่ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากปลอบและเป็นกำลังใจเท่านั้น
ซุนหลิงอยากให้ส่งไห้ใช้เวลากับอ้ายผิงตามลำพังจึงออกจากห้องเลยเจอสุ้ยไถ่ที่เพิ่งมาถึงโรงพยาบาล เด็กสาวเบือนหน้าหนีเพราะไม่พร้อมเผชิญหน้าเขา สุ้ยไถ่ร้อนรนมากต้องบอกสิ่งที่อยู่ในใจ
“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ฉันจะแต่งงานกับเจียอิงและจะพาเขาไปให้ไกลจากเธอ เขาจะได้ไม่มีโอกาสมาทำร้ายเธอได้อีก”
จบคำก็ผละไปหาส่งไห้ในห้องพักอ้ายผิง ซุนหลิงตามไปด้วย ทันเห็นภาพสุดสะเทือนใจส่งไห้ร่ำไห้อย่างหมดอายโดนมีสุ้ยไถ่กับเหลาไท่คอยปลอบ
“มันไม่ยุติธรรมเลยใช่ไหม อ้ายผิงไม่เคยทำร้ายใคร เขาไม่สมควรเป็นอย่างนี้ใช่ไหมสุ้ยไถ่”
สุ้้ยไถ่สงสารน้องชายฝาแฝดมาก ปลอบเสียงอ่อน “ทุกอย่างเป็นไปตามโชคชะตา นายต้องเข้มแข็งให้เหมือนอ้ายผิง อ้ายผิงคงรู้ดีว่าวันนึงจะได้กลับมาพบนาย ไม่ว่าจะในลักษณะไหน นายควรดีใจไม่ใช่หรือ”
“จริงสินะ ฉันควรดีใจ...ดีใจที่รู้ว่าเขาเป็นอ้ายผิงคนเดิมที่รักฉันไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
ส่งไห้มองไปทางอ้ายผิงตัวจริงอย่างรักใคร่ก่อนหันหาพี่ชายฝาแฝด
“ขอบใจที่เตือน ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเขาเอง ขอบคุณที่พาเขากลับมา ฉันจะไม่ปล่อยเขาจากฉันไปไหนอีกแล้ว”
ขาดคำก็เกิดเหตุไม่คาดฝัน ร่างบอบบางของอ้ายผิงตัวจริงกระตุก เครื่องช่วยหายใจทำงานผิดปกติ ทุกคนโดยเฉพาะส่งไห้แตกตื่นมากรีบเรียกหมอกับพยาบาลมาดูอาการ
ซุนหลิงน้ำตาไหล พร่ำบอกพี่สาวในใจ
“อย่าไปนะพี่ ทุกคนที่รักพี่มาอยู่ที่นี่แล้ว พี่ต้องหายแล้วฟื้นขึ้นมานะ อาปา คุณแม่ใหญ่ ทุกคนรอพี่อยู่”
แต่คำภาวนาของซุนหลิงก็ไม่เป็นผล อ้ายผิงตัวจริงจากทุกคนไปอย่างไม่มีวันกลับ สุ้ยไถ่กับส่งไห้เสียใจสุดขีด เช่นเดียวกับซุนหลิง เหลาไท่ก็ทุกข์ใจไม่แพ้กันแต่ยังเตือนสติทุกคน
“พวกเราทุกคนต้องยอมรับความจริง อ้ายผิงคงรอเวลานี้เพื่ออำลาเธอด้วยตัวเองนะส่งไห้”
เหลาไท่จงใจพูดกับหลานชายคนเล็กเป็นพิเศษ ส่งไห้พยักหน้ารับรู้
“ขอผมอยู่กับอ้ายผิงตามลำพังสักพักนะครับย่า”
ooooooo
การจากไปของอ้ายผิงสร้างความทุกข์ทรมานใจให้ทุกคนโดยเฉพาะส่งไห้ เหลาไท่ตั้งสติได้ดีสั่งการสุ้ยไถ่ให้อยู่เป็นเพื่อนส่งไห้และพาอีกฝ่ายไปซ่อนตัวในโรงแรมที่ปลอดภัยเพราะไม่อยากให้เจียอิงรู้เรื่องเขายังไม่ตาย
ซุนหลิงต้องกลับบ้านเทียนซั่ง เหลาไท่สงสารและเห็นใจแต่ก็มีภารกิจที่อยากให้เด็กสาวทำ










