สวยซ่อนคม

“ซินแสเพิ่งกลับเมื่อตอนเย็น คุณหนูรู้ใช่ไหมว่านายคนใหญ่สั่งให้ซินแสมาดูเจ้าสัวทุกวันเจ้าสัวเลยดีขึ้น”

“ฉันรู้แล้ว ขอบคุณอาเก้ามากๆนะที่ไม่ทอดทิ้งอาปา ไม่มีอาเก้าเสียคนฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”

“คุณหนู...อั๊วจะทิ้งได้ยังไงล่ะ เกิดเรื่องมากมายอย่างนี้ ใครจะนึกว่าบ้านอันซินที่เคยรุ่งเรืองกลับต้องมาตกต่ำอย่างนี้ ช่วยกันได้ก็ต้องช่วยกันไป”

“แล้วคุณแม่ใหญ่ล่ะอาเก้า ป้อเจ๊ดูแลท่านอยู่ใช่ไหม”

“อั๊วก็คอยบอกเขาอยู่ให้ดูแลเซียะเนี้ยให้ดี หวามันไม่ได้เรื่อง”

“งั้นฉันจะแวะไปดูคุณแม่ใหญ่หน่อยแล้วกัน”

ไม่มีใครรู้ว่าเจียอิงหรืออ้ายผิงตัวปลอมกลับถึงบ้านอันซินแล้วเพราะเธอไม่บอกใคร กระทั่งเกิดเสียงเอะอะบนชั้นสองทุกคนในบ้านถึงรู้ว่าคุณหนูใหญ่ของบ้านกลับมาแล้ว

เจียอิงยังไม่รู้ตัวว่าความแตกแหวใส่ซุนหลิงเสียงเขียว

“ฉันเคยพูดว่ายังไง คราวก่อนฉันปล่อยแก แต่หนนี้ฉันจะขังแกไว้จนตายนังซุนหลิง!”

“ฉันมาเยี่ยมคุณแม่ใหญ่”

“แต่ฉันห้ามไม่ให้แกเข้ามาที่นี่ ทำไมไม่ฟัง!”

จบคำก็ตบหน้าฉาดใหญ่ ซุนหลิงถึงกับเซเพราะตั้งหลักไม่ทัน อารมณ์โกรธพลุ่งพล่านเพราะสั่งสมความไม่พอใจที่มีต่ออีกฝ่ายไว้เยอะ สวนกลับเสียงกร้าว

“พี่คิดว่าพี่ทำเป็นอยู่คนเดียวหรือไง”

ซุนหลิงจะตบคืนแต่ไม่ทันทำ สุ้ยไถ่ที่เพิ่งมาถึงรั้งมือไว้

“นายคนใหญ่! มาห้ามฉันทำไม เขาทำฉันก่อน ไม่เห็นหรือ”

“แต่เขาเป็นพี่เธอ เธอไม่มีสิทธิ์ทำกับพี่อย่างนั้น”

“คุณเข้าข้างเขา คุณมันไม่ยุติธรรม!”

เจียอิงหรืออ้ายผิงตัวปลอมสาแก่ใจมาก ถลาไปกอดแขนบีบน้ำตา

“ขอบคุณนะคะที่มาทันเวลาพอดี ช่วยน้องด้วยค่ะพี่สุ้ยไถ่ มันจะรังแกน้อง น้องพูดถามมันดีๆ...ดูมันสิคะ”