เสน่หามายา

“สรัลเป็นอดีตครอบครัวของคุณค่ะ เข้าใจใหม่นะคะ แต่เพลงก็ถือว่าตัวเองโชคดีนะคะที่เห็นว่าคุณเลี้ยงลูกยังไง ถึงสร้างแต่เรื่องน่าปวดหัว เพลงกับสรัลจะได้ไม่เอาเป็นแบบอย่าง...ใช่ไหมคะสรัล” ไม่พูดเปล่าเพลงพิณเข้านั่งข้างๆสรัล อลิสไม่พอใจดึงกัสโซ่ออกไป เพลงพิณมองตามก่อนจะหันมายิ้มให้สามี

“คุณพูดแบบนี้ก็แปลว่าเราพร้อมจะสร้างครอบครัวกันแล้วใช่ไหมเพลง”

“ถ้าคุณพร้อม เพลงก็พร้อมค่ะ”...

โมเน่ต์ดีใจแทบจะโดดตัวลอยที่พี่ชายสลัดแคทหลุดจนได้ หยิบแก้วเครื่องดื่มยื่นให้ชวนดื่มฉลองให้กับความโสด ปรานีเห็นดีด้วยที่เลิกกันได้ ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อาย ทิ้งพี่มาเกาะน้อง คงคิดจะรวบหัวรวบหาง หลอกกินเงินไปวันๆ โมเน่ต์เชื่อว่าแคทคงไม่จบกับพี่กัสโซ่ง่ายๆ ต้องตามมาง้ออีกแน่ เขาอย่าใจอ่อนก็แล้วกัน

“ต่อให้บีบน้ำตายังไง พี่ก็ไม่ยอมหรอกโมเน่ต์...ไป...ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เดี๋ยวคุณแม่รอ”...

ในเวลาต่อมา สองพี่น้องกัสโซ่และโมเน่ต์พากันมาที่รถเพื่อจะไปหาแม่ตามนัด โมเน่ต์ขอเป็นคนขับรถเอง กัสโซ่ลังเลอยู่อึดใจก่อนจะส่งกุญแจรถให้ เธอขับรถได้คล่องแคล่วแถมจอดรถที่ลานจอดรถของห้างฯ ได้อย่างไม่มีที่ติจนกัสโซ่ออกปากแบงก์สอนขับรถอย่างไรถึงได้เป็นเร็วนัก เธอคุยอวดว่าตัวเองหัวไวต่างหาก เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ แกล้งพูดดักคอว่าแค่สอนขับรถใช่ไหม โมเน่ต์โวยวายอย่าคิดว่าเธอจะง่ายเหมือนแคท

“แล้วก็ไม่ลืมด้วยว่านายนั่นเคยเป็นแฟนยัยเพลงพิณมาก่อน”

“ก็ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน อย่ามาร้องไห้ให้พี่เห็นนะ” กัสโซ่แกล้งแหย่ โมเน่ต์ยืนกรานว่าไม่มีทาง

ooooooo

เป็นอย่างที่โมเน่ต์คาดเอาไว้ แคทไม่ยอมจบง่ายๆ ตามตื๊ออลิสมาถึงร้านอาหารที่ฝ่ายหลังนัดลูกๆเอาไว้ อ้อนวอนทั้งน้ำตาให้ท่านช่วยกล่อมกัสโซ่ให้ยอมแต่งงานกับเธอ อลิสอ้างว่าลูกของตนโตแล้ว ตนไปบังคับอะไรเขาไม่ได้ ขอร้องให้เธอกลับไป ทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์อะไร

กัสโซ่เดินนำโมเน่ต์เข้ามาสมทบ พอรู้ว่าแคทมาสร้างความรำคาญให้แม่ รีบลากแขนออกไปพลางต่อว่า

“ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ อายคนเขาไหม แล้วมาที่นี่ทำไม”

“โซ่ แคทขอร้อง กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ป่วยการที่แคทจะอ้อนวอน กัสโซ่ยืนกรานให้เธอได้แค่ความเป็นเพื่อน แต่ถ้าเธอไม่ต้องการก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก แคทฟิวส์ขาดตบเขาหน้าหัน

“จบได้ดีนะแคท” กัสโซ่ทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป แคทถึงกับทรุดลงนั่งกับพื้นร้องไห้โฮ...

เย็นวันเดียวกัน ลีโอแวะไปกินข้าวที่บ้านน้ำขิงเช่นเคย เธอเห็นว่าเรื่องรูปวาดของเขาเรียบร้อยแล้ว

จึงเอาคีย์การ์ดห้องพักคืนให้ เขาขอให้เธอเก็บเอาไว้ก่อน ให้คิดเสียว่าที่นั่นเป็นแกลเลอรี่ส่วนตัวของเธอก็แล้วกัน

“แต่ฉันรู้สึกเหมือนบุกรุกห้องคุณ”

ลีโอยื่นข้อเสนอถ้าน้ำขิงไม่อยากรู้สึกผิด เราก็คงต้องเป็นแฟนกัน หญิงสาวถึงกับไปไม่เป็นที่อยู่ๆเขาขอเป็นแฟนซึ่งหน้า ก้มหน้ากินข้าวกลบเกลื่อนความเขินอาย...

จากนั้นไม่นานลีโอเดินยิ้มลงจากรถจะเข้าบ้านตัวเอง เพลงพิณที่เพิ่งเดินชมสวนเสร็จ จะเข้าบ้านเช่นกัน เห็นเขาเดินยิ้มอารมณ์ดีกระเซ้าว่ามีข่าวดีอะไรหรือเปล่า