เสน่หามายา

“โมเน่ต์โกหกว่าไปเรียน แต่กลับหนีเที่ยว”

สรัลอยากรู้ว่าลูกไปคนเดียวหรือไปกับใคร อลิสไม่ได้ถาม ซักไซ้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แค่นี้ลูกก็คิดว่าถูกจับผิดจะแย่อยู่แล้ว เพลงพิณรู้แก่ใจดีว่าโมเน่ต์ไปกับแบงก์แต่ไม่อยากพูดอะไร ได้แต่บอกให้อลิสคุยกับลูกดีๆ ขอให้เธอพูดความจริง อลิสแหวทันที พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร เพลงพิณไม่ได้หมายความอะไรทั้งนั้นก็แค่เป็นห่วง อลิสเตือนเพลงพิณไม่ต้องมาพูดมาก ยังติดค้างคำขอโทษโมเน่ต์อยู่

“แต่ฉันแน่ใจว่าคนที่จะต้องมาขอโทษฉันคือคุณ”

อลิสมองเพลงพิณอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก ก่อนจะผละจากไป...

น้ำขิงเพิ่งรู้จากแม่ว่าเมื่อวานนี้อลิสแวะมาที่นี่ ถามว่าไม่ตกใจหรือ ท่านไม่เห็นต้องตกใจ เธอแค่มาบอกว่าชอบขนมที่ท่านทำ ท่านก็เลยทำให้ชิมอีกก็แค่นั้น เธอมาครู่เดียวก็กลับเพราะท่านคุยได้แป๊บๆก็ต้องลุกไปดูขนม น้ำขิงอยากรู้ว่าเธอจะมาที่นี่อีกไหม แม่ส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกันเธอไม่ได้บอกอะไร...

ตั้งแต่เกิดเรื่องอลิสไม่ไว้ใจให้โมเน่ต์ไปไหนคนเดียว หลังจากพาไปเคลียร์กับคุณครูสอนบัลเล่ต์เรียบร้อย อลิสรับลูกกลับโดยจะแวะไปร้านสปาด้วยกัน แบงก์ขับรถมาจอดเยื้องๆกับสตูดิโอบัลเล่ต์เห็นโมเน่ต์ขึ้นรถไปกับอลิสก็เจ็บใจที่เหยื่อหลุดมือถึงกับตบพวงมาลัยรถ

แต่จะให้ยอมแพ้คงไม่ใช่คนอย่างเขา ในเมื่อเสียเวลาตามเธออยู่นานสองนานจะปล่อยให้หลุดมือง่ายๆได้อย่างไร ก็เลยขับรถตาม

ใช้เวลาไม่นาน โมเน่ต์กับอลิสก็มาถึงห้างฯหรูซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านสปา ขณะเดินผ่านร้านเสื้อเจ้าประจำ โมเน่ต์เห็นเสื้อตัวหนึ่งสวยถูกใจชวนแม่เข้าไปดู อลิสเห็นมีแต่เสื้อวัยรุ่น จึงขอตัวไปรอที่ร้านสปาปล่อยให้ลูกเลือกซื้อเสื้อตามสบาย แบงก์รอจนโมเน่ต์อยู่ตามลำพังเข้าไปถามว่าแม่ของเธอรู้เรื่องเราหมดแล้วใช่ไหม

“รู้ แต่ฉันก็นัดนายได้ถ้าต้องการ เพียงแต่ฉันไม่อยากโกหกแม่เพื่อออกไปเจอนายอีก มันต้องมีวิธีที่ดีกว่าการแอบเจอกันอย่างนี้”

แบงก์อยากรู้ว่าวิธีไหน โมเน่ต์ขอให้เขาช่วยคิด แต่อย่าให้นานก็แล้วกัน...

ในที่สุดลีโอก็วาดรูปเหมือนของน้ำขิงเสร็จคราวนี้สวยถูกใจทั้งคนวาดทั้งคนเป็นแบบ เขาเห็นเธอพอใจจะจัดการเอาไปใส่กรอบให้ก่อนแล้วจะเอาไปให้ที่บ้าน...

ทางด้านสรัลเห็นมนัสชนกทำงานคร่ำเคร่งทั้งที่ถึงเวลาเลิกงานแล้ว ออกปากชมว่าเธอเป็นเลขาฯที่เก่งและขยันที่สุดในสายตาของเขา มนัสชนกปลื้มมากคิดไปเองว่าเขามีใจให้ ตัดสินใจจะสารภาพความในใจ แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากพูด เพลงพิณโทร.ตามเขาเสียก่อน มนัสชนกมองตามสรัลที่เดินจากไปอย่างเจ็บใจ

“นังเพลงพิณ...ขัดจังหวะฉันจริงๆ”

ooooooo