สกาวเดือน

หลังจากเช็ดคราบน้ำตาเรียบร้อยแล้ว กระต่ายกับทรงกลดนั่งที่ระเบียงท่ามกลางแสงจันทร์นวลสวย

“ทำไมหนีมาที่นี่”

“ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน...แล้วพี่กลดล่ะ ทำไมผิดคำพูด ไม่มาหาต่าย ต่ายคิดว่าพี่กลดไม่รอต่ายแล้ว”

“พี่เข้าใจผิด คิดว่าที่ต่ายไม่ยอมรับรักพี่สักทีเพราะกำลังปลูกต้นรักกับสราวุธและจะแต่งงานกัน พี่เลยหนีไปเมืองนอก เมาหัวราน้ำ เพราะทำใจให้ลืมไม่ได้”

“ต่ายคิดว่าพี่กลดกับพี่หญิงเนตรจะ...”

“ท่านชายสดายุเขียนจดหมายมาฟ้องล่ะสิ เจอกันอีกคราวหน้าจะให้เลี้ยงข้าวชดใช้ พี่กับหญิงเนตรเคยเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องกันมายังไงก็จะเป็นอย่างนั้น”

“แล้วทำไมถึงกลับมา”

“จะสืบข่าวว่าต่ายแต่งงานหรือยัง กลับพบว่าต่ายกำลังจะบวช...ทำไมถึงจะบวช”

“เพราะต่ายเหนื่อยและเสียใจ ต่ายไม่อยากเป็นทุกข์ ต่ายอยากพบหนทางที่จะทำให้ตัวเองใจสงบ”

“แล้วสงบมั้ย”

“ไม่เลย ต่ายเอาแต่คิดถึงพี่กลด รู้ไหมว่าแม่สารภาพความจริงกับต่ายแล้ว ตอนแรกเขาจะให้ต่ายอยู่ในฐานะลูกบุญธรรมเพราะกลัวสามีเขาจะไม่ยอมรับ ต่ายทุกข์จนแทบบ้า อยากให้พี่กลดอยู่ข้างๆ แต่พี่กลดก็ไม่อยู่”

“แต่พี่เห็นแม่ของต่ายอยู่ในโบสถ์”

“เพราะแม่ยอมรับว่าต่ายมีตัวตน เราสองคนเข้าใจกันแล้วค่ะ”

“พี่ดีใจด้วยนะ พี่กลับมาอยู่ข้างๆต่ายแล้ว จะไม่ยอมปล่อยต่ายให้หลุดมือไปอีกจนกว่าพี่จะตาย”

“อย่าพูดเรื่องตาย”

“ไม่พูดก็ได้ งั้นต่ายพูดสิ”

“พูดอะไร”

“คำที่พี่อยากได้ยินจากปากของต่ายใจจะขาด”

หญิงสาวเขินอาย ทรงกลดขยับเข้าไปหา เอียงหน้ามาใกล้มาก

“จะพูดหรือไม่พูด”

กระต่ายเขินเกินกว่าจะพูดคำว่ารัก ทรงกลดเลยจะพูดก่อน แล้วให้เธอพูดตาม...แต่กลายเป็นเขาจูบก่อนพูด เล่นเอากระต่ายเหวอ

“แกล้งต่ายอีกแล้ว ไหนบอกว่าจะพูด แล้วทำไมทำแบบนี้”

“จะพูดทีหลังไง ฟังนะ...พี่รักต่าย”