สกาวเดือน

แม้จะใจอ่อนกับทรงกลดแล้วแต่กระต่ายก็ยังไม่วายไว้ฟอร์ม บอกว่ายังไม่หายโกรธแต่ยอมให้โอกาสเขากลับมาเป็นเพื่อนได้อีกครั้ง แต่ถ้ามากกว่านั้นไม่ให้

“ต่ายไม่ได้รักพี่บ้างเลยเหรอ หรือว่าต่ายมีใครอยู่ในใจแล้ว...เลยรักพี่ไม่ได้”

“ใช่...เรามีใครบางคนอยู่ในใจแล้ว”

ทรงกลดหน้าเสีย ขอให้อีกฝ่ายบอกมาว่าเขาคนนั้นคือใคร แต่กระต่ายอมภูมิบอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องรู้ ชายหนุ่มไม่กล้าเซ้าซี้เพราะรู้ดีว่าตัวเองกำลังโดนลงโทษ แต่ขออย่างเดียวให้เธอพูดกับเขาด้วยการแทนตัวเองว่าต่ายเหมือนเดิม

กระต่ายตกลงและยอมให้เขาขับรถไปส่ง แต่ยังไม่กลับบ้านเด็กกำพร้า ขอให้มาส่งที่บ้านราชไมตรีเพราะเธออยากมากราบกระดูกปู่และพ่อเพื่อบอกเล่าความสบายใจของตน ทรงกลดทำหน้าที่ด้วยความเต็มใจแต่ไม่เข้าไปในบ้านด้วยเพราะดึกแล้ว  เขาเดินมาคุยกับทรงมณีที่บ้านติดกัน

กระต่ายทำธุระเสร็จกำลังจะกลับออกมา ได้ยินเสียงกัณหากับศักรินทร์ทะเลาะกันเอ็ดอึง ถามป้าเงินได้ความว่าศักรินทร์เพิ่งกลับมา เขากลับดึกทุกคืน

กัณหาระแวงว่าศักรินทร์จะนอกใจอย่างที่น้องๆ

มาบอกจึงคาดคั้นจนเป็นเรื่อง ศักรินทร์เพิ่งโดนเจ้าหนี้ในบ่อนทวงเงินเลยหงุดหงิดอารมณ์เสียหนักถึงกับลงมือกับกัณหาแล้วขู่บังคับจะเอาเงินทองของมีค่าในตู้เซฟ แถมบอกที่ผ่านมาไม่เคยรักเธอเลยสักนิด

กัณหาโกรธแทบคลั่ง ด่าทอและต่อสู้จนโดนเขาตบหลายที กระต่ายทุบประตูห้องระรัวเพื่อจะเข้าไปช่วย แต่ไร้ผลเพราะห้องล็อก จึงให้ป้าเงินไปตามเทิดมาช่วยพังประตู แต่เทิดไม่ทันจะมาประตูก็เปิดผาง ศักรินทร์ลากกัณหาออกมาจะให้ไปเปิดตู้เซฟในห้องทำงานและประกาศใส่หน้ากระต่ายว่าเรื่องของผัวเมียห้ามยุ่ง ใครเข้ามายุ่งจะฆ่าให้ตายทั้งหมด

กระต่ายไม่กลัวเพราะคิดแต่จะปกป้องกัณหา จึงโดนมันตบหน้าและอาจจะซ้ำอีกทีถ้าทรงกลดไม่เข้ามาขวางไว้เสียก่อน

ศักรินทร์กับทรงกลดวางมวยแลกหมัดกันไปมา แต่พอศักรินทร์ได้ยินว่าแจ้งตำรวจแล้วจึงฉวยโอกาสตอนทุกคนเผลอรีบวิ่งหนีออกจากบ้านไปได้

กัณหาเสียใจมากกับการกระทำที่ผ่านมาของตัวเอง ทั้งไม่เชื่อน้องๆที่คอยเตือนและชิงชังรังเกียจกระต่ายด้วยความอิจฉาริษยา แต่วันนี้เธอรู้ซึ้งแล้วว่าไม่มีใครรักเธอเท่ากับคนในครอบครัว เธอรู้สึกผิดมากถึงกับเอ่ยปากขอโทษกระต่ายเป็นครั้งแรก

รุ่งขึ้นปัทมา สินี และเพ็ญลักษณ์พากันมาที่บ้านราชไมตรี ทุกคนปลอบและให้กำลังใจกัณหาโดยไม่มีคำตำหนิแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้กัณหารู้สึกผิดจนสารภาพเรื่องพินัยกรรม

“เรื่องพินัยกรรมของคุณพ่อ ฉันเป็นคนจ้างให้ทนายปลอมมันขึ้นมา คุณพ่อแบ่งทรัพย์สินให้พวกเราเท่าๆกัน หลานๆก็จะได้เรียนต่อตามสัญญา ต่ายก็จะได้รับมรดกในส่วนของคุณพี่วิสุทธิ์...ฉันขอโทษ”

“ไอ้ศักรินทร์มันยุยงให้พี่กัณทำใช่ไหม” สินีถาม

“ก็มีส่วน แต่เรื่องนี้ฉันไม่โทษมันไปซะทั้งหมดหรอกนะ ถ้าฉันไม่โลภเอง ใครก็ยุฉันไม่ได้ ยกโทษให้ฉันได้ไหม”

“เล็กให้อภัยพี่กัณได้เสมอ ทุกคนล่ะคะ”

ปัทมากับสินีพยักหน้า ปัทมาย้ำว่าพวกเราคือครอบครัวเดียวกัน กัณหาซึ้งใจน้ำตาคลอ พูดเด็ดเดี่ยวว่า