สกาวเดือน
ตอนที่ 15
“มิน่า...คุณถึงได้เอ็นดูต่ายเป็นพิเศษ เพราะอย่างนี้นี่เอง”
“ฉันต้องขอโทษพวกคุณจริงๆ ตอนนั้นเพราะความจำเป็นหลายอย่างทำให้ฉันยังไม่กล้าบอกความจริง ฉันพร้อมที่จะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พวกคุณฟัง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อดีตก็คืออดีต...ปัจจุบันเท่านั้นที่สำคัญ แค่ได้เห็นต่ายกับคุณเข้าใจกัน พวกเราก็พอใจแล้ว”
ทรงมณีอยู่บริเวณนั้น ได้ยินคำพูดเทวินาก็รีบเข้ามาแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อทรงมณี เป็นแม่ของตากลด...เรามาคุยเรื่องสินสอดกันเลยดีกว่านะ อย่าหาว่าฉันรีบเลย ...แค่ใจร้อน”
ทรงกริชกับมุกดาตามเข้ามา ทรงกริชสะกิดเตือนแม่อย่างหวั่นๆ
“แล้วถ้านายกลดมันง้อต่ายไม่สำเร็จล่ะครับคุณแม่”
“ไม่มีคำว่าไม่สำเร็จค่ะ สองคนนั้นรักกัน มุกรู้”
“เล็กยืนยันด้วยอีกคนค่ะ”
ทรงมณียิ้มหน้าบาน ชวนเทวินายิกๆ “เราไปคุยกันทางโน้นกันดีกว่าค่ะคุณ เดี๋ยวจะมีใครมาขัดคอฉันอีก”
ooooooo
กระต่ายหนีออกมาขึ้นรถทรงกลดที่สตาร์ตทิ้งเอาไว้ขับหนีไป ทรงกลดเร่งรีบตามไปด้วยรถอีกคันของพี่ชายจนถึงไร่ที่ศรีราชาแต่หาตัวกระต่ายไม่พบ
กระต่ายหลบหลีกไม่ยอมเผชิญหน้า ทรงกลดร้อนใจมากจนนั่งไม่ติด กว่าจะนึกได้ว่ากระต่ายน่าจะอยู่ที่ไหนก็ปาเข้าไปมืดค่ำ
ทรงกลดรีบมาที่กระท่อมท้ายไร่ ได้ยินเสียงสะอื้นก็รีบก้าวเข้าไป กระต่ายตกใจลุกพรวดขึ้น ชายหนุ่มเห็นแล้วแต่แกล้งร้องถาม
“ต่ายอยู่ที่นี่มั้ย”
กระต่ายใจเต้นตึกตักพยายามซ่อนตัว ทรงกลดอมยิ้ม พูดออกไปอีก
“แล้วใครที่อยู่ข้างๆพี่เนี่ย...ใครเอ่ยขโมยวิทยานิพนธ์ของใครอีกคนหนึ่งไป แล้วบังคับให้เจ้าของวิทยานิพนธ์ทำงานให้”
เงียบสนิท! มีแต่รอยยิ้มของกระต่ายที่ผุดพรายอย่างจำได้
“ใครเอ่ย ทุกๆตอนเที่ยงจะต้องแบกปิ่นโตของอาเล็กมาให้ใครคนหนึ่งกินที่นี่...ใครเอ่ยเคยหนีอาเล็กมานอนหนาวสั่นแอบอยู่ในกระท่อมหลังนี้ จนกระทั่งใครอีกคนตามมาพบ หาผ้ามาห่มให้แล้วก็เช็ดน้ำตาให้”
ทรงกลดรื้อฟื้นวันคืนแห่งความสุขในอดีต กระต่ายจำทุกอย่างได้แม่น น้ำตาซึมด้วยความดีใจ
“ใครเอ่ย...ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเพราะเข้าใจผิดคิดว่าใครคนหนึ่งตายเพราะอุบัติเหตุรถชน”
กระต่ายทนเงียบต่อไปไม่ไหว ยิงคำถามออกไปด้วยความน้อยใจ
“ออกไปจากชีวิตต่ายแล้วกลับมาทำลายชีวิตต่ายอีกทำไม คนใจร้าย”
“พี่น่าจะตายไปจริงๆเลยนะ ให้สมกับความผิดที่ทำให้คนที่พี่รักเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า พี่มันไม่ได้เรื่อง ถ้าต่ายจะโกรธจะเกลียดพี่และไม่ให้อภัยพี่อีกแล้วพี่ก็เข้าใจ...อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ไม่อยากให้ต่ายเสียน้ำตาเพราะพี่อีกแล้ว...บอกมาคำเดียวว่าไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก พี่จะไปทันที...”
ทรงกลดพูดไม่ทันขาดคำ กระต่ายเดินออกมาโผกอดและร้องไห้กับอกเขา ทรงกลดพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่าขอโทษ...แล้วลูบผมเธออย่างทะนุถนอม
สองคนกอดกันนิ่งนาน กอดด้วยความรักและความโหยหาที่มีมาตลอดเวลา...
ooooooo
