สายโลหิต

ลูกชายมองหน้ามารดา เห็นแต่น้ำใสๆคลอหน่วย แล้วค่อยๆหยาดลงตามร่องแก้ม

“แม่อุ้มท้องเจ้าหนีกันมากับคุณพ่อ พ่อจันทร์เอ๋ย ความหลังเหล่านั้นยังแจ่มชัดอยู่เลย แม่รักกรุงเก่าเป็นชีวิตจิตใจ เคารพสักการะพระเจ้าแผ่นดินทุกพระองค์เสมอกันหมด”

ดาวเรืองนิ่งไป สีหน้าจดจำรำลึกย้อนเวลาไป จันทร์สงสัยถามแม่ว่ากำลังคิดถึงคุณพ่อใช่หรือไม่

“คิดถึงทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพระมหากษัตริย์

ชาวบ้านบางระจัน ไพร่พลที่รบสู้พม่าอยู่ที่ทุ่งภูเขาทอง พวกกองอาทมาตวิเศษไชยชาญ ทุกคนแหละพ่อจันทร์ ไม่มีท่านพวกนั้นก็คงไม่มีแม่ ลูก หลาน เหลน ไม่มีแผ่นดิน ราชธานีพระนครอย่างทุกวันนี้ ความกตัญญู กตเวทิตารู้คุณบิดามารดาแลบรรพบุรุษนั้นเป็นของประเสริฐ ผู้ใดละเลยไม่นึกถึง ไม่เคารพคารวะ ก็เสียทีเกิดเป็นคน บาปกรรมแก้ไขอย่างไรๆก็ไม่มีวันหลุดพ้น”

“สักวันหนึ่งลูกหลานเหลนโหลนอาจสำนึกในบุญคุณบรรพบุรุษช่วยกันรื้อฟื้นกรุงเก่าและเก็บหลักฐานไว้เตือนใจคนรุ่นต่อไป”

“แม่ก็หวังว่าจะมีวันนั้น...พ่อจันทร์ยังเล็ก รอให้เป็นผู้ใหญ่กว่านี้ รู้จักควบคุมอารมณ์และจิตใจได้มั่นคง แม่จะให้ดาบนี้”

“ขอรับ”

ดาวเรืองยิ้มน้อยๆ มองดาบบรรพบุรุษในมือเอ่ยกับลูกอย่างมีความหวัง

“คำสัตย์สาบานของพี่น้องก่อนกรุงศรีอยุธยาจะถึงกาลพินาศจะสัมฤทธิผลเมื่อใดยังสงสัยนัก อีกนานเท่าไหร่ดาบคู่ของบรรพบุรุษจะมาอยู่รวมกัน แต่แม่เชื่อว่าจะมีวันนั้นอย่างแน่นอน”

ooooooo

–อวสาน–