เล็บครุฑ

แคทกระตือรือร้นที่จะฟัง รจิตเล่าว่า วันที่กริชหายไป ตนเห็นความผิดปกติบางอย่างของอุกฤษณ์ เห็นเหมือนเขาเป็นพวกเดียวกับคนของจางซูเหลียง ก้านท้วงว่าพูดอะไรออกมา รจิตถามก้านวันนั้นไม่เห็นบ้างหรือ เขาส่ายหน้าเต็มที่อ้างว่ามัวแต่หลบกระสุน

“แต่ฉันเห็น ฉันเลยต้องพูดตามความเป็นจริง เผื่อมันจะมีประโยชน์ในการตามหาตัวสารวัตรบ้าง”

“เป็นประโยชน์มากค่ะ เพราะสิ่งที่คุณพูดมา มันช่วยยืนยันในสิ่งที่คุณอดิศักดิ์เห็นว่าเป็นเรื่องจริง” แคทเห็นด้วยว่าอุกฤษณ์เป็นพวกสิ่งเอ็ง ย้ำรจิตอย่าแพร่งพรายเรื่องนี้

รจิตกับก้านรับคำ ทั้งสามจับมือสัญญาว่าจะไม่บอกใคร รจิตเหลือบเห็นบัตรที่แคทคล้องคอ มีรูปนกเหมือนจี้ที่เธอมีก็แปลกใจแต่ยังไม่พูดอะไร...หลังจากแยกกันวันนั้น ก้านโทรศัพท์หาใครบางคนที่ไม่มีใครรู้

ooooooo

ทางเดินในบ้านหลังหนึ่ง มีเวรยามของจางซูเหลียงเดินตรวจตรา คมน์แอบเข้ามาค้นหาตามห้องต่างๆ พลันเห็นสิงห์ออกมาจากห้องหนึ่ง คมน์รีบหลบแล้วย่องเข้าไปหลังจากสิงห์ลับตา พบว่าสุธรรมถูกมัดมือและปิดตา ก็รีบเข้าไปช่วยเหลือ

ทันทีที่สุธรรมเห็นหน้าลูกชายก็ดีใจมากที่ยังไม่ตาย สองพ่อลูกโผกอดกัน คมน์ถามหาแม่ สุธรรมบอกว่าถูกแยกกันขัง ทันใดมรกตเปิดประตูเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง

“น่าแปลกใจมาก ที่เห็นนายมีชีวิตอยู่”

“คนอย่างผมไม่ตายง่ายๆหรอก”

“ถ้าคิดจะออกจากที่นี่ ก็ข้ามศพฉันไปก่อน”

คมน์และมรกตชักปืนออกมาพร้อมกัน

“คราวนี้ผมไม่ยอมให้คุณยิงผมฝ่ายเดียวแน่”

“ไหนบอกว่ารักฉัน”

“ความรักมันจบไปแล้ว พร้อมๆกับกระสุนที่คุณลั่นใส่ผม”

“แต่ฉันยังรักคุณนะชีพ เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะฉันถูกบังคับ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นเลย...ฉันรู้ว่าคุณคงไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด แต่มันก็สมควรแล้ว เพราะฉันทรยศความไว้วางใจของคุณ ฉันรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป อย่าเกลียดฉันเลยนะคะ”

มรกตน้ำตาคลอ ยกปืนขึ้นเล็งศีรษะตัวเอง คมน์ร้องห้ามลั่น...เสียงปืนดัง เปรี้ยง!

คมน์สะดุ้งตื่นจากความฝัน ร้องเสียงหลงว่าอย่า... ผู้พันพิชิตกับหมอยืนคุยกันอยู่ตกใจ รีบเดินเข้ามาดูอาการ หมอตรวจจับชีพจร ม่านตาและบาดแผล แล้วปลอบว่าเขาแค่ฝันไป

“คุณเสียเลือดไปมาก แล้วก็หลับไปหลายวันจนผมเป็นห่วง โชคดีจริงๆที่วันนั้นคุณเตรียมการเอาไว้เป็นอย่างดี”