ตอนที่ 16
มรกตรื้อค้นแฟ้มงานของกริช และเปิดจอให้จางซูเหลียงได้เห็นด้วย เขาให้เธอหาข้อมูลว่ากริช
รู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งเอ็ง มรกตพบไดอารี เมื่อเปิดดูเห็นรูปภาพใบหนึ่ง
“เธอทำได้ดีมาก ฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการแล้ว” จางซูเหลียงเห็นแล้วพอใจมาก
พลันโทรศัพท์มือถือของมรกตดังขึ้น เป็นวิดีโอคอลจากมิสเตอร์เอ หญิงสาวบอกจางซูเหลียง เขารีบเอาแพลนดูลั่มขึ้นมาแกว่งหน้ากล้องสะกดจิตให้มรกต
สวมบทเป็นสายลับสาวคนเดิม เธอรับคำแล้วกดรับสายมิสเตอร์เอ เห็นภาพเขาแต่งตัวเป็นบาทหลวง
“สองห้า คุณอยู่ที่ไหน” มรกตโกหกว่าอยู่บ้าน “ช่วงนี้นายชีพหายตัวไป เกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างคุณกับเขา”
“เขาโกรธฉันมากเรื่องนกอินทรี”
“ผมขอสารภาพที่เคยบอกว่าจะให้รัฐบาลเจรจาเรื่องการส่งมอบนกอินทรีกันเอง จริงๆแล้วผมโกหก เพราะเรื่องขโมยนกอินทรีจากนายชีพ เป็นสิ่งที่ผมตั้งใจที่จะทำตั้งแต่แรกแล้ว”
“คุณหลอกใช้นายชีพ แล้วก็หลอกฉันด้วย”
“ผมขอโทษ แต่นกอินทรีเป็นสมบัติของเยอรมัน หน้าที่ดูแลรักษาต้องเป็นของคนเยอรมัน ไม่ใช่คนไทย”
มรกตถามเขาจะทำอย่างไรต่อไป มิสเตอร์เอ บอกว่าภารกิจเธอจบแล้ว เธอท้วงว่าชิ้นที่ 6 ยังไม่ได้ แต่เขากลับบอกว่าจะมีทีมใหม่มาสานต่อ ตอนนี้เขากำลังหาทางหนีออกนอกประเทศ หญิงสาวรีบถามว่าจะหนี อย่างไร มิสเตอร์เอไว้ใจจึงบอกแผนการ
“กำลังจะมีคณะบาทหลวงเดินทางไปสอนศาสนาแถวชายแดนภาคเหนือ ผมจะร่วมคณะไป แล้วหาทางลงเรือไปสามเหลี่ยมทองคำ ที่นั่นจะมีคนรอรับผมอยู่”
“คุณจะเอานกอินทรีติดตัวไปด้วยหรือเปล่า”
“ผมยังบอกไม่ได้ แต่เชื่อเถอะว่ามันอยู่ในที่ปลอดภัย เอาล่ะผมต้องเลิกติดต่อแค่นี้ แล้วเจอกันที่เยอรมัน”
มรกตรับคำ จางซูเหลียงยิ้มย่องเมื่อได้ยินการสนทนาทั้งหมด...เผอิญไสวเดินออกมาจากห้อง มรกตรีบปิดจอภาพจางซูเหลียงแล้วทำทีทักทาย ไสวถามหากริชไม่เห็นกลับบ้านหลายวัน หญิงสาวโกหกว่าเพิ่งคุยโทรศัพท์กันเมื่อครู่ พี่บอกทำงานอยู่ต่างจังหวัดไม่ต้องห่วง ผู้เป็นพ่อแปลกใจทำไมต้องปิดเครื่อง และก็รู้สึกได้ถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของลูกสาว ได้แต่สงสัย
ในเวลานั้นรจิตเปิดคลิปกริชเล่นกีตาร์ ร้องเพลงรักหวานซึ้ง เธอเห็นแล้วยิ่งคิดถึงเขาจับใจ เวลานี้ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน ทิ้งให้เธอว้าเหว่และโดดเดี่ยวอยู่คนเดียว
ด้านกริชถูกขังรวมอยู่กับดารณี เขากำลังคิดถึงรจิตอยู่เช่นกัน ดารณีตื่นขึ้นมา สภาพจิตใจดีขึ้น เริ่มพูดคุยรู้เรื่อง เธอได้ยินเขาฮัมเพลง ก็บอกเขาว่าเพลงนี้เป็นเพลงของปีศาจ สารวัตรหนุ่มแปลกใจทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น
“ตั้งแต่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็ได้ยินแต่เพลงนี้ มันเป็นเพลงของพวกปีศาจ”










