พรายสังคีต
ตอนที่ 12
“ข้าขอบใจเอ็งที่ยอมเสียสละคนที่รักให้กับข้า และยังมาร่วมเป็นร่วมตายกับข้าในครั้งนี้”
“ฉันก็ต้องขอบใจพี่เทิดที่ไม่โกรธในสิ่งที่ฉันปิดบังมาตลอด ฉันจะช่วยกันฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ไปช่วยแม่ดวงออกมาให้ได้”
“ตกลงไอ้น้องรัก”
สองพี่น้องสวมกอดกันด้วยความซึ้งใจ...
คืนเดียวกัน ยชญ์พาเมไปที่โรงพักเข้าพบสารวัตรวิเศษยืนยันว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง แม้มันจะเป็นเรื่องที่เชื่อได้ยากก็เถอะ
สารวัตรบอกว่าตนก็คิดอยู่แล้ว ตั้งแต่เคสคุณโฉมจนถึงพวงแพรว่ามันไม่ใช่เรื่องธรรมดา ยิ่งตอนที่รูปกลอนเลือดหายไป ตนพยายามหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาหักล้างแต่ก็ทำไม่ได้ พูดอย่างเหลือเชื่อว่า
“ใครจะเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะมีอยู่จริง มันคงยังไม่จบง่ายๆใช่ไหม คุณสองคนถึงได้มาเล่าให้ผมฟัง”
“ครับ ตอนนี้สำเนาโน้ตเพลงท่วมธรณีไปอยู่ในมือของทีมงานพวกรายการท้าทายผี ผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ ผมเลยต้องมาขอความช่วยเหลือจากสารวัตรครับ”
สารวัตรขอรายละเอียดมากกว่านี้หน่อยได้ไหม ยชญ์ยินดีและเล่าเรื่องที่ไปเจอกับทีมงานให้สารวัตรฟัง
ooooooo
พอลงจากโรงพัก เมมองหน้ายชญ์จนเขาถามว่ามีอะไรหรือ เมชมว่าเขาฉลาดเพราะถ้าเราสืบหากันเองคงอีกนานกว่าจะได้เรื่อง แต่ถ้าถึงมือตำรวจเชื่อว่าคงรู้ตัวเร็วๆนี้แน่
พอขึ้นรถเมก็ถอนใจเฮือกใหญ่ ยชญ์ถามว่าเป็นอะไร เมบอกว่าเป็นห่วงไม่อยากให้สาขาสังคีตศิลป์โดนยุบ ยชญ์บอกว่าอย่ากังวลเลย เรายังมีเวลาที่จะแก้ไข เป็นเรื่องธรรมดาที่นักศึกษาทุกคนต้องกลัว แต่นึกอะไรได้ถามเมว่า ครอบครัวเธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นหรือเปล่า
“ก็คงรู้ เป็นข่าวดังซะขนาดนี้”
“แล้วที่บ้านเธอว่ายังไงบ้าง อยากให้เธอเรียนสาขานี้ต่อหรืออยากให้เธอย้าย”
เมบอกว่าไม่มีใครสนใจหรอก เพราะถ้าสนใจก็คงโทร.มาถามแล้ว พูดแล้วหัวเราะยักไหล่บอกว่า
“ฉันมันพวกแตกแถวขวางโลก ให้เรียนอย่างนึงก็ดันไปเรียนอีกอย่างนึง” ยชญ์ถามว่าที่บ้านเธอไม่ต้องการให้เรียนดนตรีหรือ “บ้านฉันเรียนบริหารธุรกิจกันทุกคน พวกเขาดูถูกอาชีพที่เกี่ยวข้องกับศิลปะทุกแขนง ฉันถึงออกมาอยู่ที่หอนี่ไง”
ยชญ์เพิ่งรู้ เขามองเมอย่างเห็นใจ เมเปรยว่าถ้าสาขาสังคีตศิลป์ถูกยุบตนยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงต่อไป
“ใจเย็นๆนะ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้สาขาของเราถูกยุบ”
“ขอบใจนายมากนะ” เมเผลอพูดออกไปอย่างจริงใจ
“เปลี่ยนจากขอบใจเป็นเลี้ยงข้าวสักมื้อได้ไหม ตอนนี้ฉันหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว” เมบอกว่าได้ มื้อนี้ตนจะเลี้ยงเอง “เยี่ยมมาก ว่าแต่เธอจะเลี้ยงข้าวฉันที่ไหนล่ะ”
“นายขับรถไปตามที่ฉันบอกก็แล้วกัน”
“ได้เลย” ยชญ์ออกรถไปทันทีเลยไม่ทันเห็นเมที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
เมบอกทางจนยชญ์ขับรถไปถึงอพาร์ตเมนต์ที่เธออยู่ ยชญ์ถามว่าบอกทางผิดหรือเปล่า เมยืนยันว่าไม่ผิด ยชญ์ทำเสียงสยอง ดักคอว่า
“อย่าบอกนะว่าเธอจะต้มบะหมี่เลี้ยงฉัน”
