พรายสังคีต

เทิดกับพุกเดินทางกันอย่างมุ่งมั่น หนักแน่น ผ่านทางเดินแคบๆ มีสองฝั่งเป็นกำแพง จู่ๆไอดำก็ฟุ้งขึ้นมา เทิดกับพุกรับรู้การมาของไสยดำทันที

“ไสยดำ มันไม่ปล่อยกูจริงๆ” เทิดพึมพำ

จู่ๆ กำแพงสองข้างทางก็ปรากฏภาพกล้ากับดวงกำลังปลุกปล้ำกันอยู่ เทิดเห็นภาพบาดตาก็โกรธจนตัวสั่น หันมองรอบตัวตะโกน

“ไอ้กล้า...อีดวง...พวกมึงทรยศกู”

พุกพยายามบอกเทิดว่าอย่าไปมอง นั่นเป็นภาพลวงตา แต่เทิดระงับอารมณ์ไม่ได้ ไอดำของไสยดำ แผ่เข้าร่างเทิด เทิดแผดเสียง

“ไอ้กล้า...มึงตาย” เทิดพุ่งกลับไปทางเดิม พุกโดดขวาง บอกให้เทิดตั้งสติ เราต้องไปช่วยแม่ดวง

ทันใดนั้นภาพลวงตากลับกลายเป็นพุกจูบกับดวง เทิดหน้ามืดหันตะบันหน้าพุก ด่า “ไอ้น้องชั่ว มึงแย่งเมียกู” แล้วโดดถีบพุกซ้ำจนเซแล้วเข้าทำร้ายพุกอย่างบ้าคลั่ง

ปกรณ์นอนไม่หลับ อิงอรถามว่าเป็นห่วงครูเทิดและอาพุกใช่ไหม

“ใช่ พี่รู้สึกกังวลใจยังไงไม่รู้ กลัวว่าสองคนจะเกิดอันตราย ครูเทิดจมอยู่ในความอาฆาตแค้นมานาน  คงทนต่อสิ่งล่อลวงของไสยดำไม่ได้แน่” พูดแล้วปกรณ์ลุกจากเตียง อิงอรถามว่าจะไปไหน “พี่ขอไปสวดมนต์สักหน่อย จิตใจจะได้สงบ”

เทิดคร่อมร่างพุกจับหัวโขกกับพื้นอย่างบ้าคลั่ง พุกเจ็บปวดบอบช้ำมากแต่ไม่ตอบโต้เพียงแต่ปัดป้อง เท่านั้น แต่แล้วจู่ๆก็มีแสงสีทองสาดที่ร่างเทิด เทิดปวดแสบปวดร้อนจนร้องลั่น

นั่น...เป็นเวลาเดียวกับที่ปกรณ์กำลังกรวดน้ำอยู่ในห้องพระที่บ้าน...

“บุญใดที่ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญมาแล้วตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ผลบุญทั้งหมดนี้จะมีประโยชน์ความสุขแก่ข้าพเจ้าเพียงใด ขอให้ครูเทิดจงโมทนาผลบุญนั้นและรับผลเช่นเดียวกับข้าพเจ้าตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”

ทันใดนั้นไอดำที่ปกคลุมเทิดกับภาพลวงตาก็สลายไป เทิดกลับมามีสติ มองพุกอย่างรู้สึกผิด เอ่ยขอโทษ พุกบอกไม่เป็นไรตนให้อภัย

“ไอ้กล้า...เอ็งช่างกตัญญูรู้คุณนัก ข้าไม่น่าหูหนวกตาบอดเข้าใจเอ็งผิดเลย”

“อย่าคิดมากเลยพี่เทิด เรารีบไปกันเถอะ” พุกตบบ่าเทิดเบาๆ แล้วรีบเดินต่อ

ราตรีรู้ว่าเทิดหลุดจากอำนาจไสยดำของตนก็เรียกสิน พอสินมาหมอบอย่างนอบน้อมก็สั่ง

“ทาสที่ซื่อสัตย์ของกู กูมีงานให้มึงกับเพื่อนมึงทำ”

ooooooo

เช้าวันต่อมา ต้องมาขอโทษยชญ์ที่นั่งอยู่กับเมและมิ่งที่โต๊ะใต้ต้นไม้หน้าตึกคณะศิลปกรรม ยชญ์บอกว่าตนไม่ได้จะมาต่อว่า แต่อยากให้ช่วยกันคิดดูอีกทีว่าใครเป็นคนเอาโน้ตเพลงท่วมธรณีไป

ต้องบอกว่าตนคิดไม่ออกจริงๆ เมถามว่าต้องเคยพาใครไปที่ห้องหรือเปล่า ต้องบอกว่าเมก็รู้ว่าตนชอบอยู่คนเดียวไม่เคยพาใครไปที่ห้องและไม่เคยให้ใครมาค้างด้วย มิ่งถามว่าต้องเอาไปลืมไว้ไหนหรือเปล่า ต้องยืนยันว่าไม่มี

ยชญ์เชื่อว่าถ้าอย่างนั้นก็ต้องอยู่ในห้อง ต้องอาจเคลื่อนย้ายที่แล้วลืม เมเลยขอไปช่วยกันค้นดู ต้องยินดี ทั้งหมดจึงพากันไป

แต่พอลุกไปก็เจออาจารย์สำราญพอดี อาจารย์บอกว่ากำลังอยากเจอยชญ์อยู่พอดี เชิญไปที่ห้องหน่อยได้ไหม ยชญ์จึงแยกไปกับอาจารย์สำราญ เมกับมิ่งจึงไปกับต้อง