พ่อมดเจ้าเสน่ห์

โรมกลับเข้ามาอีกครั้ง พอเห็นหญิงสาวเป็นลมก็อุ้มออกไปนอนบนเตียง มองว่าเธออยู่ในชุดเสื้อคลุม จึงร่ายมนตร์เปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้ววางดอกกุหลาบไว้ให้ดอกหนึ่งถือเป็นการขอโทษ...โรมได้ยินเสียงโมนาเรียก จึงกลับไปหาโดยไม่เล่าว่าทำอะไรมา แต่โมนารู้สึกว่าเขามีพิรุธ

ooooooo

โรซี่ฝึกใช้คาถาร่ายมนตร์ไปยังชิคเก้น มันกลายเป็นหนู ทาฮีร่าเดินเข้ามา ชิคเก้นวิ่งวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แม่มดพันปีบอกว่าตัวมันกลายเป็นหนูไปแล้ว ชิคเก้นร้องลั่นเสียเชิงแมวที่ดันมาเป็นหนูเสียเอง

โรซี่บอกไม่ต้องกังวล ว่าแล้วก็ร่ายคาถางึมงำ ชิคเก้นกลายเป็นสุนัขทันที

“อนิจจัง อนิจจา อนิจจังวัฏสังขารา...” ทาฮีร่าส่ายหน้า

“ว้า! เฟลอีกแล้ว โรซี่เสียใจ...โรซี่เสียใจ...” พูดไปก็หายตัวเป็นควันกลับเข้าตะเกียง

ทาฮีร่าจะจัดการเปลี่ยนกลับให้เอง ชิคเก้นร้องห้ามเสียงหลง ไม่เชื่อมือคุณยายพันปี กลัวตัวเองจะกลายเป็นมดเป็นปลวกไปในที่สุด ขอรอโรซี่ทบทวนคาถามาแก้ไขเองจะดีกว่า แล้วชิคเก้นก็สังเกตเห็นว่าทาฮีร่าหน้าเครียด จึงถามมีเรื่องอะไร

ทาฮีร่าเห็นโรมไม่อยู่โรงพยาบาล กลัวจะไปเมืองมนุษย์...กลัวจะคว้าหลานสะใภ้ที่เป็นมนุษย์มาให้ และอีกเรื่องก็กลัวจะเจอพวกนักล่าเหมือนที่เมียนาดาลเคยเจอ

ไม่นานโรมกลับมาถึง ทาฮีร่าซักว่าไปเมืองมนุษย์มาใช่ไหม โรมหันไปถามว่าสุนัขของใคร ชิคเก้นตอบเองว่าเป็นตน ทาฮีร่าไม่หลงประเด็น สั่งให้โรมตามเข้าไปคุยกันในตะเกียง

ทาฮีร่าโกรธที่สั่งหลายครั้งแล้วไม่ให้ไปเมืองมนุษย์ เพราะอาจเป็นอันตรายถ้าเจอนักล่า แม้โรมจะบอกว่ายายได้สอนคาถากลบกลิ่นพ่อมดแล้ว แต่เธอก็กลัวจะพลาดอยู่ดี โรมเข้ากอดประจบ ทำให้ทาฮีร่าใจอ่อนลง

“โรมโตจนเป็นหมอแล้ว โรมดูแลตัวเองแถมยังดูแลคุณยายได้ด้วย คุณยายไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

“คุณยายรู้ว่าโรมโตจนเป็นหมอแล้ว แต่มันก็อดไม่ได้ ดูแลตัวเองดีๆก็แล้วกัน ยายจะไปนอนล่ะ” 

ทาฮีร่าใจอ่อนกับหลานตามเคย โรมเองก็นั่งทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา

ในคืนเดียวกัน โมนามาด้อมๆมองที่บ้านเดวิด เพราะเป็นห่วงอาการของนาดาล เดวิดออกมาเจอต่อปากต่อคำกันยกใหญ่ โมนาโกรธที่ไม่เห็นความหวังดีสะบัดหน้ากลับไป...เดวิดเข้ามาในห้องนาดาล เห็นนอนไร้เรี่ยวแรงจึงคุกเข่าข้างเตียงเรียกเบาๆอย่างห่วงใย นาดาลลืมตาขึ้นตาลุกวาวอย่างไม่พอใจ ถีบเดวิดเซออกไล่ให้ไปทำหน้าที่ของตัวเอง

“ไปฝึกเวทมนตร์ให้มันเก่งเหมือนหมอโรม นั่นคือหน้าที่ของแก แกมันโง่เง่า!”

เดวิดก้มหน้ารับเดินออกไปเงียบๆ เข้าห้องนอนยืนมองรูปแม่ฮันนาด้วยแววตาเศร้า “แม่ครับ ถึงพ่อจะเข้มงวดกับผมยังไง ผมก็ไม่เคยโกรธพ่อ เพราะผมรู้ว่าท่านเจ็บปวดจากการที่ต้องสูญเสียแม่ไปเพราะน้ำมือของพวกนักล่ามากแค่ไหน...ผมจะพยายามฝึกฝนเวทมนตร์เพื่อแก้แค้นให้พ่อกับแม่ให้ได้ พวกนักล่าจะต้องตายอย่างทรมานยิ่งกว่าแม่!”