พ่อมดเจ้าเสน่ห์

เปลวไฟเผาร่างฮันนาจนสูญสลายไปในที่สุด... แหวนพาร่างนาดาลกลับมาถึงกระท่อม แล้วกลายเป็นวงเล็กสวมที่นิ้วเขาพอดิบพอดี นาดาลเสียใจคร่ำครวญ

“ฮันนา พี่มันไม่เอาไหน ไม่เคยสนใจฝึกฝนเวทมนตร์คาถา จนกลายเป็นพ่อมดโง่ปล่อยให้เมียถูกเผาไปต่อหน้าต่อตา” ความเสียใจกลายเป็นเคียดแค้นดวงตากร้าวอำมหิต “ฟ้าดินเป็นพยาน ข้าจะแก้แค้นให้ฮันนาให้ได้!”

นาดาลมาที่ห้องลูก สัญชาตญาณของลูกที่เสียแม่ ร้องไห้โยเย “โรม แมทธิว เจ้าทั้งสองคนจะต้อง ช่วยพ่อแก้แค้นให้แม่ของเจ้า! เราจะช่วยกันทำลายครอบครัวพวกนักล่านั่นให้มันย่อยยับ” สองแฝดหยุดร้องมองพ่อ “แมทธิว เจ้าต้องไปอยู่เมืองมนุษย์ ไปแก้แค้นให้แม่ของเจ้า!”

ค่ำคืนนั้น นาดาลอุ้มแมทธิวมายังโรงพยาบาลในโลกมนุษย์ ผ่านพยาบาลที่กำลังทำงานกันตามปกติ ไฟบริเวณนั้นเกิดหรี่ลงและกะพริบปิดๆเปิดๆ พยาบาลโทร.แจ้งเจ้าหน้าที่มาตรวจเช็ก...มีลมพัดวูบเข้ามา ทุกคนรู้สึกง่วงเริ่มหาวแล้วหลับไปในอิริยาบถต่างๆกัน

นาดาลอุ้มแมทธิวมาจนถึงห้องพักกรองทอง ธงไชยยืนหลับอยู่ข้างเตียงเด็ก นาดาลตรงไปที่เตียงเด็ก ร่ายคาถาให้ทารกขยับไป แล้ววางแมทธิวลงแทนก่อนจะอุ้มทารกขึ้นมา เขารวบรวมพลัง เปล่งเป็นลำแสงออกมาจากดวงตา พุ่งไปครอบงำในหัวธงไชยกับกรองทอง

“จงจำไว้ว่าลูกของเจ้าชื่อแมทธิว และพวกเจ้าทั้งบ้านจะไม่ได้กลิ่นพ่อมดจากตัวของเขาเลย...พวกเจ้าจะต้องได้รับกรรมที่ก่อเอาไว้...ลาก่อนแมทธิวลูกรัก ถึงเจ้าจะต้องเติบโตอยู่ท่ามกลางนักล่า แต่เลือดพ่อมดของเจ้าจะเข้มข้นอยู่เสมอ” นาดาลเริ่มสั่นเพราะเสียพลังชีวิตไป เขาอุ้มลูกกรองทองที่ตั้งชื่อว่าเดวิดออกไป

บรรยากาศในโรงพยาบาลกลับคืนสู่ปกติ ทุกคนทำงานตามเดิม...นาดาลกลับมาที่บ้าน ได้ยินเสียงโรมร้องโยเย เขารีบเข้าไปในห้องเด็ก วางเดวิดลงบนเตียง แล้วอุ้มโรมขึ้นมา “โรมลูกรัก...ถ้าอยู่กับพ่อ เจ้าอาจจะ กลายเป็นพ่อมดที่ไม่เอาไหนเหมือนพ่อ พ่อจะพาเจ้าไปอยู่กับแม่มดผู้ทรงพลังและเปี่ยมด้วยคาถาอาคมชั้นสูง เจ้าจะได้ศึกษาตำราต่างๆจากนาง เพื่อเอาไว้แก้แค้นให้แม่ของเจ้า พ่อรู้ว่าเจ้าต้องทำได้”

เดวิดร้องไห้ขึ้น นาดาลหันไปเอ็ดให้เงียบ ทารกหยุดร้องทันที นาดาลหัวเราะหลังจากกล่าว “เจ้าก็มีหน้าที่เหมือนกัน หน้าที่ล้างผลาญวงศาคณาญาติของเจ้าให้มันพินาศย่อยยับไง”

ooooooo

บ้านทาฮีร่า แม่มดที่อายุใกล้พันปี เธอมีแมวชื่อชิคเก้นที่คอยต่อปากต่อคำกันมาตลอดหลายร้อยปี ระหว่างนั้น ทาฮีร่ากำลังกินซุปเป็นอาหารเช้า ชิคเก้นเปรยว่า

“อนิจจัง อนิจจา อนิจจังวัฏสังขารา...เคยเคี้ยวข้าวได้อยู่แหม็บๆ เดี๋ยวนี้ต้องมากลืนซุปเสียแล้วเพราะฟันฟางมันไม่เป็นใจ เคี้ยวไม่ไหวตามอายุ...”

“ไอ้ชิคเก้น! แกจะว่าฉันแก่ใช่ไหม!”

“หามิได้ ชิคเก้นแค่รำพึงรำพันถึงสัจธรรมของชีวิต”