พ่อมดเจ้าเสน่ห์
ตอนที่ 1
“ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่มด ครอบครัวเราเป็นนักล่า! เมื่อเจอพวกพ่อมดแม่มดที่ไหนเราต้องเผา! ไป คุณแม่หันมามองแล้ว” ไพจิตรจูงอุษณีย์เดินไปหา
ตลับถามหาธงไชยลูกชายคนโต ไพจิตรบอกว่าออกไปโรงพยาบาลเพราะกรองทองพี่สะใภ้คลอดลูกแล้วเป็นผู้ชาย ตลับดีใจที่ได้หลานคนแรกเป็นชาย จะได้เป็นตัวแทนตนต่อไป...ฮันนาร้องให้คนช่วย ตลับหันมาตวาดว่าแถวนี้ไม่มีบ้านใคร ไม่มีใครช่วยได้ ฮันนาวิงวอน
“ฉันมีลูกฝาแฝดที่เพิ่งคลอดได้ไม่กี่วัน ปล่อยฉันไปเถอะจ้ะ...”
“เพิ่งคลอดลูกได้ไม่กี่วัน แล้วสาระแนแส่มาหาที่ตายเอง สมน้ำหน้า!”
“คุณ...คุณแม่คะ พี่กรองก็เพิ่งคลอด...” อุษณีย์สะดุ้งหุบปากเมื่อตลับตวาดให้หยุด
“อย่าไปหลงกลมัน แม่มดพวกนี้มันเจ้าเล่ห์แสนกล ชด...ไปหยิบหนังสือมา”
ชดรับคำรีบเดินไป อุษณีย์กระซิบถามไพจิตรว่าหนังสืออะไร สามีตอบว่าหนังสือคาถา หญิงสาวเหลือบมองฮันนาอย่างสงสาร เพราะตัวเองก็กำลังตั้งท้องอยู่ ฮันนาเห็นสายตา วิงวอน
“ปล่อยฉันเถอะ ปล่อยฉันกลับไปหาลูก เธอก็กำลังท้องอยู่ไม่ใช่เรอะ”
ตลับห้ามไม่ให้ลูกสะใภ้ฟัง อุษณีย์รีบก้มหน้าลง ไพจิตรโอบภรรยาไว้
ooooooo
ในห้องเก็บลูกแก้วบ้านนาดาล เขากำลังใช้ลูกแก้วค้นหาว่าฮันนาอยู่ที่ไหน แล้วภาพที่ปรากฏเป็นบรรยากาศของโลกมนุษย์ ภาพในลูกแก้วเลื่อนมาที่บ้านอัครเดชฤทธิ์ เห็นฮันนาถูกมัดด้วยเชือกวิเศษอยู่กับหลัก กำลังจะถูกเผา เขาตกใจมากผลุนผลันออกไปทันที
ตลับกำลังอ่านคาถาด้วยเสียงดังก้องมีอำนาจ “ด้วยอำนาจแห่งเทพอัคคี ผู้มีเปลวเพลิงร้อนแรง จงบันดาลไฟโชนแสงลงมา ณ บัดนี้!” ลมพัดแรงขึ้น เมฆดำกระจายเต็มท้องฟ้า บรรยากาศมืดลง เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยง แล้วปรากฏเป็นลูกไฟพุ่งตรงจากท้องฟ้าลงมายังกองฟืนลุกเป็นไฟ ฮันนาร้องกรี๊ดเช่นเดียวกับอุษณีย์ ตลับกล่าวเสียงดัง
“จงมาเผาผลาญกายี นางแม่มดตนนี้ให้สิ้นสลายไปเทอญ”
สายฟ้าฟาดลงมาอีกเปรี้ยง ตลับปิดหนังสือลงมองไปยังฮันนาอย่างสะใจ
ฮันนาร้องอย่างทุกข์ทรมาน นาดาลขี่ไม้กวาด เหาะลงมา ฮันนาตกใจไล่ให้เขากลับไปดูแลลูกๆ ตลับดีใจจะได้เผาทั้งผัวเมีย เปิดหนังสือเตรียมว่าคาถา อุษณีย์แกล้งเซด้วยแรงลมไปชนตลับจนหนังสือหล่นจากมือ ทำทีขอโทษว่าลมแรง ก่อนจะหันไปส่งสายตาขอให้นาดาลกลับไป ฮันนาร้องว่าลูกต้องการเขา แล้วเธอก็ตวัดนิ้วที่สวมแหวนหลุดออก ลอยไปขยายใหญ่รัดตัวนาดาลพาลอยออกไป เขาร้องตะโกนบอกภรรยาด้วยใจแตกสลาย
“ลาก่อนฮันนา แล้วพี่จะแก้แค้นให้เธอ...ฮันนา...ฮันนา...”
