ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "เพชร"

เสี่ยทรงชัยนับวันไว้ใจณรงค์มาก ชมว่าฉลาดคิด ช่างวางแผน โชคดีที่ตนได้มาช่วยงาน ทันใดนั้นปริมก็ผลักประตูเข้ามาหน้าตาตื่น ถามว่าไฟไหม้ลานจอดรถสำนักงานของเพชร ฝีมือณรงค์หรือเปล่า

ณรงค์ไม่ตอบแต่ยิ้มร้ายสะใจ ทำให้ปริมยิ่งหงุดหงิดคาดคั้นว่าใช่ไหม! ณรงค์ตอบอย่างเลือดเย็นว่า

“ก็ตามที่คุณต้องการ บีบมันให้จนมุม แล้วก็ให้มันซมซานมาขอความช่วยเหลือจากคุณไงครับ”

ปริมมองณรงค์อย่างมีความหวังแล้วผละไป เสี่ยทรงชัยมองทั้งสองแล้วเตือนณรงค์ว่า

“เลิกตามใจยัยปริมแบบบ้าๆบอๆได้แล้ว ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมีอะไรดีนักหนานะ ยัยปริมถึงคลั่งได้ ขนาดนี้ ทั้งๆที่ตัวเองมีผู้ชายรวยๆดีๆมีอิทธิพลคอยอยู่เต็มไปหมด เห็นทีจะต้องจับมันแต่งงานกับใครสักคนแล้ว ไอ้พวกที่หวังลมๆแล้งๆว่าจะตกถังข้าวสาร มันจะได้เลิกฝันกลางวันแบบโง่ๆ สักที เธอว่าดีไหมณรงค์”

เสี่ยปรามณรงค์เป็นนัย ณรงค์เจ็บแต่ฝืนยิ้มบอกเสี่ยว่า “ก็ตามที่เสี่ยพูดเลยครับ”

ooooooo

ไกรสรถูกนำส่งโรงพยาบาล ทุกคนจึงรู้ว่าเขาวิ่งเข้าไปเอากล่องเหล็กเก่าๆที่มีเงินใส่ซองเขียนไว้ว่า “ค่าเทอมพิมพา” พิมร้องไห้สะเทือนใจที่พ่อทำเพื่อตนถึงขนาดนี้ ย่าบอกให้เพชรกลับไปดูที่อู่ ทางนี้ย่าจะดูแลพ่อเอง

เพชรลงมาถึงล็อบบี้โรงพยาบาลก็เจอปริมนั่งรออยู่ ปริมปราดเข้าหาถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าตนเป็นห่วงมาก และขอเวลาสักครู่ ตนมีข้อเสนอบางอย่าง

คุยกับปริมแล้วเพชรไปที่ลานจอดรถ นอกจากซากรถกระบะสองคันแล้วยังพบซองที่เขียนชื่อ “เพชร”

เมื่อเพชรเทของในซองออก พบว่าเป็นเหรียญราคาต่างๆและแบงก์ย่อยๆอีกหลายใบ เพชรรู้ว่านั่นคือเศษเงินจากน้ำพักน้ำแรงที่เหลือจากค่าเทอมของพิมที่พ่อเก็บไว้ให้ตน เขาซุกหน้ากับเข่าตัวเองอย่างสะเทือนใจ

เมื่อเพชรไปดูซากรถและโกดังที่ถูกไฟไหม้ข้าวของกระจัดกระจาย เขาถอนใจหนักหน่วง แล้วก็นึกถึงเรื่องที่คุยกับปริมที่ล็อบบี้ เธอถามและพูดอย่างมีอารมณ์มากว่า

“อิทธิพลของคุณพ่อปริมมันไม่ดีตรงไหนคะ คุณเพชรคิดจริงๆเหรอคะว่าตัวคุณเองจะทำสำเร็จได้จริงๆโดยไม่ต้องพึ่งพาใคร กี่ครั้งแล้วที่คุณเพชรต้องผิดหวังล้มเหลว คุณเพชรทำให้ย่าทำให้พ่อแล้วก็คนอื่นๆผิดหวังและเสียใจมากี่ครั้งแล้ว คุณจะต้องทำร้ายพวกเขาด้วยความเชื่อมั่นแบบผิดๆของตัวเองอีกเหรอคะ คุณเพชรจะต้องล้มอีกกี่ครั้งถึงจะคิดได้ว่าคุณทำคนเดียวไม่ได้ คุณจะโตโดยไม่มีใครหนุนหลังไม่ได้...ไม่มีทาง”

หลายประโยคของปริมกระทบความรู้สึกของเพชรอย่างรุนแรง ขณะนั้นเองครูหมายมามองเพชรอย่างสงสารจับใจถามว่า “แล้วเอ็งจะทำยังไง”

“ก็เริ่มใหม่ครับครู ผมมาไกลขนาดนี้แล้ว ผมจะไม่มีวันยอมถอยเด็ดขาดครับ”

“ดี” ครูหมายหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋า “งั้นไปหาเจ้าของไอ้นี่กัน...ข้าเก็บได้ตอนที่มาช่วยไอ้ยุทธมันดับไฟ”