ปีกหงส์

หลังนัดแนะกับเทวี ลินินรีบเก็บข้าวของส่วนตัวที่มีเพียงน้อยนิดของตัวเองใส่กระเป๋าใบเก่าๆ ที่ได้รับบริจาค ปีนกำแพงบ้านเด็กกำพร้าออกมาแบบใจคอไม่ดี กลัวไปหมดเพราะไม่เคยไปไหนนอกจากที่นี่กับโรงเรียนมาก่อน พวกเด็กกำพร้าที่ไม่ชอบขี้หน้าเธอพากันดีใจที่เธอไปพ้นหน้า พากันนินทาลับหลังอย่างสนุกปาก บางคนคิดว่าเธอคงหนีไปเป็นโคโยตี้ บ้างก็คิดว่าเธอคงไม่พ้นขายตัวแลกเงิน

ครู่ต่อมา ลินินเดินสีหน้าหวาดหวั่นมาถึงถนนใหญ่ที่รถบางตาเพราะดึกแล้ว สักพักภัสสรเพื่อนของเทวี ขับรถมาจอดเทียบ แนะนำตัวว่าเป็นใครมาจากไหน เธอลังเลไม่กล้าขึ้นรถ จังหวะนั้นเทวีโทร.มาหาลินิน

“มีคนมารับหนูแล้วใช่ไหม เขาชื่อน้าภัสสรเป็นเพื่อนน้าเองไม่ต้องกลัว ไปพักกับเขาก่อนแล้วเรื่องต่อไปค่อยว่ากันอีกที”

“ค่ะ” ลินินรับคำแบบไม่ค่อยมั่นใจ

ooooooo

ทินภัทรกลับถึงเชียงใหม่ในเช้าวันถัดมา ขณะกำลังคุยเรื่องไปจัดการเรื่องเรียนต่อเมืองนอกที่กรุงเทพฯให้แม่กับน้อง และปรางทิพย์ฟัง มีเสียงมือถือของเขาดังขึ้น ทินภัทรกดรับสาย

“ครับ...ผมจะรีบไป” ทินภัทรวางสาย หยิบแว่นดำมาสวมแล้วลุกขึ้น แม่เลี้ยงละม่อมทักท้วง

“จะรีบไปไหน ยังไม่ทันได้ทานข้าว ยังไม่ทันเอาปรางไปส่งบ้านเลยทิน”

“ปรางกลับบ้านเองได้ค่ะ พี่ทินไม่ต้องห่วง” ปรางทิพย์บอกด้วยความเกรงใจ

“ปรางอยู่ที่นี่ก่อน พี่ไปธุระกลับมาค่อยกลับ” สั่งเสร็จทินภัทรรีบออกไป ปรางทิพย์มองตามสงสัย...

ในเวลาเดียวกัน ที่ห้องพักเล็กๆของภัสสรในกรุงเทพฯ ลินินไม่นิ่งดูดายช่วยทำงานบ้าน ทั้งปัดกวาดเช็ดถู ภัสสรเห็นความงามสะดุดตาของเด็กสาวชมไม่หยุดปากสวยมากสวยไม่มีที่ติ เธอยิ้มรับไม่ค่อยเต็มที่นักเพราะยังใจคอไม่ดีจากการตายของเทวา ภัสสรถามเธอถึงชายสวมแว่นดำที่ตำรวจประกาศตามหาว่าเป็นใครทำไมถึงไม่ยอมมาให้ปากคำ ทะเบียนรถก็ไม่มีใครจำได้ ส่วนกล้องวงจรปิดก็ไม่เห็น ถามเธอว่าจำหน้าเขาได้ไหม

“ไม่ได้ค่ะ มันฉุกละหุกมาก หนูลงจากรถทันทีที่พ้นจากที่เกิดเหตุ”

“เขาก็ปล่อยหนูลงโดยไม่คัดค้านหรือห่วงว่าจะเกิดอะไรอีกหรือ...ไอ้แว่นดำนั่นมันคงตาบอดที่ไม่พยายามทำความรู้จักหนู แปลกมนุษย์แท้ๆ แทนที่จะทำตัวเป็นฮีโร่ต่อ เอหรือว่ามันเป็นตุ๊ดเป็นเกย์”

ลินินไม่อยากพูดถึงชายสวมแว่นดำอีกจึงเปลี่ยนเรื่องพูดว่าวันมะรืนน้าเทวีบอกว่าจะมาหา ภัสสรเซ็งที่เทวีจะมาพาตัวเธอไป รีบวางแผนชั่วทันที อ้างว่าคืนพรุ่งนี้ตนจะไปพบลูกค้า ขอให้เธอไปเป็นเพื่อน ลินินไม่อยากออกไปไหนตั้งแต่เกิดเรื่องก็เลยปฏิเสธ ภัสสรคะยั้นคะยอจนเธอใจอ่อนยอมไปด้วย แต่ติดตรงที่เธอไม่มีเสื้อผ้าดีๆที่จะสวมใส่ ภัสสรอาสารับหน้าที่จัดหาเสื้อผ้าให้เธอเอง...

ระหว่างที่ลินินกำลังจะถูกภัสสรเอาไปใช้หาประโยชน์ตัวเอง มยุรีซึ่งอยู่ที่เชียงใหม่ถูกพามาโรงพักเพราะโดนตำรวจจับได้คาบ่อน เธออ้อนวอนให้แมคช่วยออกเงินค่าประกันตัวให้ก่อน เขายินดีจะให้เงินถ้าเธอมีของมาแลกเปลี่ยน เธอเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาก็เดาออกว่าเขาอยากได้ตัวปรางทิพย์ก็เลยไม่ยอมตกลงด้วย

“งั้นก็รอนายทินภัทรมาจัดการให้ แต่ว่าถ้ามันบ่อยๆเกินไป มันจะรับพฤติกรรมนี้ของน้าไหวไหม”

จังหวะนั้นทินภัทรเดินเข้ามา มยุรีตกใจ เขาทราบได้อย่างไรในเมื่อเธอไม่ได้โทร.ไปตาม เขาได้รับสายจากใครบางคนโทร.ไปบอกว่าเธอวานให้ช่วยโทร.ให้ มยุรีอดถามไม่ได้ว่าใคร

เขารีบตัดบทว่ามีเวลาไม่มาก จะรีบไปจัดการเรื่องคดีให้ แล้วเตือนว่านี่เป็นครั้งที่สองแล้ว หวังว่าคงไม่มีครั้งที่สาม

“สาบานต่อหน้าพระพุทธรูปที่โรงพัก น้าจะไม่รบกวนคุณทินอีก” มยุรีสาบานในสิ่งที่ทำไม่ได้...