พชรมนตรา
ตอนที่ 14
เพชรเห็นโครงกระดูกที่พื้นเกลื่อนกระจาย เธอน้ำตารื้นย่อตัวลงนั่งเก็บมากองรวม อาทิตย์พึมพำอย่างจำได้ว่าเป็นซากด็อกเตอร์อมร ส่วนณดลบอกว่าคราวที่แล้วไม่ได้อยู่ตรงนี้
“คราวที่แล้วถ้ำสะเทือนตอนเราวิ่งพากันออกไป ซากกะโหลกกับบางส่วนนี่อาจจะกลิ้งมา”
“เป็นไปได้”
ปัทมาไม่เชื่อคำวิเคราะห์ของสองหนุ่ม เอาแต่จ้องจับผิดเพชรที่จับเก็บกระดูกว่า “ถ่วงเวลาอีกแล้วสิท่า”
มาริสามองปัทมาถามว่า “ลืมอะไรไปหรือเปล่า อาทิตย์เขาบอกว่านั่นซากของด็อกเตอร์อมรนะ พ่อเธอแท้ๆ ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”
ปัทมาลืมสนิท บีบน้ำตาพูดเสียงสั่นเครือว่าตนไม่อยากให้ใครเป็นห่วง
“ตอแหลได้โล่จริงๆ” มาริสาด่าอย่างไม่เกรงใจ ปัทมาข่มความโกรธ ปาดน้ำตาที่มีน้อยนิด ตรงข้ามกับเพชรที่น้ำตาไหลนองหน้า ณดลบอกว่า
“ด็อกเตอร์อมร...เราเคยเจอซากนี้ด้วยกันมาแล้วครั้งนึง”
“ใช่ค่ะ เขาน่าสงสารนะ เพชรแค่สงสารเขาเท่านั้นเอง”
“คราวที่แล้วไม่เห็นเพชรเป็นขนาดนี้” อาทิตย์สงสัย
“เพชร...ไม่รู้สิ ผ่านอะไรมา เจอเรื่องราวของเขาเยอะขึ้นมั้งคะ เลยรู้สึกผูกพัน”
“ผูกพันในฐานะอะไร” มาริสาถามจี้เพราะปักใจว่าเพชรเป็นลูกด็อกเตอร์อมร แต่เพชรก็อึกอักอ้ำอึ้ง ปัทมาเห็นท่าไม่ดีแสร้งร้องไห้โฮ เรียกพ่อจ๋าเพื่อให้สมจริง แต่ทุกคนกลับยิ่งมองเธอด้วยความสงสัย โดยเฉพาะมาริสานั้นเอือมระอาเต็มที แน่ใจว่าปัทมากำลังเล่นละครตบตา
ณดลมองปัทมากับเพชรสลับกันไปมาอย่างครุ่นคิด “เพชร...เธอยังไม่ตอบมาริสาเลยนะว่ารู้สึกผูกพันกับด็อกเตอร์อมรในฐานะอะไร”
“ในฐานะ...เพื่อนเกิดแก่เจ็บตายร่วมโลกกัน”
เพชรตอบตัดบทไปอย่างนั้น ปัทมาเหลือบมองทุกคนก่อนจะหยิบโครงกระดูกมาแนบแก้มเรียกพ่อจ๋า เพชรเตือนว่า
“คุณไม่ควรให้น้ำตาโดนร่างผู้ตายนะ เขาจะมีห่วง”
“เธอไม่เป็นฉัน เธอไม่เข้าใจหรอก”
ทันใดทุกคนได้ยินเสียงโหยหวนดังจากด้านใน ณดลกำมีดงากำจัดแน่นและจับย่ามใส่เพชรไว้ เช่นเดียวกับอาทิตย์ที่เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรดิ้นดุกดิกอยู่ในกระเป๋าเป้
เทวรูปที่อยู่ในเป้ไม่ได้แข็งเป็นหิน อาทิตย์เอาเป้ฟาดกับพื้นจนมันนิ่งและแข็งเหมือนเดิม
“จะทำอะไรก็รีบๆทำเข้าเหอะ”
“เราต้องผ่านหินที่ถล่มจากคราวที่แล้วนี่เข้าไปยังแท่นบูชาเพื่อคืนเทวรูป”
“เอาทิ้งไว้ตรงนี้ไม่ได้เหรอ” มาริสาพูดอย่างกลัวๆ อาทิตย์ค้านว่า
“ไม่เอาไปไว้ที่เดิมจะต่างอะไรจากเอาไปไว้ที่ไหนก็ได้ล่ะ”
หลังจากนั้นทุกคนพยายามช่วยกันขยับเขยื้อนหินก้อนใหญ่ที่ปิดทางเข้าอย่างยากลำบาก
ooooooo
