พชรมนตรา
ตอนที่ 14
“เธอมั่ว พูดจาไร้สาระ”
“จังหวะดีๆฉันอาจบอกทุกคนก็ได้นะ” มาริสาพูดลอยหน้าลอยตาแล้วเดินจากไป ปัทมาชิงชังอยากฆ่าให้ตายเสียตรงนี้แต่ปืนดันขัดลำกล้อง
อาทิตย์เดินยิ้มเผล่มาหามาริสา “หายไปนาน
ผมเลยเข้ามาดู มัวคุยเรื่องอะไรกันอยู่”
“เก้าเกค่ะ ปัทมาเขาบอกว่าสาน่าจะเก่งเรื่องลักไก่”
“คุณไปลักไก่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นั่นสิ บอกว่าลักไก่ไม่เป็นก็ไม่เชื่อ” พูดแล้ว
มาริสามองยิ้มๆไปทางปัทมาที่เดินตามมา
ปัทมาอัดอั้นสุดๆ มองปืนแล้วลองยิงขึ้นฟ้า
คราวนี้มันดังกระหึ่มจนทุกคนตกใจ ณดลกับเพชรวิ่ง
มาทันที
“เกิดอะไรขึ้น ใครยิงปืน” ณดลถาม
“ปืนมันลั่นค่ะ ทีแรกจะยิงค่าง แล้วกระสุนมันด้าน ปัทเลยเอานิ้วไปแตะๆดู”
“ระวังหน่อยนะ กระสุนเราเหลือจำกัดแล้ว”
ณดลเตือน ปัทมารับคำเสียงแผ่ว เพชรเหลือบมองมาริสา อย่างเป็นห่วง เดาว่ามาริสากับปัทมาต้องมีเรื่องกันแน่ๆ
ระหว่างเดินทางต่อ มาริสาคืนช้องหมูป่าให้เพชร แต่เพชรอยากให้เธอเก็บเอาไว้อย่างเดิม
“เพชรเอาคืนไปเหอะ ถ้าเพชรสวมมันอยู่เมื่อคืนนี้ เพชรอาจจะไม่โดนพวกมันกัดก็ได้”
“ไม่ล่ะค่ะ มันสายเกินไปแล้ว คุณมาริสาเก็บเอาไว้นะคะ เพชรขอร้อง”
“ถ้าไม่มีใครเอา...” ปัทมาอ้าปากพูดได้แค่นั้นก็โดนมาริสาตวาดเสียงแข็ง
“หยุด!!” แล้วมาริสาก็เก็บช้องหมูป่าเอาไว้เอง
ooooooo
เพราะมาริสาเก็บช้องหมูป่าเอาไว้จึงรอดคมธนู ของวิทย์ที่แอบยิงมาในระหว่างคณะของณดลเดินทางต่อ เพชรจำธนูของวิทย์ได้ รู้สึกว่าพ่อทำเกินไปแล้ว จึงวิ่งออกจากกลุ่มไล่ล่าตามเขาไปจนลืมความเจ็บ
ความป่วยที่กำลังกัดกินตนอยู่
ในที่สุดวิทย์กับเพชรก็ปะทะกัน ด้วยอำนาจ
ของพชรมนตราหรือเพชรสีชมพูที่ตัวเองต้องการ วิทย์ทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งชิงมันมาจากเพชรให้ได้ ระหว่างปะทะกันวิทย์ด่าเพชรเนรคุณ อกตัญญู แล้วพูดความจริงออกมา
“แกมันไม่ใช่ลูกฉัน แกมันเป็นเด็กที่ฉันขโมยมา ต่างหาก ปัทมาคือลูกสาวฉัน ลูกของฉันเพียงคนเดียว แกมันลูกด็อกเตอร์อมร”
“ไม่จริง!”
“ทุกอย่างที่ฉันทำก็เพื่อวินาทีนี้ เพื่อเพชรเม็ดนี้ พชรมนตรา...เมื่อแกรู้ความจริงทุกอย่าง พ่อก็คงปล่อย แกไปไม่ได้”
วิทย์กระหน่ำทำร้ายเพชรตั้งใจเอาให้ตาย เพชรปัดป้องและหลบหลีกแต่ยังไงก็ไม่ยอมให้หนังสือ
สวดมนต์ที่มีเพชรเม็ดนั้นอยู่ข้างในตกไปอยู่ในมือวิทย์
แต่แล้วเพชรสีชมพูสว่างสุกใสก็หลุดกระเด็น
ออกจากหนังสือขณะยื้อแย่งกัน วิทย์จ้องมันตาวาวด้วยความโลภ
“พชรมนตรา เพชรของข้า ยี่สิบปีที่ผ่านมามันคุ้มค่าจริงๆ”
