พชรมนตรา
ตอนที่ 14
“เอาเทวรูปกับเพชรเม็ดนั้นไปคืนที่ แล้วค่อยว่ากันต่อว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น...เทวรูปล่ะ”
“ไม่เคยปล่อยให้ห่างตัวอยู่แล้ว” อาทิตย์จับกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ ขณะที่เพชรก็จับย่ามใส่เพชร
เม็ดนั้นเป็นการยืนยันว่ามันยังอยู่ดี
“จากนี้เรามาดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ณดลพูดพลางกำด้ามมีดงากำจัดในมือ
ทุกคนมองไปทางปากถ้ำที่มืดดำอย่างหวั่นใจ ไม่มีใครรู้ว่าอะไรกำลังรอพวกเขาอยู่...
เวลาเดียวกันนั้นในป่าอีกทางหนึ่ง วิทย์เดินโซซัดโซเซตัวเปียกแฉะไปด้วยเมือก ในมือถือมีดคมกริบเปื้อนเลือดไหลเยิ้ม แววตาเขาดุดันแข็งกร้าว สบถออกมาด้วยความชิงชังอาฆาตแค้น
“นังลูกทรพี นังเพชร เราขาดกัน...คิดว่างูจะทำอะไรพรานวิทย์ได้เหรอ ไม่มีอะไรกินวาโพได้หรอก”
แล้ววิทย์ก็พยุงตัวเดินต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้
ooooooo
ในที่สุดทั้งหมดก็เดินทางมาถึงถ้ำอาถรรพณ์ ณดลถือคบไฟเดินนำ แล้วหยุดยืนชั่งใจเมื่อถึงทางแยกภายในถ้ำ ถามเพชรว่าทางไหนดี?
“ถึงตรงนี้เพชรไม่แน่ใจแล้วจริงๆ แท่นบูชาอยู่ทางไหน”
“ไม่แน่ใจหรือว่าพยายามถ่วงเวลา ไม่อยากให้พวกเราทำลายอาถรรพณ์ได้สำเร็จ” ปัทมาพูดพลางมองเพชรที่ท่าทางอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด แผลที่โดนผีดิบกัดมีเลือดซึมออกมา มาริสาไม่พอใจตอกหน้าปัทมาว่ามือไม่พายอย่าเอาเท้าราน้ำ ขณะที่อาทิตย์ติงด้วยสีหน้าเรียบนิ่งว่า เพชรพาเรามาถึงจุดหมายแล้ว แต่ปัทมาก็ยึกยักปัญหาเยอะอีก จะเอาเพชรเม็ดนั้นในย่ามที่เพชรสะพายมาเก็บไว้กับตัวเอง
“อะไรทำให้เธอคิดว่าตัวเองน่าไว้ใจกว่าเพชร” มาริสาถามปัทมาเสียงแข็ง
“ฉันไม่โดนกัด ไม่ติดเชื้อ แล้วอีกอย่าง...ฉันเป็นลูกด็อกเตอร์อมร ฉันควรจะมีสิทธิ์ในเพชรเม็ดนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพชรเองก็ยืนยันใช่ไหม”
เพชรมองปัทมาแล้วเอ่ยอย่างอ่อนแรงว่า “จริงๆแล้วลูกด็อกเตอร์อมร...”
ทุกคนนิ่งรอฟังว่าเพชรจะพูดอะไรต่อ ปัทมาเลิ่กลั่กรีบดักคอ “อยู่ๆคงไม่บอกว่าตัวเองคือลูกของด็อกเตอร์อมรที่วาโพสลับตัวกันหรอกนะ”
เพชรปากสั่น อัดอั้นตันใจ มาริสาเหมือนจะเดาได้กระตุ้นเพชรให้พูดออกมาเร็วๆ ขณะที่ปัทมานั้นระแวงเต็มที่กลัวเพชรเปลี่ยนใจ จึงกระทุ้งเข้าไปอีก
“มีหลักฐานอะไรก็เอาออกมายืนยัน”
“เพชร...ไม่มีอะไรจะพูดหรอกค่ะ”
“งั้นก็เอามาให้ฉันดูแลเอง เพชรพชรมนตราน่ะ”
เพชรตกใจที่ปัทมาพูดชื่อเพชรเม็ดนั้นออกมา ร้องเตือนว่าอย่าพูด แต่ปัทมาหยิ่งผยองไม่ฟัง
“ทำไมฉันจะต้องฟังเธอด้วย เธอเองก็ต้องการเพชรเม็ดนั้นอยู่”
“เพชรไม่เคยอยากได้มันเลย”
