พชรมนตรา
ตอนที่ 14
“พ่อ...ทำไมพ่อ...”
“หยุด! แกมันไม่ใช่ลูกฉัน”
“เพชรไม่เหลือใครแล้วนะพ่อ”
“ถ้าแกไม่เหลือใครแล้ว งั้นก็ตายตามด็อกเตอร์อมรพ่อของแกไปซะก็แล้วกัน”
วิทย์คว้าเพชรเม็ดนั้นขึ้นมาแล้วถือมีดเดินป่าเล่มยาวเข้าหาลูกเลี้ยง “แกมันเป็นแค่นกต่อให้ฉันเดินทางมาถึงเพชรเม็ดนี้เท่านั้นเอง”
วิทย์เงื้อมีดขึ้นสุดแขน เพชรหลับตานิ่งไม่หลบหลีกอีกต่อไป
“ถ้ามันจะทดแทนคุณพ่อได้ ชีวิตเพชร พ่อเอาไปเถอะ”
“ตายซะเถอะ!” วิทย์คำรามแต่ยังไม่ทันที่มีดจะฟันลงมา เสียงซวบซาบดังขึ้นจากพุ่มไม้ด้านหลัง วิทย์หันไปเห็นงูตัวใหญ่มหึมา มันพุ่งเข้ามารัดเขาจนเพชรเม็ดนั้นร่วงหลุดจากมือ
เพชรตะลึง เรียกพ่อลั่นไปหมด...วิทย์โดนงูใหญ่งับหายเข้าไปทั้งตัว เพชรถอยกรูดตกใจมาก ได้แต่มองงูเลื้อยหายไปต่อหน้าต่อตา แล้วหยิบเพชรเม็ดนั้นเก็บใส่หนังสือสวดมนต์ไว้อย่างเดิม
ooooooo
ณดลยืนกระวนกระวายรอการกลับมาของเพชรอยู่ตรงจุดเดิม พอเห็นเพชรเดินโผเผกลับมาในสภาพย่ำแย่มาก ณดลรีบวิ่งออกไป ทุกคนกรูตามมามาห้อมล้อม
“เพชร...เป็นไงมั่ง”
“เพชรไม่เป็นไร ทุกคนปลอดภัยแล้ว”
“หมายความว่ายังไง” ปัทมาถามอย่างร้อนรน
“เขาตายแล้ว”
ปัทมาตะลึงพรึงเพริด ขณะที่อาทิตย์แหกปากลั่น
“ตาย? ตายยังไง เธอฆ่าพ่อตัวเองเหรอ”
มาริสากระตุกแขนอาทิตย์เชิงเตือน เพชรส่ายหน้าไปมา...บอกว่างูกัด
“แล้วศพล่ะ” ณดลซัก
เพชรไม่ตอบแต่บอกว่า “เราออกเดินทางกันเหอะ อีกไม่เกินชั่วโมงก็จะถึงถ้ำแล้ว”
“เดี๋ยว! แล้วพ่อ...ของเธอ...ไม่พูดอะไรมั่งเหรอ” ปัทมาเร่งเร้าอยากรู้มาก
“เขาบอกความจริงทุกอย่าง”
“พรานวิทย์บอกเธอว่าอะไรบ้าง”
เพชรมองหน้าทุกคนไล่ไปจบที่ปัทมา...ความเสียใจเมื่อรู้ว่าที่ผ่านมาวิทย์ทำทุกอย่างเพื่อพชรมนตรา และด้วยความน้อยใจณดลที่ดูมีใจกับปัทมา แล้วก็คิดว่า
ตัวเองคงอยู่ได้อีกไม่นานเพราะพิษร้ายในตัว จึงยืนยัน
กับทุกคนว่าปัทมาคือลูกสาวด็อกเตอร์อมร
ทุกคนอึ้งเหวอ มาริสากับอาทิตย์รู้สึกผิดคาด สายตายังจับจ้องอยู่ที่เพชร
“วาระสุดท้ายของชีวิตไม่มีใครอยากโกหกใครหรอกค่ะ ออกเดินทางกันได้แล้วนะคะ” พูดจบเพชรเดินนำออกไป ณดลมองตามอย่างเป็นห่วงเป็นใย
เมื่อขบวนเดินพ้นเนินดินทุกคนก็เห็นปากถ้ำตระหง่าน ถึงจะยังไม่มืดก็ดูน่ากลัว ณดลบอกทุกคนว่า
“มีหินบางส่วนถล่มปิดหน้าถ้ำจากคราวที่แล้ว แต่น่าจะยังพอแทรกตัวเข้าไปได้”
“แล้วยังไงต่อ” อาทิตย์ถาม
