พชรมนตรา
ตอนที่ 14
ประพจน์เห็นศพชุ่มเป็นคนแรกในตอนเช้า ชุ่มตกบันไดคอหักตายและโดนควักลูกตาด้วยฝีมือนันทา แต่เธอพยายามโยนความผิดให้ประพจน์ว่าเป็นคนฆ่าเพื่อทำให้ทุกคนเข้าใจว่าเขามีอาการทางจิต
พวกมูลนิธิมาเก็บศพชุ่ม ประพจน์ยืนมองด้วยความเสียใจ นันทาเดินมายืนข้างพี่ชาย พูดลอยๆว่า
“อาถรรพณ์ของมันยังคงอยู่ที่นี่ หรือว่าณดลจะเสียท่ามันซะแล้ว”
“อย่าพูดอะไรไปในทางลบทางร้ายแก่ลูกชายพี่อีก”
“เอ๊า...จะมาพาลโกรธอะไรกันเนี่ย ไม่ได้เป็นคนเอาเรื่องเข้าบ้านซักหน่อย”
เมื่อเห็นตำรวจเดินเข้ามานันทานิ่งเงียบ ตำรวจเชิญตัวประพจน์ไปสอบปากคำที่โรงพัก แต่วันนี้
เขามีประชุมบอร์ดใหญ่ที่บริษัท นันทาเลยเสนอตัวดูงานแทน ประพจน์เลี่ยงไม่ได้แต่พอรู้ว่าตัวเองไป
ในฐานะผู้ต้องสงสัยไม่ใช่ฐานะเจ้าของบ้าน ก็ตกใจ หน้าถอดสี!
เมื่อไปถึงโรงพักตำรวจทำการสอบปากคำและบอกว่า เบื้องต้นสันนิษฐานว่าผู้ตายเสียชีวิตจากการตกบันไดคอหัก ประพจน์รับฟังแต่ข้องใจว่าทำไมตนถึงเป็นผู้ต้องสงสัย
“เรื่องลูกตาผู้เคราะห์ร้าย...”
“ฟังดูคุณตำรวจอาจจะไม่เชื่อนะ แต่ว่าครอบครัวผมเนี่ยถูกคุกคามโดยวิญญาณแมวปิศาจตาโบ๋ตัวนึง มันชอบควักตาเหยื่อไปด้วย”
ตำรวจฟังแล้วถอนใจ สีหน้าบ่งบอกว่าไม่เชื่อ ประพจน์ออกตัวว่า
“ผมบอกแล้วไงว่าคุณอาจจะไม่เชื่อ เบ้าตาที่กลวงโบ๋นั่นยืนยันได้”
“ไม่ต้องใช้เบ้าตาเป็นหลักฐานหรอกครับ”
“คุณตำรวจเชื่อผม?”
“ลูกนัยน์ตาเหยื่อที่ไปอยู่ในลิ้นชักห้องทำงานคุณต่างหากคือหลักฐาน”
“บ้า! มันไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง” ประพจน์โวยลั่น อึดอัดคับแค้นใจเป็นที่สุด
ooooooo
ขบวนของณดลกำลังมุ่งหน้าไปยังถ้ำอาถรรพณ์... มาริสาซึ่งไม่เชื่อและไม่ไว้ใจปัทมาเอามากๆ คอยหา จังหวะล่อหลอกเพื่อเอาความจริงที่คิดว่าปัทมาปิดบังซ่อนเร้นไว้ โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างปัทมากับวิทย์หรือวาโพ
เมื่อสบโอกาสตอนเข้าไปฉี่ด้วยกันหลังพุ่มไม้ มาริสาบอกปัทมาว่าตนรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แต่ปัทมา ย้อนถามอย่างระแวงว่าความจริงอะไร
“ความจริงว่าใครเป็นลูกสาวแท้ๆของพรานวิทย์หรือวาโพน่ะสิ”
ปัทมากระตุกวาบ พรานวิทย์แอบซุ่มอยู่บริเวณนั้นเงี่ยหูฟัง กำมีดมั่นเอาไว้ในมือ
“เธออย่ามาลักไก่”
“จันเขียนเอาไว้ด้วยเลือดก่อนขาดใจตาย”
“ไม่จริง...ถ้าเธอเห็นจริงๆ เธอชี้ให้ทุกคนดูแล้ว”
“ก็ตามใจ”
ปัทมามองหน้ามาริสาต่างหยั่งเชิงกัน วิทย์ที่แอบ ซุ่มอยู่แววตาดุดันเตรียมจะออกไปเล่นงานมาริสา แต่ต้อง ชะงักเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของอาทิตย์
“วู้...เสร็จรึยัง จะเดินเข้าไปแล้วนะ”
วิทย์หงุดหงิดใจกำมีดถอยหายไปจากตรงนั้นทันที ส่วนมาริสากับปัทมายังมองหน้ากันอยู่
“ไม่สบายใจสิท่า”
