พชรมนตรา
ตอนที่ 14
“ใครก็พูดได้”
“เพชรไม่ตกอยู่ใต้มนตร์มัน เพชรเห็นมันชัดเจนตอนที่สู้กับวาโพ”
“ไม่จริง ไม่มีใครปฏิเสธพชรมนตราได้”
เมื่อปัทมาพูดย้ำชื่อนั้นอีก คราวนี้เธอเหม่อลอยเหมือนตกอยู่ในมนตร์สะกด พูดชื่อพชรมนตราออกมาอีกหลายครั้ง ฉับพลันทุกคนได้ยินเสียงงึมงำดังก้องกังวานอยู่ในถ้ำลึก ทุกคนเริ่มหวาดหวั่น มาริสาตัดสินใจตบหน้าปัทมาเพื่อเรียกสติ
ปัทมาโดนไปสามทีสติกลับคืนมา ที่แท้มาริสากำช้องหมูป่าไว้ในมือตอนตบหน้าปัทมา เธอแอบพึมพำกับตัวเองว่า “ได้ผลแฮะ”
เพชรยังตัดสินใจไม่ถูกจะไปทางไหนดี ณดลให้กำลังใจและให้สิทธิ์เธอนำพา แต่เพชรกลับบอกว่าตนอาจจะพาทุกคนไปติดกับดัก
“ถ้าเธอจะทำอย่างนั้นกับฉันได้...ฉันก็เต็มใจ”
เพชรมองณดลด้วยความรู้สึกตื้นตัน ปัทมาเสียใจ มาริสายิ้มเยาะสมน้ำหน้า แล้วเพชรก็นำทางทุกคนต่อไปทั้งที่ตัวเองอาการแย่ลงเรื่อยๆ
ooooooo
เดินต่อไปได้สักพักใหญ่ๆ ปัทมาที่ห่วงแต่เพชรสีชมพูหรือพชรมนตราก็พูดขึ้นมาอีกว่า
“เอาเพชรเม็ดนั้นไว้กับคุณณดลก่อนดีไหมคะ เพื่อความสบายใจ”
“ดีเหมือนกันค่ะ เพื่อความสบายใจของทุกคน”
ณดลยอมรับย่ามที่เพชรส่งมาให้ “แต่ฉันไว้ใจเธอนะเพชร”
“แต่เพชรไม่ไว้ใจตัวเองค่ะ โอ๊ย!” เพชรร้องรู้สึกเจ็บจี๊ดที่แผลจนต้องกำแขนทรุดตัวลงนั่ง ณดลจะประคองแต่ปัทมาดึงเขาออกมา เช่นเดียวกับอาทิตย์ที่ดึงมาริสาเอาไว้
เพชรเหลียวมองทุกคนที่ผงะออกห่าง สะกดกลั้นความเจ็บปวดบอกว่าตนยังไหวอยู่ ทั้งที่ความจริงใจเสียเพราะเล็บมือตัวเองเริ่มดำคล้ำแล้ว
แต่เพราะหน้าที่ทำให้เพชรจำต้องเดินนำทางต่อทั้งที่หวั่นใจ ปัทมาจับตามองและคิดอคติกับเพชรตลอดเวลา
“ทำไมเราไม่ไปทางนี้ล่ะ ปัทรู้สึกว่าเพชรพยายามถ่วงเวลา นี่ก็น่าจะมืดค่ำแล้วด้วย”
จู่ๆเพชรเหมือนเห็นชายผ้าเหลืองพระ กล่าวว่าตนมั่นใจว่าทางนี้
“เหมือนที่เธอมั่นใจมาเป็นชั่วโมงๆแล้วน่ะเหรอ... ปัทมั่นใจว่าทางนี้” ปัทมาดึงดัน มาริสาหมั่นไส้เต็มที ณดลตัดสินว่า
“ในป่า...เพชรมีประสบการณ์มากกว่าพวกเราทุกคนนะ”
“เธอเห็นอะไรถึงมั่นใจว่าทางนั้น” ปัทมาเซ้าซี้ไม่เลิก เพชรนิ่งไปนิดเหมือนไม่อยากตอบ แต่ก็อยากให้จบๆไปเลยจำต้องพูดว่าตนเห็นพระ แต่ปัทมาก็ยังไม่เชื่อ พูดโพล่งว่าพระหรือผี
ณดลอ่อนใจกับความเยอะของปัทมา เขาเชื่อเพชรและพร้อมให้เธอนำทางต่อไป ปัทมายอมเดินตาม แต่พูดแก้เก้อว่า “เห็นแก่คุณดลหรอกนะ”
เพชรเดินตามแสงเรืองๆไปเรื่อย ณดลกำมีดงากำจัดไว้มั่น ไม่นานนักทุกคนก็มาหยุดยืนมองผนังถ้ำที่มีคราบเลือดเก่าซีดจางเขียนไว้ว่า “ประพจน์เคยมาที่นี่” ซึ่งพวกณดลเคยเห็นเมื่อครั้งก่อน
