นางร้าย

เมื่อทราบที่อยู่ของแขวลัย ภวาภพไม่รอช้า จับเครื่องบินเที่ยวแรกไปที่นั่นทันที...

แขวลัยกำลังเล่านิทานให้เด็กๆฟัง ตอนที่ภวาภพเดินมาหา อาสาจะช่วยเล่านิทานให้เด็กๆฟังแทนเธอ หลังเด็กๆกลับไปหมดแล้ว เธอขอบคุณเขามากที่ช่วยทำให้เด็กๆมีความสุข เขาอยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง เธอมีความสุขกับชีวิตเรียบง่ายของที่นี่ เขามองงง แล้วที่เธอเป็นมะเร็งรักษาไปถึงไหนแล้ว

“ฉันยังคงต้องรักษาตัวให้ครบคอร์สของหมอมาอยู่ที่นี่ก็ดี สงบห่างไกลจากเรื่องวุ่นๆในเมือง”

“ผมไปหาปรางค์มา เขาเล่าให้ฟังทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมขอโทษในสิ่งที่ทำกับคุณไว้”

แขวลัยขอร้องอย่าโทษตัวเอง เขาไม่รู้เรื่องทั้งหมดสักหน่อย เขายอมรับว่าไม่รู้เรื่องเพราะถ้ารู้จะไม่ปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับเรื่องนี้เพียงลำพัง เธอชินแล้วกับทุกอย่าง ตอนนี้เธออยู่คนเดียวได้ไม่มีปัญหา เขาสารภาพว่าผิดกับเขาที่ไม่สามารถอยู่ได้ถ้าไม่มีเธอ แขวลัยขอร้องเขาลืมเธอให้หมดจากใจได้แล้ว

“ผมพยายามแล้วที่จะลืมคุณ ผมพยายามใช้ชีวิตต่อไป แต่มันเหมือนทุกอย่างที่ผมทำ ทุกที่ที่ผมไปมันมีคุณอยู่ด้วยเสมอ กลิ่นคุณ สัมผัสของคุณ ทุกอย่างที่เป็นคุณ มันฝังลึกอยู่ในตัวผม ไม่มีวันที่ผมจะลืมคุณได้ ผมรักคุณและผมไม่สามารถรักใครได้อีก”

“แต่ฉันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ ฉันไม่ใช่แขวลัยนางร้ายหน้าสวยแบบที่ทุกคนรู้จัก ฉันก็แค่...” ว่าแล้วแขวลัยดึงผ้าโพกหัวออกพบว่าไม่มีผม “ตอนนี้ฉันไม่เหลือความสวยใดๆอีกแล้ว และฉันต้องสู้เพื่อมีชีวิตรอดต่อไปให้ได้ คุณอย่ามาแบกรับความเจ็บปวดตรงนี้ไปกับฉันเลย”

“เราอยู่ในวงการบันเทิงมานานนะแข ทุกอย่างรอบตัวเราไม่มีอะไรจริงสักอย่าง แต่อย่างเดียวที่จริงสำหรับผมคือคุณ ไม่ว่าคุณจะสวยหรือไม่สวย คุณจะมีเส้นผมหรือไม่มี มันไม่สำคัญเพราะคุณสวยที่สุดสำหรับผมเสมอ ให้ผมได้อยู่ข้างๆและสู้ไปด้วยกันกับคุณนะ ผมเคยพูดกับคุณไปแล้วว่าผมเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อขอความรักจากคุณ...แต่งงานกับผมนะ” ภวาภพหยิบแหวนออกมา แขวลัยตอบตกลงทั้งน้ำตา...

ooooooo

-อวสาน-