มนตราลายหงส์

คืนนี้ พัสกร เบน และอิสร์นั่งปรึกษากันที่มุมสวน พัสกรบ่นว่าอุตส่าห์หลบมาอยู่ที่นี่มันก็ยังตามมา เบนเสนอให้พัสกรเลิกเสียอย่าสู้ต่อไปเลย

มันอันตราย แต่อิสร์ว่ามาถึงขั้นนี้แล้วจะถอยได้ยังไง บอกพัสกรว่า

“ไปต่อสิ กูจะไปกับมึงเอง...มึงก็รู้ ว่ากูอยู่ข้างมึงเสมอ มึงสู้ กูก็สู้” แล้วอิสร์ก็ถามพัสกรว่าจะเลือกใคร “ระหว่างคนที่มึงต้องดูแลกับคนที่ดูแลมึง” พัสกรไม่ตอบแต่กลับบอกว่าพรุ่งนี้เช้ามีไข่กระทะ อิสร์ส่ายหน้าบ่นเซ็งๆว่าดูมันตัดบท พอเห็นพัสกรไปประคองขวัญกมลไปพักก็ฟันธงว่า “มันเลือกแล้วว่ะ”

คืนนี้พัสกรเดินตรวจตราบริเวณบ้าน และแหวนพลอยก็เดินตรวจประตูหน้าต่างว่าปิดดีแน่นหนาไหม พอเจอกันต่างก็คิดว่าจะทำอย่างไร ทัก? ไม่ทัก? สุดท้ายก็พูดขึ้นพร้อมกันว่า

“เธอเป็นยังไงบ้าง” / “คุณพัสกรโอเคไหม”

พัสกรขอโทษที่ตนทำให้เธอเกือบตายอีกครั้ง แหวนพลอยก็ตำหนิตัวเองว่าถ้าตนไม่ถ่ายคลิป ไม่ไลฟ์อัปเดตชีวิตเขาลงโซเชียล คนร้ายก็คงตามมาไม่ถูกยอมรับว่าตนผิดเอง

เมื่อได้เปิดใจคุยกัน ความรู้สึกที่สนิทสนมก็กลับคืนมา พัสกรดีดมะกอกใส่หน้าผากแหวนพลอยบอกว่าไล่ความนอยด์ออกไป แหวนพลอยก็เลยเอาคืนบ้าง เลยกลายเป็นแกล้งกันไปมาสนุกสนาน

พัสกรถามแหวนพลอยว่ากลัวไหม เธอบอกว่าถ้าตอบว่าไม่กลัวก็ตกนรก แต่ถ้าถามว่าจะถอนตัวไหม “แหวนพลอยก็จะตอบเหมือนคุณพัสกร...” แล้วทั้งสองก็พูดพร้อมเป็นใจเดียวกันว่า “สู้!!!”

เบนกับอิสร์ได้ยินเสียงนึกว่าเกิดอะไรขึ้น พอออกมาเห็นทั้งสองไล่ดีดมะกอกใส่กันหัวเราะร่าเริงก็หลิ่วตาอย่างรู้กัน เบนเปรยว่า “ไกลขนาดนี้ยังรู้เลยว่ามึงรักใคร”

“รักแต่ทำตามใจตัวเองไม่ได้ ไมมึงอาภัพงี้วะไอ้พัส” อิสร์พึมพำสมเพชเพื่อนที่ข้างหลังเบนกับอิสร์ ขวัญกมลจิกตามองพึมพำ “อยากสู้ไปด้วยกันนักใช่ไหม...”

แล้วดึกคืนนี้ขวัญกมลก็ไปปลุกแหวนพลอยออกไปคุยกันในสวนหลังบ้านถามว่า

“เธอจะแย่งพัสให้ได้จริงๆใช่ไหม”

แหวนพลอยรู้ทันบอกเธอว่าที่นี่ไม่มีใครเห็นเธออยากพูดอะไรก็พูดมาเลย อยากใส่ก็ใส่มาเลย อยากตบก็ตบเลย ขวัญกมลเห็นว่าใช้ไม้แข็งกับแหวนพลอยไม่ได้ผลจึงเปลี่ยนเป็นดราม่า คร่ำครวญชีวิตที่โดดเดี่ยวไม่มีใคร มีแต่พัสกรคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้ตนอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

แหวนพลอยเริ่มใจอ่อน แต่ไม่ทันพูดอะไรก็มีมือลึกลับจากหลังต้นไม้ใหญ่ดึงขวัญกมลไป ขวัญกมลร้องขอความช่วยเหลือ คนร้ายเอามีดปลายแหลมจี้เอวขู่ว่ามึงร้องมึงตาย แหวนพลอยวิ่งตามไปขอร้องอย่าทำร้ายขวัญกมล คนร้ายตวาดให้หุบปาก ไม่ใช่เรื่องของมึง