คมแฝก
ตอนที่ 9
“เอ็งจำไว้ไอ้กัลป์...ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น...อย่าไปไหนเป็นอันขาด!”
อัญชันไปนั่งเป็นเพื่อนกัลป์ ทิ้งอัคนีให้เผชิญหน้ารังสีหน้ากระท่อม
“กูอยู่นี่แล้วไอ้รังสี มึงออกมาเถอะ”
ขาดคำไม่กี่อึดใจ รังสีก็ปรากฏตัวจากเงามืดด้านนอก
“ไอ้เฒ่า...ไม่ได้เจอกันซะนาน”
“มึงคงรอวันนี้อยู่สิท่า”
อัคนีไม่ตอบแต่จดคมแฝกในท่าเตรียมพร้อม รังสีเห็นเป็นไม้คมแฝกธรรมดาก็พูดเย้ย
“ไหนวะคมแฝกของมึง นั่นมันคมแฝกกระจอกงอกง่อย อักขระสักตัวก็ไม่มี”
“จะโค่นผีนรกอย่างมึง กูใช้แค่คมแฝกธรรมดาๆ ก็พอ”
การต่อสู้ระหว่างอัคนีกับรังสีเป็นไปอย่างดุเดือด แม้แต่กัลป์ก็สัมผัสได้ถึงพลังรุนแรงนอกบ้าน อัคนีอ่อนแรงลงในเวลาไม่นานเพราะไม่มีพลังมากเหมือนเก่า รังสีที่เป็นฝ่ายรุกอดเยาะไม่ได้
“มึงมันแก่เกินแกงซะแล้วไอ้เฒ่า เชื่องช้างุ่มง่ามเหมือนเต่าไม่มีผิด”
“ส่วนมึงก็ยังบ้าบิ่นไม่รู้ผิดรู้ชอบเหมือนเดิม...
ไอ้เดรัจฉาน!”
วาจาถากถางทำให้อัคนีฮึดสู้แต่รังสีมีชั้นเชิงหลอกล่อเหนือกว่าฉวยจังหวะที่องอาจกับตะโพนมาร่วมสู้แอบไปทำร้ายกัลป์ในบ้าน โชคดีที่กัลป์อาการดีขึ้นจากการนั่งสมาธิ คว้าคมแฝกหวดจนมีดอาคมหลุดจากมือรังสีก่อนตวัดมีดปักกลับไปที่ไหล่ของเจ้าของ
รังสีเจ็บใจมากแต่แผลฉกรรจ์ที่ไหล่ทำให้ต้องหนีไปตั้งหลัก ทิ้งพวกอัคนีให้มองตามรอยเลือดบนพื้นเครียดๆ
“เสือยิ่งเจ็บก็ยิ่งแค้น ไอ้รังสีต้องย้อนกลับมาอีกแน่!”
ooooooo
รังสีนักฆ่าชาวเขมรหอบสภาพสะบักสะบอมและบาดแผลฉกรรจ์ไปซ่อนตัวในที่พักแรมของเข้มกับขวาน สองสมุนของแสนไม่กล้าหือและไม่อยากเข้าใกล้ ได้แต่ปล่อยให้รังสีพักรักษาตัวตามสบาย
มาลัยเครียดจัดตั้งแต่เกิดเรื่องที่โรงพยาบาล อาการโรคหัวใจกำเริบจนกระรอกนั่งไม่ติดต้องไปขอร้องดอกไม้ให้ช่วยพาแม่ไปโรงพยาบาล
“แม่อาการทรุดใหญ่แล้ว ยาก็ไม่มี ฉันต้องพาแม่ไปหาหมอ พี่ดอกไม้ช่วยคุยกับนายแสนให้ฉันทีนะ”
“สมน้ำหน้าอยากหาเรื่องหนีเอง คราวนี้เห็นทีจะยาก นายแสนเขาคงไม่ไว้ใจเธออีกแล้ว”
“ถึงยังไงพี่ดอกไม้ก็เป็นคนโปรดของนายแสน ถ้าพี่ดอกไม้เอ่ยปาก นายแสนอาจจะยอมให้คุณหมอมาดูอาการแม่มาลัยที่บ้านก็ได้นะ พี่ดอกไม้...ช่วยฉันหน่อยเถอะนะแล้วพระคุณนี้ฉันจะไม่ลืมเลย...ฉันสาบาน”
ดอกไม้รำคาญแต่ทนสายตาอ้อนวอนของสองแม่ลูกไม่ไหวไปคุยกับแสนให้ แต่กระนั้นก็ไม่วายคิดแผนร้ายจะกำจัดกระรอกไม่ให้รอดไปฟ้องกัลป์เรื่องเธอเปลี่ยนใจไปเข้ากับแสน
แสนนั่งฟังดอกไม้เล่าอาการของมาลัยเงียบๆก่อนยอกย้อนอย่างรู้ทัน
“ทำไมฉันต้องช่วยพวกมัน เธอเองก็คิดจะกำจัดสองแม่ลูกคู่นี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“แต่มาคิดๆดูแล้ว ถ้าขืนปล่อยนังมาลัยมันตายคาบ้าน นายแสนจะโดนนินทาได้ว่าเป็นคนใจร้ายใจดำ”
“มันก็จริงของเธอ”
ดอกไม้เห็นแสนทำท่าคิดก็เดินไปนั่งตักทิ้งสายตายั่วยวน
“ส่วนนังกระรอก...ฉันเห็นว่าผู้การเจมส์เขาแอบเล็งๆมันอยู่ไม่ใช่เหรอ ถ้าเรายกนังนี่ให้เขา ธุรกิจของนายแสนคงราบรื่นกว่าเดิม...หรือว่านายแสนยังอาลัยอาวรณ์มันอยู่คะ น้องของศัตรู...นายแสนยังกล้าจับมาทำเมียอีกเหรอ...”
คำยุแยงของดอกไม้ทำให้แสนแสยะยิ้มสั่งลูกน้องพาหมอมาตรวจอาการมาลัยในคืนเดียวกัน กระรอกโล่งใจมากแต่ไม่นานก็ต้องหน้าเสียเมื่อจู่ๆก็ถูกพาตัวไปขึ้นรถ
