คมแฝก
ตอนที่ 5
น้ำเสียงเศร้าสร้อยของเขาทำให้อัญชันใจอ่อนยวบ
“ผมภาวนาให้คุณกลับมาหาผม ยกโทษให้ผม ผมภาวนาแบบนั้นมาตลอดหลายปี ตอนที่พี่ชายคุณวางแผน ใส่ความเอาผมเข้าคุก ความฝันเดียวที่ผมมีตอนอยู่นั้นก็คือคุณ...”
กัลป์พาตัวเองดำดิ่งสู่อดีต ช่วงเวลาในคุกของเขาผ่านไปอย่างเชื่องช้าและไร้จุดหมาย แม้มีเรื่องราวเลวร้ายเกิดขึ้นตรงหน้าแต่เขากลับไม่เคยแยแสหรือใส่ใจ
โลกของกัลป์หยุดหมุนไปนานตั้งแต่อัญชันหายไปจากชีวิต และช่วงเวลาเดียวที่เขาจะรู้สึกถึงพลังชีวิตก็คือในฝันที่มองเห็นเธอ
“มีแต่ที่นั่นที่ผมสัมผัสคุณได้ มันคือห้วงเวลาเดียวที่ผมยังได้เห็นรอยยิ้มของคุณ”
อัญชันหวั่นไหวมาก ต้องข่มใจสุดความสามารถแต่ทำได้ยากเต็มทีเมื่อได้สบตาเขาใกล้ๆแบบนี้
“เวลามันหวนกลับไม่ได้จริงๆเหรออัญชัน คำอธิษฐานของผมมันไม่มีทางสมหวังใช่ไหม ผมแค่อยากกอดคุณ อยากเห็นคุณยิ้มให้ผมอีกครั้ง ตลอดหลายปี ที่ผ่านมา...ผมแค่อยากมีชีวิตอยู่กับคุณ”
กัลป์อ้อนวอนทั้งน้ำตาจนอัญชันแพ้ใจตัวเองยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าเขา
“กัลป์...นี่ไม่ใช่ความจริง คุณกำลังฝันอยู่...ฉันอยู่ในความฝันของคุณ”
อัญชันเอ่ยเสียงหวานก่อนจะยอมให้เขากอดและจูบอย่างโหยหาในกันและกัน
“อัญชัน...ผมรักคุณ”
“ฉันก็รักคุณ”
สองร่างกระหวัดเกี่ยวกันแน่นด้วยหัวใจรัก ความรู้สึกเก็บกดมานานถูกถ่ายทอดให้กันผ่านร่างกายอันรุ่มร้อน ก่อนจะมอดดับไปในอ้อมกอดของกันและกัน
ooooooo
ข่าวระเบิดโรงปอของแสนแพร่สะพัดทั่วเมืองพลเช้าต่อมา ปานกับแจ้สาแก่ใจมากประกาศเลี้ยงกาแฟสามวันสามคืนเพื่อเฉลิมฉลองให้แก่ความพ่ายแพ้ ของแสน ราชสีห์
ตะเภามั่นใจว่าเหตุระเบิดที่บ้านแสนต้องเป็นฝีมือสามสหาย...กัลป์ เพลิงและองอาจ แต่น่าแปลกที่วันนี้กลับหายหน้าหายตา มีแค่องอาจพ่อค้าเร่ที่แวะเวียนมาแถวนี้
องอาจลอบยิ้มชอบใจเมื่อตะเภาตะล่อมถามถึงเพลิง แม้เธอจะพูดอ้อมไปอ้อมมาและยกกัลป์มาอ้าง แต่เขารู้ดีว่าสาวหมวยเจ้าของร้านกาแฟคงมีใจให้เพลิงไม่น้อย
ตะเภาตะบึงตะบอนกลับเข้าร้านไปแล้วพร้อมกาแฟและขนม เขินที่ถูกองอาจรู้ทันจนต้องตีหน้ายักษ์กลบเกลื่อน พ่อค้าเร่ได้แต่มองตามขำๆ...คาดว่าอีกไม่นานเมืองพลจะมีคู่รักคู่ใหม่
เช้าวันเดียวกันที่บ้านอัญชัน...ชายหนุ่มที่ตะเภาใช้อ้างเพื่อถามถึงเพลิงกำลังนัวเนียเจ้าของบ้านสาวบนเตียง
อัญชันหน้าแดง ยกมือดันอกเขาไว้ “กัลป์...พอเถอะ เราไม่มีเวลาแล้วนะ”
กัลป์เชยคางอัญชันหันมาอย่างทะนุถนอม
“ถูกของคุณ เวลาของเรามีไม่มาก ต้องใช้ให้คุ้ม”
อัญชันอายมากแต่ไม่ปฏิเสธเมื่อถูกเขาจูบอย่างดูดดื่มและเรียกร้องอีกครั้ง
“ผมรักคุณอัญชัน ผมสัญญาว่าหัวใจของผมจะมีแต่คุณไปตลอดชีวิต”
“ฉันเชื่อคุณ แต่ว่ามันสายไปแล้ว หมดเวลาฝันแล้วค่ะกัลป์ ถึงเวลาแล้วที่เราต้องเผชิญกับความจริง ตอนนี้ดอกไม้คือภรรยาของคุณ เธอคือคนที่คุณต้องรักและดูแลไปตลอดชีวิต”
กัลป์รู้สึกเจ็บปวดไม่รู้จะแก้ตัวยังไง อัญชันประคองหน้าเขาให้มองเธอและส่งยิ้มให้เศร้าๆ
“ฉันไม่เสียใจหรอกกัลป์ ฉันภูมิใจด้วยซ้ำที่เคยอยู่ในความฝันของคุณ”
“แต่ผมเสียใจอัญชัน...ผมขอโทษ”
อัญชันพยักหน้าให้เขา ความเข้มแข็งของเธอทำให้กัลป์สะเทือนใจมากต้องดึงตัวมากอดแน่น ก่อนจะฝากฝังให้เธอช่วยดูแลครอบครัวของเขาที่ถูกแสนจับตัวไปขังไว้
กัลป์ต้องแข็งใจมากไม่ให้อาลัยอาวรณ์แต่สุดท้ายก็ทนเสียงร่ำร้องของหัวใจไม่ไหวคว้าตัวเธอมาจูบอีกครั้ง อัญชันจูบตอบเขาด้วยความเต็มใจ ก่อนจะต้องผละจากกันจริงๆเพราะกัลป์ยังมีภารกิจสำคัญรออยู่...
ooooooo
