คมแฝก
ตอนที่ 5
อัญชันพากัลป์ไปหลบในห้องนอน การได้อยู่ด้วยกันตามลำพังอีกครั้งทำให้เธอหัวใจเต้นแรง ต้องข่มใจด้วยการคว้าเหล้ามาจิบ สีหน้าและท่าทางเคร่งเครียดของเธอทำให้เขาต้องเอื้อมไปกุมมือ
“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน...คุณคงไม่ห้ามผม”
“อยู่กับปัจจุบันเถอะค่ะ...เรื่องราวระหว่างเรา มัน คงเป็นได้แค่อดีต เพราะวันนี้คุณเลือกดอกไม้แล้ว”
“ผมไม่มีทางเลือก”
“แต่คุณก็ยังเลือกจะเสี่ยงชีวิตเพื่อมาช่วยผู้หญิงคนนั้น”
“ไหนๆเราก็มีเวลากันทั้งคืน คุณช่วยฟังผมอธิบายอีกสักครั้งได้ไหม...”
ขณะที่กัลป์ปรับความเข้าใจกับอัญชัน...เรือนใหญ่ของแสนต้องลุกเป็นไฟเพราะเหตุเผาโรงปอหรือคลังแสงขนาดย่อมของเจ้าของบ้าน แสนเจ็บใจมากและพาลไปลงกับครอบครัวของกัลป์เหมือนเคย
มาลัยถูกยิงได้รับบาดเจ็บ แสนตกใจแต่ทำเป็นเย็นชา โวยวายเสียงเข้ม
“ลูกชายแม่มาลัยทำฉันแสบมาก โรงปอของฉัน ข้าวของทรัพย์สินเงินทองของฉันถูกมันถล่มจนราบ”
“มันไม่ใช่ของพ่อแสน แต่มันเป็นบ้านของพวกฉัน และถ้าพ่อแสนยังจำได้ บ้านหลังนั้นก็เคยคุ้มหัวพ่อแสน”
ท่าทางเยือกเย็นของมาลัยไม่ได้กลัวเขาหงอเหมือนทุกครั้งทำให้แสนอึ้งไม่น้อย
“ตอนที่ตาสนพ่อของพ่อแสนติดคุกเป็นเดือน กัลป์เขาขอให้ฉันรับพ่อแสนมาอยู่ด้วย ฉันเลี้ยงดูพ่อแสน หาข้าวหาน้ำให้กินเหมือนเป็นลูกฉันเอง พ่อแสนกำพร้าแม่แต่เล็กก็เลยเรียกฉันเสียติดปากว่าแม่มาลัย...พ่อแสนลืมแล้วใช่ไหม”
แสนชะงัก มาลัยเอื้อมมือสั่นๆจับแขนเขา “ผัวฉัน ...พ่อแสนก็ฆ่าทิ้งไปแล้ว ไอ้กัลป์ก็ต้องหมดอนาคตกลายเป็นคนพเนจร พ่อแสน...พ่อแสนอย่าจองเวรครอบครัวฉันอีกเลย...ฉันขอร้อง”
มาลัยร่ำไห้อย่างเหลืออด แสนอึดอัดใจมากแต่ทำเป็นไม่ยี่หระ
“ไว้จับไอ้กัลป์ได้เมื่อไหร่ แล้วฉันจะคิดบัญชีกับพวกแม่มาลัยอีกที”
ลับหลังครอบครัวของกัลป์ แสนก็แทบทรุด ความหลังสมัยยังเป็นเพื่อนรักของกัลป์ผุดในหัวอีกครั้ง ทุกคนในครอบครัวกัลป์ดีกับเขาเสมอ โดยเฉพาะมาลัยที่อุ้มชูดูแลเอาใจใส่เขาราวกับแม่แท้ๆ
แสนสับสนมากต้องคว้ายากล่อมประสาทมากินระงับความฟุ้งซ่าน แต่กระนั้นภาพเก่าๆก็ตามหลอกหลอน เสียงของเด็กชายแสนเมื่อวันวานพร่ำเรียกชื่อแม่มาลัยจนเขาประสาทเสีย เพ้ออย่างคลุ้มคลั่ง
“ไม่! พวกมันเป็นศัตรู ทุกคนคือศัตรู ไม่มีใครไว้ใจได้อีกแล้ว...ไม่มี!”
ooooooo
อัญชันนั่งจิบเหล้าไม่พูดไม่จา สีหน้าบึ้งตึงจนกัลป์อ่อนใจ เขารอเวลานี้มานานแต่เมื่อถึงเวลาจริงกลับไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายกับเธออย่างไร สุดท้ายจึงต้องรวบรวมแรงใจแย่งแก้วจากมือเธอ
“ฉันจะดื่ม”
“คุณเมาพอแล้ว”
“ไม่ต้องทำมาเป็นห่วงฉันหรอก ไปห่วงดอกไม้ภรรยาของคุณเถอะ”
ชื่อของดอกไม้ทิ่มแทงใจคนทั้งคู่ กัลป์ถอนใจยาวก่อนเริ่มเล่าเรื่องอดีต
“ตอนพ่อคุณเสียชีวิต ผมได้ข่าวว่าคุณไปเรียนต่อที่เมืองนอก ตอนนั้นผมรู้ดีว่าคงไม่มีทางได้คุณกลับมาอีกแล้ว ผมเหมือนคนที่ตายแล้วทั้งเป็น แล้วนั่นก็คือเวลาที่ดอกไม้เข้ามาดูแลผม เธอขอร้องให้ผมเริ่มต้นชีวิตใหม่”
“ฮึ...เหรอ...แต่ฉันไม่ยักทำเหมือนคุณ”
“คุณอยู่กับความจริงอัญชัน ส่วนผมอยู่กับฝันร้าย คุณบอกว่าคุณดื่มเพราะนอนไม่หลับ แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าผมหลับหรือตื่นอยู่กันแน่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองยังมีลมหายใจอยู่หรือว่าตายไปแล้ว”
