คุณหนูเรือนเล็ก

ดาญ่าชวนเทวัตไปคุยที่สวนข้างบ้าน เล่าให้ฟังว่าพ่อพูดถึงเขาบ่อยๆว่าเป็นคนออกแบบที่นี่ รักที่นี่เหมือนที่ท่านรัก ถนอมไม้ทุกชิ้นเหมือนที่ท่านทำ และไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนพอกลับมาก็จะมาเยี่ยมที่นี่ทุกครั้ง

“แล้วพอคุณอาท่านพูดถึงผมแบบนั้น คุณตอบท่านไปว่ายังไงครับ”

“คือ...คุณพ่อบอกว่าคุณไม่ยอมรับเงินค่าออกแบบบ้านน่ะค่ะ ฉันไม่เชื่อ คุณพ่อก็เลยบอกว่าคงเป็นเพราะคุณเป็นลูกชายอาทนายที่ทำงานกับคุณพ่อมานาน คุณก็เลยทำให้คุณพ่อเพื่อตอบแทนบุญคุณท่าน”

“ที่จริงนั่นก็ส่วนหนึ่งครับ แต่ส่วนสำคัญก็คือคุณพ่อคุณท่านกรุณาส่งเสียให้ผมได้ไปเรียนต่อเมืองนอก ผมถึงมีอนาคตมีโอกาสดีๆสร้างฐานะอย่างทุกวันนี้ ต่อให้ผมออกแบบบ้านให้ท่านสักกี่ร้อยหลังก็คงตอบแทนพระคุณของท่านไม่หมดหรอกครับ”

“วิญญาณของคุณพ่อคงจะดีใจมากที่ได้ยินคุณพูดอย่างนี้” ดาญ่ายิ้มเศร้า...

ทางด้านวัชรีเรียกฝนมาซักว่าดาญ่าพูดอะไรถึงตนเองบ้าง เธอส่ายหน้าไม่ได้พูดอะไรแค่บอกให้เอาผ้ามาซักให้ วัชรีซักไม่เลิกแล้วเห็นดาญ่ารื้อค้นหาอะไรที่เรือนเล็กบ้างไหม เธอส่ายหน้าอีกครั้ง วัชรีขัดใจที่ถามอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่างแต่ไม่กล้าปรี๊ดแตกใส่กลัวเสียภาพลักษณ์คุณผู้หญิงแสนดี

“เอาล่ะ หน้าที่เธอคือรับใช้หนูดาญ่าที่เรือนเล็ก มีอะไรที่เรือนเล็กเธอก็ต้องมารายงานฉัน เอ่อ...คือฉันไม่อยากให้เธอทำงานขาดตกบกพร่องจนเขามาว่าฉันได้น่ะ แล้วเดี๋ยว 11 โมง ไปบอกคุณดาญ่าว่าฉันเชิญทานข้าวเที่ยงกับทนายเหิมที่นี่” วัชรีสั่งเสร็จกรีดนิ้วไล่ฝนออกไป แล้วมองไปทางเรือนเล็กทำท่าสยองขวัญ “อยู่เข้าไปได้ยังไงบ้านหลังนั้น บรรยากาศยังกับบ้านผีสิง”...

การได้พูดคุยกับเทวัตครั้งนี้ทำให้ดาญ่าได้รู้ว่าเขาเป็นอย่างที่พ่อว่าไว้ไม่มีผิดเพี้ยน เอาใจใส่ทุกรายละเอียดของเรือนไทยหลังนี้ แม้แต่เรื่องสระว่ายน้ำ เขาก็รู้ว่าท่านสร้างให้เธอเพราะรู้ว่าเธอชอบว่ายน้ำ การพูดถึงเรื่องนี้ทำให้ดาญ่าเป็นน้ำหูน้ำตาขึ้นมาอีกครั้ง เนื่องจากพ่อต้องมาตายเพราะสระว่ายน้ำที่สร้างให้เธอ

เทวัตสงสารเธอจับใจอยากจะดึงตัวมากอดปลอบใจแต่ทำได้แค่คิด จากนั้นทั้งคู่เดินคุยกันเข้ามาในเรือนเล็ก มีเสียงดังตึงมาจากชั้นบน สักพักมีเสียงเหมือนคนวิ่ง ครั้นขึ้นไปดูก็ไม่เห็นมีใคร พบเพียงตุ๊กตาไม้แกะสลักตกอยู่ เทวัตก้มเก็บขึ้นมายิ้มอย่างโล่งใจ

“นี่ไง ผมเจอต้นตอของเสียงแล้วครับ คงถูกลมพัดตกแล้วกลิ้งไปกับพื้น”