คุณหนูเรือนเล็ก

ทั้งสองคนมัวแต่คุยกันไม่รู้ว่าเด็กน้อยผมจุกหรือคุณหนูเรือนเล็กแอบมองมาจากประตูห้องที่แง้มอยู่ ในเมื่อไม่มีอะไรทั้งคู่กลับลงมาที่ห้องรับแขก ระหว่าง

ดาญ่ารินน้ำเย็นให้เทวัตดื่มเล่าถึงที่มาของไม้ที่เอามาสร้างเรือนหลังนี้ว่า พ่อได้มาตอนเดินทางไปเหนือกับเพื่อน บังเอิญท่านไปเจอกองไม้กองหนึ่งเข้ากำลังจะถูกส่งเข้าโรงเลื่อย

“ตอนนั้นคุณพ่อมีความรู้สึกเหมือนเห็นคนกำลังจะถูกตัดแขนตัดขา คุณพ่อเลยวิ่งเต้นหาทางประมูลไม้กองนั้นมาเป็นกรรมสิทธิ์จนเอามาสร้างเป็นเรือนเล็กหลังนี้จนได้ แต่เหตุผลที่ทำให้ดาญ่าตกใจก็คือ...”

จากนั้นเรื่องราวที่ภิมุขเคยเล่าให้ฟังตอนที่สร้างเรือนเล็กเสร็จใหม่ๆก็พรั่งพรูออกจากปากดาญ่าว่าต้นไม้ทุกต้นมีรุกขเทวดาอาศัยอยู่ หากเราตัดไม้ทำลายป่าก็เหมือนทำร้ายรุกขเทวดาไม่ให้มีที่อยู่อาศัย เธอยังกระเซ้าท่านว่าถ้าอย่างนั้นไม้เก่าที่ท่านเอามาสร้างเป็นบ้านก็ต้องมีผีสิงไปด้วย

“ไม่ใช่ผีลูก รุกขเทวดาเป็นเทวดานางฟ้าที่อยู่บนสวรรค์ชั้นแรก คนที่จะสามารถมองเห็นรุกขเทวดาได้ต้องเป็นคนพิเศษเท่านั้น”

ooooooo

ดาญ่าเล่าเรื่องเกี่ยวกับรุกขเทวดาจบ แกล้งกระเซ้าเทวัตว่าอยากเป็นคนพิเศษไหมจะได้เห็นรุกขเทวดา เขาส่ายหัวดิกไม่อยากเห็นหรือว่าเธออยาก เธอส่ายหัวเช่นกัน ถึงอยากเห็นก็คงไม่เห็นเพราะเธอไม่ใช่คนพิเศษขนาดนั้นแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ

เทวัตสารภาพซึ่งหน้าสำหรับเขาแล้วเธอเป็นคนพิเศษมาก ดาญ่าแทบสำลักน้ำ

“ผมไม่ได้แกล้งพูดจีบคุณนะครับ ผมพูดเรื่องจริง คุณคงไม่รู้ตัวหรอกว่าคุณเป็นคนพิเศษไม่เหมือนใคร”

พลันหน้าต่างปิดดังปังทั้งที่ไม่มีลมพัด ทั้งคู่กำลังซึ้งกันอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงหันมองไปทางต้นเสียง เป็นจังหวะเดียวกับฝนเดินเข้ามาแจ้งดาญ่าว่าคุณผู้หญิงให้มาเชิญไปกินข้าวเที่ยงกับเหิมที่ตึกใหญ่ พูดพลางเหลือบมองไปทางเทวัตจำได้ว่าเป็นลูกชายของเหิม ก่อนจะกลับออกมา เขาบอกให้ดาญ่าไปกินข้าวกับพ่อของเขาได้เลย ท่านคงมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยถึงได้มาถึงที่นี่ ส่วนเรื่องหลอดไฟที่ขาดปล่อยให้เป็นหน้าที่เขาเอง

“อาเหิมรู้ไหมคะว่าคุณมาที่นี่”

“ผมบอกพ่อว่าอยากจะมาที่นี่แต่ไม่ได้บอกว่าจะมาวันนี้ ถ้าพ่อไม่ได้ถามถึงผมก็ไม่ต้องบอกหรอกครับ”

“ไม่ไปทานข้าวด้วยกันจริงๆเหรอคะเนี่ย” ดาญ่าคะยั้นคะยอ เทวัตอยากอยู่ที่นี่ให้หายคิดถึงมากกว่า อีกอย่างจะได้ช่วยเธอเช็กบ้านเผื่อมีอะไรต้องซ่อมแซมหรือต้องเปลี่ยน เธอแซวว่านี่เป็นบริการหลังการขายที่ดีมาก แล้วขอตัวสักครู่เดี๋ยวกลับมา เขาพยักหน้ารับคำจะรอจนกว่าเธอกลับ มองตามเธอที่เดินออกไปอดเป็นกังวลแทนไม่ได้ไม่รู้ว่าเธอต้องไปเจอกับอะไรบ้าง เพราะรู้ว่าพ่อของเขาไม่ได้ชอบเธอ แถมอยากให้วัชรีได้มรดก...