คุณหนูเรือนเล็ก

ดาญ่ารู้สึกตัวตื่นเมื่อเครื่องบินใกล้ถึงน่านฟ้าเมืองไทย พบว่าตัวเองนอนห่มเสื้อแจ็กเกตของใครก็ไม่รู้ ครั้นก้มลงดูผ้าเย็นที่แปะหน้าผากร่วงลงมา

เธอหยิบทั้งเสื้อแจ็กเกตและผ้าเย็นขึ้นมาดูด้วยความแปลกใจ แอร์โฮสเตสที่กำลังบริการผู้โดยสารอยู่ด้านหลังร้องทักว่าดีขึ้นแล้วหรือ เธอหันมองสงสัยอะไรที่ว่าดีขึ้น

“นี่คุณไม่รู้ตัวเลยสิคะ เมื่อคืนคุณไข้ขึ้นแฟนคุณคอยดูแลทั้งคืนเลยนะคะ”

“แฟน!” ว่าแล้วดาญ่าหันมองคนนั่งข้างๆ เทวัตที่นั่งงัวเงียอยู่ตาสว่างทันที รอจนแอร์โฮสเตสไปแล้ว จึงเล่าให้เธอฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ทีแรกเขากลัวเธอจะหาว่าเขาฉวยโอกาสตอนเธอไม่ได้สติ แต่เธอกลับขอบคุณเขาที่ช่วยดูแลทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วส่งเสื้อแจ็กเกตคืนให้

“หรือว่าคุณจะให้ฉันไปซักก่อน แล้วค่อยส่งคืนทีหลัง”

“โอ๊ะ ไม่ต้องซักหรอกครับ ไม่ได้เปื้อนอะไร”เทวัตรับเสื้อคืนด้วยความเกรงใจ รอให้ดาญ่าแนะนำตัวเอง แต่เธอกลับยิ้มให้แล้วหันเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กที่ถือติดตัวมา เขาตัดสินใจจะเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองให้เธอรู้จัก แต่เธอลุกจากที่นั่งไปเข้าห้องน้ำเสียก่อน ทำเอาเขาอ้าปากค้าง...

จนแล้วจนรอดเทวัตก็ไม่ได้แนะนำตัวเองให้ดาญ่ารู้จัก กระทั่งลากกระเป๋าเดินทางมุ่งหน้าไปที่ประตูผู้โดยสารขาเข้าสนามบินสุวรรณภูมิ เห็นเธอเข็นรถใส่กระเป๋าเดินทางหลายใบเดินอยู่ข้างหน้า คิดหนักจะตามไปขอเบอร์โทร.ดีไหม ขณะกำลังลังเลมีสายเรียกเข้าจากอารยะ เขาละสายตาจากเธอมารับสาย

“ฮัลโหล แกมารอนานแล้วเหรอ ออกมาแล้วๆกำลังเดินไป โอเคเดี๋ยวเจอกัน” เทวัตวางสายแล้วมองไปอีกที ดาญ่าหายไปแล้ว รีบลากกระเป๋าออกไป อารยะทนายความหนุ่มเห็นเพื่อนซี้วิ่งหน้าตั้งออกมาจากประตูผู้โดยสารขาเข้าโบกมือเรียก เขากลับวิ่งเลยไปหน้าตาเฉย อารยะต้องตะโกนเรียกว่าจะวิ่งไปไหน เทวัตถึงรู้สึกตัวเบรกตัวโก่งลากกระเป๋าเดินทางกลับมาหาเพื่อนซี้ฝากมันไว้ก่อนเดี๋ยวมาแล้ววิ่งปรู๊ดออกไปเลย

เทวัตวิ่งตามหาดาญ่าไปทั่วบริเวณ เห็นเธอกำลังเข็นรถใส่กระเป๋าอยู่ไกลๆมุ่งหน้าไปที่ประตูทางออกจากตัวอาคารสนามบิน รีบวิ่งไปหา แต่ไม่ทันเธอขึ้นแท็กซี่ไปก่อนหน้าแค่เสี้ยววินาที เทวัตเจ็บใจตัวเองที่ตัดสินใจช้าทำให้ไม่ได้ทั้งเบอร์โทร.แถมชื่อเสียงเรียงนามก็ไม่รู้อีกต่างหาก เดินคอตกกลับไปหาเพื่อนรัก