คุณหนูเรือนเล็ก

ครั้นอารยะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นถึงกับขำก๊าก อยู่บนเครื่องบินด้วยกันแท้ๆไม่รู้จักถามชื่อแซ่ หรือถามเบอร์มือถือให้เรียบร้อย ลงจากเครื่องแล้วค่อยมานึกอยากทำ แบบนี้จำเลยก็หนีหายแน่นอน เทวัตโวยเพื่อนพูดเว่อร์ไป เธอไม่ได้เป็นจำเลยของตนสักหน่อย อารยะยืนยันว่าเป็นแต่เป็นจำเลยรัก เทวัตส่ายหน้าให้กับมุกเต่าล้านปีของเพื่อน

“แกเก็บไว้หาให้ตัวเองเถอะ จำเลยรักอะไรเนี่ย เฮ่อ...ไอ้เทวัตแกไม่น่าจะปากไวเลยตอนเธอบอกว่าจะเอาแจ็กเกตไปซักให้แล้วส่งคืนทีหลัง ทำไมแกไม่เซย์เยสไปเลยว้า จะได้เจอกับเธออีก” เทวัตบ่นไม่เลิก

“แบบนี้ชัวร์เลย แกกับเขาคงไม่ใช่เนื้อคู่กันหรอกเทวัตถึงได้คลาดจากกัน ที่สำคัญแกเพิ่งไปรับรางวัลสถาปนิกหนุ่มยอดเยี่ยมจากอเมริกา สาขาไพรเวตเฮาส์ ออฟเดอะเยียร์ มาเข้าตำราลักกี้อินเกม...”

“ลักกี้อินเลิฟด้วยเว้ย ฉันจะต้องเจอกับเธออีก ลางสังหรณ์ของเทวัตไม่เคยพลาด อย่ามาพูดมากไอ้ทนายรีบพาฉันไปส่งบ้าน แล้วชนแก้วฉลองที่ฉันได้รับรางวัลกับได้เจอรักแรกพบกันหน่อย...ไป”

ooooooo

ดาญ่านั่งมาในรถแท็กซี่ มองแสงสีสองข้างทางรู้สึกเคว้งคว้างอ้างว้างน้ำตาคลอเบ้า พึมพำกับตัวเองว่า

“5 ปีที่ไม่เคยกลับมาเหยียบเมืองไทยเลย แต่วันที่กลับมาคือวันที่เราเหลือคนเดียว” บ่นจบดาญ่าหยิบรูปถ่ายพ่อกับแม่อุ้มเธอในวัยเพียงขวบเดียวขึ้นมาดู รูปนี้ถ่ายกันที่นอกคฤหาสน์วศวงศ์ น้ำตาเจ้ากรรมไหลอาบแก้ม เธอต้องปาดน้ำตาทิ้ง เบือนหน้าไปทางอื่น อยู่ๆในภาพถ่ายด้านหลังภิมุขกับดาริน ปรากฏร่างเด็กหญิงไว้ผมจุกวัย 6 ขวบ นุ่งโจงยืนหลบๆ อยู่ตรงมุมที่จะสร้างเรือนเล็ก ครั้นดาญ่าก้มมองรูปอีกครั้งเด็กน้อยหายวับไป...

ทันทีที่รถแท็กซี่ซึ่งดาญ่านั่งมาแล่นผ่านประตูรั้วไปตามทางที่ทอดยาวสู่คฤหาสน์วศวงศ์ บรรยากาศรอบๆที่สงบนิ่งเมื่อครู่ เริ่มมีลมพัดแรงต้นไม้ไหวเอน ราวกับสรรพสิ่งภายในอาณาบริเวณบ้านต้อนรับการกลับมาของเจ้าของบ้านที่แท้จริง

ด้านวัชรีได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา มั่นใจว่าต้องเป็นลูกเลี้ยงชวนเหิมมานั่งรอต้อนรับอยู่ที่ห้องรับแขก ดาญ่าลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาเจอหน้าแม่เลี้ยงทำเมินใส่ไม่แม้แต่จะยกมือไหว้ แต่หันไปไหว้เหิมแทนที่เขาปั้นหน้ายิ้มตอบเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่น่าเคารพ ร้องทักทายหญิงสาวอย่างสนิทสนม

“หวัดดีครับคุณดาญ่า เดินทางเป็นยังไงบ้างครับเหนื่อยไหม”

“เหนื่อยยังไงดาญ่าก็ต้องกลับมาค่ะแต่เสียดาย ดาญ่ากลับมาช้าไป อาเหิมคะวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ดาญ่าต้องการรู้เรื่องทั้งหมด” ดาญ่ามองเหิมอย่างรอคำตอบ เขาเล่าให้ฟังว่าภิมุขชอบว่ายน้ำมากไม่ว่าจะทำงานเหนื่อยแค่ไหน เมื่อกลับถึงบ้านจะต้องไปว่ายน้ำในสระหน้าเรือนเล็กก่อนเข้านอนทุกคืน