ดวงใจในไฟหนาว
ตอนที่ 12
เยี่ยมยุทธไปเฝ้าปิ่นมุกที่โรงพยาบาล ใจที่เชื่อมั่นว่าเธอคือน้องสาวเป็นเดือดเป็นร้อนพร่ำโทษตัวเองว่าดูแลน้องไม่ดี แต่ปิ่นมุกไม่รู้เรื่องฟูมฟายด้วยความหวาดระแวงกลัวถูกจับ
“ฉันเบื่อ...ฉันเบื่อทุกอย่าง”
“ครั้งที่หนึ่งคุณโมโหจุดไฟเผาจนมีคนตาย ครั้งที่สองคุณเอาปืนไปฆ่าคน ครั้งที่สามคุณโมโหจะฆ่าตัวเองตาย”
“คุณด่าฉันเหมือนคนพวกนั้น จะจับฉันเข้าคุกเหมือนทุกคนใช่ไหม”
ท่าทางจิตตกของปิ่นมุกทำให้เยี่ยมยุทธใจอ่อนยวบดึงตัวมากอดแน่น
“ไม่ใช่...น้องพี่...ไม่ใช่ ผมรักคุณเกินกว่าจะยอมให้คุณทำตัวแบบนี้ต่างหาก”
“ฮือ...ทุกคนเกลียดฉัน ทุกคนเกลียดฉัน”
“เลิกมีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่นเสียทีเถอะนะ มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองได้ไหม ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้สุดท้ายคุณจะจบชีวิตตัวเองด้วยการตายหรือไม่ก็อยู่ในคุก มีแค่สองทางนี้เท่านั้น...แค่สองทางนี้”
“ฉันไม่รู้ต้องทำยังไง ฉันไม่อยากให้ครูอารีตาย ไม่อยากเป็นแบบนี้”
“ไปหาหมอกับพี่ได้ไหม...ไปหาหมอด้วยกันนะ”
ooooooo
เยี่ยมยุทธทุ่มเทเวลาให้ปิ่นมุกเต็มที่ ดาวเหนือรับรู้และเห็นทุกอย่าง สะเทือนใจมากเมื่อเห็นว่าเขาดูแลและแคร์ความรู้สึกอดีตเพื่อนรักมากกว่าเธอ จินดาปลอบให้ทำใจเพราะเรื่องแบบนี้บังคับใจกันไม่ได้
เปลวเต็มใจมารักษาปิ่นมุกที่สารภาพหมดเปลือกว่าเคยคิดฆ่าตัวตาย เขาจัดแจงให้เธอเล่าอาการร่วมอื่นๆ และจดลงสมุดบันทึกก่อนจะพบว่าเธอมักคลุ้มคลั่งทุกครั้งที่โกรธจัดๆ
“เวลาคุณโกรธคุณมีอาการเป็นยังไง...เล่าให้ฟังหน่อยครับ”
“เหมือนกองไฟที่ร้อน วันนั้นตัวฉันร้อนไปหมด มันต้องทำอะไรสักอย่าง ฉันทนอยู่อย่างนั้นไม่ได้”
“เมื่อไหร่ที่เกิดความร้อนขึ้นในตัวแปลว่าสัญญาณความโกรธมาแล้ว นึกถึงกองไฟนี้เอาไว้ ท่องเอาไว้ มันกำลังจะเผาตัวคุณ อย่ายอมให้มันเผา ทางเลือกดีที่สุดคือเดินออกมา...ถอยออกมา...แค่เดินออกมา”
ระหว่างที่เยี่ยมยุทธพาปิ่นมุกไปรักษากับเปลว เปรมจิตจัดการดาวเด่นขั้นเด็ดขาดส่งลูกน้องไปซ้อมจนดาวเด่นเกือบเดินไม่ได้ เมื่อดาวเหนือรุดมาถึงโรงพยาบาลก็ถูกลูกพี่ลูกน้องหนุ่มตวาด
“เขาหาว่ากูสมคบคิดกับมึงเลยส่งคนมากระทืบกูจนพิการ หมอบอกว่าขากูพิการแล้ว...มึงได้ยินไหม!”
ดาวเหนือยกมือไหว้ขอโทษ น้ำตาไหลด้วยความเสียใจแต่ดาวเด่นไม่ยี่หระ
“อีน้องชั่ว! กูไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับมึงเลย มึงเอากูไปเกี่ยวด้วยทำไม!”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ฉันจะรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมดให้พี่เอง จะหาหมอเก่งที่สุดมารักษาอย่างเต็มที่”
“กูไม่อยากเห็นหน้ามึง...ออกไป!”
