บุพเพสันนิวาส
ตอนที่ 3
หญิงสาวเห็นจริง ท่านหมื่นแขวะให้รู้จักคิดเสียบ้าง เธอหน้าเหวอตกลงด่าหรือปลอบ ท่านหมื่นลุกขึ้นบอกพระเทศน์แล้ว เกศสุรางค์สวนให้ไปบอกกิ๊ก ท่านหมื่นหันขวับมาถามว่าบอกใคร เธอทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาเชิดหน้าเดินคอตั้งไปอย่างเคืองๆ หญิงสาวรีบวิ่งตาม
ผินกับแย้มอกสั่นขวัญแขวนร้องปราม “แม่น้าง...ค่อยๆเดินเจ้าค่ะ”
ในโบสถ์ พระกำลังเทศน์ ทุกคนพนมมืออย่างสำรวม เกศสุรางค์ชำเลืองมองเห็นจันทร์วาดแอบมองหมื่นสุนทรเทวาบ่อยๆ แต่เขานิ่งเฉย จู่ๆก็หันมามอง ตนจึงยิ้มให้แบบมีเลศนัย เขาเมินหน้ากลับเชิดคอตั้ง...พอสวดจบ ทุกคนจะพกอุปกรณ์กรวดน้ำมาเอง เกศสุรางค์กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้การะเกดและอีแดง
พอกลับเรือน เกศสุรางค์เดินเข้าห้อง รู้ทันทีว่ามีพลังงานบางอย่างล่องลอยอยู่ ก็เอ่ยถามว่าการะเกดใช่ไหม เสียงการะเกดเรียกเกศสุรางค์แผ่วเบา ร่างกายเคลื่อนไหวไปมาไม่เด่นชัด เกศสุรางค์แทบจำไม่ได้ว่าตัวเองชื่อนี้ บอกให้การะเกดปรากฏตัว แต่นางบอกว่าไม่มีตัวตน เกศสุรางค์นึกได้ว่าตัวเองใช้ร่างนางอยู่ การะเกดมาขอบใจที่ทำบุญไปให้ ทุกวันนี้นางทรมานมาก
“มันทรมานเหลือเกิน เกศสุรางค์ช่วยข้าด้วยนะ เพราะถึงอย่างไรเราก็เป็น...”
เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะ ทำให้วิญญาณการะเกดโยกเยกรุนแรงก่อนจะหายไป เกศสุรางค์จึงไม่รู้ว่าตนกับเธอเป็นอะไร...หญิงสาวมาเปิดประตู เจอหมื่นสุนทรเทวาหน้าตึงถามว่าคุยกับใคร เธอต้องแก้ตัวว่าคุยกับตัวเอง ท่านหมื่นหาว่าเธอโกหกแล้วเดินปังๆกลับไป เธอขำแล้วหยุดเพราะนึกได้ว่าเขาชอบหันกลับมาอีก จริงอย่างที่คิดเพราะเขาหันมาจ้องหน้าตึงอีกครั้ง
ไม่วายพอเกศสุรางค์ออกมาจากห้องก็ถูกจำปาถามว่าพูดคนเดียวหรือ เธอปรายตามองท่านหมื่นทำนองว่าขี้ฟ้อง จำปาหาว่าพูดกับผีบ้านผีเรือน
เกศสุรางค์ปฏิเสธ ออกญาโหราธิบดีจึงขอว่าคราวหลังอย่าทำอีก เพราะทำให้บ่าวไพร่กลัว เธอถามสวนว่ากลัวอะไร จำปาเอ็ดหาว่าเถียงคำไม่ตกฟาก แล้วบอกว่าเจ็ดวันนี้ตนจะไปเมืองละโว้ เกศสุรางค์สวนทันควันว่าอยากไปด้วย ทุกคนมองด้วยสายตาราวเธอเป็นตัวประหลาด เธอจึงรู้ว่าไปด้วยไม่ได้
จำปากำชับว่าอย่าหาเรื่องวุ่นวายขายหน้าระหว่างที่ตนไม่อยู่ ท่านหมื่นเดินไปส่งจำปาที่ท่าน้ำ ออกญาโหราธิบดีชวนเกศสุรางค์ไปห้องหนังสือ เธอชะเง้อมอง ได้ยินท่านหมื่นสั่งจ้อยว่า เตรียมเรือไว้ อีก 5 บาทจะไปข้างนอก...เกศสุรางค์ถามทันทีว่าหมายความว่าอย่างไร
ออกญาบอกให้คิดดีๆ ก็จะจำได้ เกศสุรางค์หน้าเจื่อนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร พอเข้ามาในห้องหนังสือ ออกญาเอาหนังสือใบลานพับซ้อนส่งให้อ่าน หน้าตาเธอตื่นเต้นทันที
“นี่หรือเจ้าคะ จินดามณี คุณลุงเขียนใช่ไหม เจ้าคะ”
“ออเจ้ากล่าวแปร่งหูพิกล...”
“เอ่อ ข้าเคยรู้เจ้าค่ะว่าคุณลุงเป็นพระราชครูของในหลวง เขียนหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือแบบเรียนเล่มแรกของไทย เอ๊ย สยาม”
“เจ้าเรียกขานขุนหลวงว่าอันใดนะ” ออกญาแปลกใจ พอเธอบอกว่าเรียกในหลวง “ในหลวงฤา ข้ามิเคยได้ยินผู้ใดเรียกขานท่านว่าในหลวง มีตะขุนหลวง แต่ก็เข้าใจได้อยู่”
เกศสุรางค์รีบเปลี่ยนเรื่องขออ่านจินดามณี ก็ได้ยินเสียงจ้อยบอกท่านหมื่นว่า 5 บาทแล้ว
ooooooo
