บ่วงรักซาตาน
ตอนที่ 8
“นี่คุณรู้เรื่องทุกอย่างอยู่แล้วทำไมไม่ยอมบอกกันบ้าง แอบอุบเงียบไว้คนเดียว”
“ไม่ว่าในฮาร์ดดิสก์นั่นจะเป็นข้อมูลอะไร แต่เงื่อนไขก็คือเงื่อนไขไม่ใช่เหรอ”
“ฉันจะเอามันไปคืนให้มาดาม”
“โจรกลับใจเหรอ มาสำนึกผิดตอนนี้มันไม่สายเกินไปใช่ไหม”
“ฉันไม่...ช่างเถอะ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ในที่สุดเธอก็ไม่ต่างจากฉันคนที่เธอเกลียด
สักเท่าไหร่หรอกชมพูนิษฐ์ ความโลภก็ดึงเอาซาตาน
ในใจเธอขึ้นมา เธอถึงเลือกวิธีเลวๆแบบนี้”
“คุณอยากคิดอยากพูดอะไรก็เชิญ แต่จอดรถ...ฉันจะกลับไปบ้านมาดาม”
“ไม่มีประโยชน์หรอก ยิ่งเธอกลับไปก็ทำให้เขาสองคนเคลียร์กันไม่ได้ เธอเก็บฮาร์ดดิสก์นั่นไว้เถอะ เจ้าสัวไม่ได้บอกสักหน่อยว่าห้ามขโมย ยังไงเธอก็ทำตามกติกาสำเร็จ”
ชมพูนิษฐ์ต้องเก็บฮาร์ดดิสก์นั้นไว้แบบเสียไม่ได้ หญิงสาวรู้สึกผิดมากที่ทำให้กวินทร์กับธามันต้องเดือดร้อน อยากกลับไปช่วยแต่เหมราชไม่ยอมแถมพาเธอออกนอกเส้นทางอีกต่างหาก
“นี่คุณ...ทางกลับกรุงเทพฯทางโน้น คุณเลี้ยวมาทางนี้ทำไม”
“ไหนๆก็มาแถวนี้แล้ว ขอแวะเยี่ยมเพื่อนหน่อยแล้วกัน”
“แต่ฉันไม่อยากเยี่ยมเพื่อนคุณด้วย กลับกรุงเทพฯเดี๋ยวนี้!”
“นี่มันรถฉัน ถ้าอยากกลับก็เดินกลับเอง อ้อ..แต่บอกไว้ก่อนนะ...แถวนี้ไม่มีสัญญาณมือถือ กว่าเธอจะเรียกให้คนมารับคงเดินเหนื่อยตายหรือไม่ก็โดนฆ่าตายก่อน”
“แต่คุณเป็นคนลากฉันออกมา คุณต้องพาฉันกลับบ้าน”
“ก็ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่พากลับ แค่ขอแวะเที่ยวนิดเดียวเอง...”
ooooooo
เจ้าสัวบุญฤกษ์กับมาดามกานต์ชนิตคืนดีกันในที่สุด เรื่องขโมยฮาร์ดดิสก์กลายเป็นเรื่องสนุกที่ทำให้ชีวิตคู่ของสองสามีภรรยามีสีสัน กวินทร์กับธามันถูกส่งตัวกลับกรุงเทพฯพร้อมคำสัญญาของเจ้าสัวจะจัดการเรื่องหุ้นให้ชมพูนิษฐ์
เหมราชก็มั่นใจว่าทุกอย่างจะคลี่คลายด้วยดี
จึงถือโอกาสพาชมพูนิษฐ์ไปเยี่ยมชุมชนเล็กๆที่เขาเคยช่วยไว้จากเหตุการณ์น้ำป่าถล่ม ทั้งช่วยออกทุนและซ่อมแซมหมู่บ้านจนพวกชาวบ้านมีชีวิตที่ดีอีกครั้ง
ชมพูนิษฐ์ได้เห็นเหมราชในอีกมุม ไม่เหลือมาดซาตานหรือนักธุรกิจหนุ่มเขี้ยวลากดิน แต่เป็นชายหนุ่มธรรมดาที่เป็นกันเองและมีน้ำใจกับพวกชาวบ้าน หญิงสาวนั่งมองเขาเพลินจนถูกเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นเมียเขา
“หนูนี่มีบุญจริงๆได้คุณเหมราชเป็นผัว”
“ไม่ใช่นะคะ...ไม่ได้เป็นผัวนะคะ...เอ่อ...เขากับหนูไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ไม่ต้องอายๆ คุณเหมมาที่นี่ตั้งหลายครั้งแต่ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาเลย แม่หนูเป็นคนแรก ถ้าคุณเขาไม่เอาจริงคงไม่พามาให้พวกเรารู้จักหรอกจ้ะ”
เหมราชไม่ยอมแก้ตัวหรือแก้ไขความเข้าใจของพวกชาวบ้าน ทำให้ชมพูนิษฐ์ต้องประหม่า แต่ไม่นาน
ก็ลืมเพราะถูกพวกเด็กๆลากไปเล่นฟุตบอลจนได้แผลโนที่หัว หญิงสาวเพลิดเพลินจนลืมเวลากว่าจะคิดได้ว่า
ยังไม่ได้บอกที่บ้านเวลาก็ล่วงเลยถึงค่ำมืดจึงตัดสินใจค้างที่หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้
ชมพูนิษฐ์ใช้มือถือคนในหมู่บ้านโทร.บอกชิดชนก อิงขวัญกับโบนิตาคลายกังวลลงมาก เช่นเดียวกับกวินทร์และอรรณพที่มารอฟังข่าวด้วยความเป็นห่วง ต่างจากธามันที่ร้อนรุ่มด้วยแรงหึงเมื่อรู้ว่าชมพูนิษฐ์ต้องค้างคืนตามลำพังกับเหมราช...ศัตรูตัวฉกาจของเขา!
