บ่วงรักซาตาน
ตอนที่ 7
“เลิกยุ่งกับมันซะ...ไอ้วินไม่ใช่มาร์เกตติ้ง มันแนะอะไรเธอไม่ได้หรอก”
“ติ้งไม่ติ้งไม่รู้...แต่ฉันกับเขามีอุดมการณ์เดียวกัน... อุดมการณ์ที่ต้องการสั่งสอนให้คนอย่างคุณรู้สำนึก!”
“คิดเหรอว่าไอ้วินจะช่วยเธอได้ มันจะพาหายนะให้เธอมากกว่า...เหมือนที่ฉันเคยเจอ คนอย่างมันไว้ใจไม่ได้”
กวินทร์แกล้งทำฮึดฮัดไม่พอใจ ชมพูนิษฐ์กุมมือเขาให้กำลังใจ
“ถ้าฉันหายนะคุณก็น่าจะดีใจ ซาตานอย่างคุณคงไม่หวังดีเตือนฉันหรอก...นอกจากว่าคุณกลัวคุณวิน”
เหมราชหึงเลือดขึ้นหน้าตอกเสียงเข้ม “คนอย่างเหมราชไม่เคยกลัวใคร”
“ถ้างั้นก็ลองมาสู้กันสักตั้งสิครับ”
“แกไม่เคยเอาชนะฉันได้สักครั้ง”
“ที่ไม่เคย...นั่นเพราะผมยอมให้คุณในฐานะเจ้านาย แต่ตอนนี้...ไม่ใช่แล้ว”
“แกเปลี่ยนไปเยอะนะไอ้วิน”
“ก็คุณเป็นคนสอนผมไง ขอบคุณนะฮะ...แต่ต่อไปนี้ผมจะเป็นคนสอนคุณบ้าง”
กวินทร์ยิ้มเยาะ ชมพูนิษฐ์มองเหมราชอย่างท้าทายและเป็นต่อ
“เตรียมตัวเข้าคลาสอบรมคุณธรรมจริยธรรมเบื้องต้นเอาไว้เลยนะคะคุณซาตาน!”
ooooooo
กวินทร์ย้ำให้ชมพูนิษฐ์ระวังตัวจากเหมราชและอย่าไว้ใจใครง่ายๆแม้แต่เขา ชมพูนิษฐ์รับปากแต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอจะไว้ใจใครได้เพราะไม่ใช่แค่เขาที่เคยเตือนเรื่องความไว้ใจคนอื่น เหมราชกับธามันก็เคยบอกเช่นกัน
คำเตือนของกวินทร์รบกวนใจมากจนชมพูนิษฐ์อดถามถึงธามันไม่ได้ กวินทร์ถอนใจยาวก่อนเล่าเรื่องอดีตเพื่อนร่วมรุ่นที่เคยสนิทกันว่าเป็นคนมีปม ทั้งเขาและธามันมีเหมราชเป็นไอดอลเหมือนกันแต่คงมีวิธีชื่นชมกันคนละอย่าง...
ข่าวกวินทร์ไปช่วยชมพูนิษฐ์โค่นเหมราชแพร่สะพัดอย่างรวดเร็ว ไพศาลเครียดมากต้องส่งโบนิตาไปสืบสถานการณ์ของสุขสยาม โดยมีมนปริยาช่วยกระตุ้นชมพูนิษฐ์ให้ปรับปรุงสวนสนุกเป็นระยะๆ
ชมพูนิษฐ์ร้อนใจเรื่องเงินทุนจึงยอมเสี่ยงเล่นหุ้นครั้งแรกโดยมีกวินทร์เป็นคนแนะนำ เธอไม่รู้ว่าเขาเอาข้อมูลและข่าววงในมาจากไหนแต่ก็เสี่ยงเล่นตามจน
ได้กำไรมาไม่น้อย
ชิดชนกไม่ได้ยุ่งเรื่องซื้อขายหุ้นกับน้องสาว พักรักษาตัวที่บ้านเพราะเพิ่งหายจากผ่าตัด ลิมเปงเซียงแวะมาเยี่ยมเสมอเช่นเดียวกับอรรณพที่เพิ่งรู้ใจตัวเอง
ลิมเปงเซียงกับอรรณพแข่งกันทำคะแนนจนชิดชนกเวียนหัวและเธอก็เลือกจะเคลียร์กับเพื่อนหมอเป็นคนแรก
“เราแค่เป็นห่วงนก ไอ้คุณลิมนั่นเป็นนักธุรกิจรวยระดับนั้นมันไม่จริงใจกับนกหรอก”
“หมอคิดว่านกไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เปล่า...เราแค่กลัวเขาจะหลอกนก”
“นกโตแล้วนะหมอ นกรู้ว่าใครจริงใจหรือแค่... สงสาร...นกมองออก”
“แต่นกยังไม่รู้จักผู้ชายดีพอ”
“ถ้างั้นก็ให้นกเรียนรู้ด้วยตัวนกเอง หมอไม่ต้องมายุ่ง คนที่หมอควรจะเป็นห่วงคือคนที่...หมอรัก...ที่ไม่ใช่นก”
อรรณพไม่รู้ว่าชิดชนกน้อยใจและตัดพ้อ แต่พาลหงุดหงิดใส่ลิมเปงเซียงที่มาทำให้เธอไขว้เขว
“คุณคิดยังไงกับนกกันแน่”
“ทำไมผมต้องบอกเรื่องส่วนตัวกับคุณ”
“นกเป็นเพื่อนผม นกไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณจะมาเล่นๆได้ เธอมีค่ากว่านั้นมาก”
“งั้นเหรอ...รู้ด้วยเหรอ”
“เลิกยุ่งกับนกซะ”
“ทำไมผมต้องทำตามคำสั่งคุณ”
“ถ้าคุณทำให้นกเสียใจ ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
“คุณไม่มีสิทธิ์พูดคำนี้ด้วยซ้ำ เพราะคนที่ไม่เห็นค่าและทำให้คุณนกเสียใจก็คือคุณ!”
ooooooo
