ยิ่งมาก-ยิ่งน้อย

ปิดฉากลงไปเรียบร้อยแล้ว สำหรับการแข่งขันกีฬาแห่งชาติ ครั้งที่ 46 “เจียงฮายเกมส์” ที่จังหวัดเชียงราย

ใครหลายคนคงประทับใจกับกระแส ของความนิยมการบริหารจัดการที่ดี การดูแลเอาใจใส่ของเจ้าภาพกันถ้วนหน้า

ต้องติดตามศรีสะเกษ ที่จะรับหน้าที่จัดครั้งที่ 47 ในเดือน ธ.ค.2563 ต่อไป ว่าจะทำได้ดีมากน้อยแค่ไหน

ด้วยมาตรฐานของเชียงราย ที่สูง ศรีสะเกษ จะทำอย่างไร อีก 2 ปีได้รู้กันว่ากระแสของกีฬาแห่งชาติ จะถูกต่อยอดได้หรือไม่

ย้อนกลับไปเล็กน้อย ในเจียงฮายเกมส์ นักกีฬาจังหวัดต่างๆ มีการทำผลงานหลายด้านที่น่าสนใจ หนึ่งในนั้นเป็นเรื่องของสถิติ

การกีฬาแห่งประเทศไทย (กกท.) ได้สรุปผลเอาไว้ในโอกาสนี้ด้วย หลักๆอยู่ในเกณฑ์น่าพอใจ

การลงทุนจัดการแข่งขัน ถือว่าคุ้มค่า ได้ผลตอบแทนกลับมา

ขณะที่สถิติด้านอื่นๆ ที่สื่อมวลชนได้บันทึกเอาไว้ก็มีเช่นกัน อย่างในรายของ “อุ้ม” ณัชฐานันตร์ จันทร์กระจ่าง ที่ครั้งที่ผ่านมาว่ายให้อุดรธานี ก็สร้างประวัติศาสตร์เพิ่มขึ้นต่อเนื่อง

ผ่านกีฬาแห่งชาติไป 13 ครั้ง ทำไปได้แล้วรวม 89 เหรียญทอง 18 เหรียญเงิน 10 เหรียญทองแดง

หรือแม้กระทั่งกรีฑา ประเภทเดิน 20 กม.หญิง “ติ๋ม” ธนภรณ์ เปี่ยมสกุล จากสงขลา ก็คว้าเหรียญทองได้เป็นสมัยที่ 17 ติดต่อกันเข้าไปแล้ว

เหล่านี้เป็นสิ่งที่ต้องชื่นชมในความสามารถของนักกีฬา ที่แม้จะอายุเข้าหลัก 3 และ 4 กันตามลำดับแล้ว แต่ก็ยังทำผลงานได้อย่างสุดยอด

ยากที่ใครจะมาเทียบเคียงได้

อย่างไรก็ตาม หากมองกันให้ดี ในขณะที่สถิติอันสวยหรูกำลังดำเนินต่อไป ดูเหมือนจะสะท้อนสิ่งที่เกิดขึ้นอีกมุมด้วย

บรรดาตัวเก๋ายังแข็งแกร่ง นั่นก็เท่ากับว่า เรายังไม่มีดาวรุ่งฝีมือดีๆในกีฬาชนิดนั้นๆ เกิดขึ้นมาเลย

เป็นสิ่งที่ฝ่ายเกี่ยวข้องควรต้องนำมาขบคิดกันให้ดี ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะต้องเร่งมือในการพัฒนาเยาวชนมากแค่ไหน

ตัวเลขผูกขาดคว้าแชมป์ในแต่ละกีฬายิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งบ่งบอกว่า การหาดาวรุ่งมาเสริมทีมชาติ

น้อยลงเรื่อยๆเช่นกัน...

ฟ้าคำราม