เด็ดปีกนางฟ้า

นางลากกระเป๋าเดินทางของแอร์ฯไปที่คอนโดของผักกาดซึ่งนักรบนั่งดูทีวีอยู่ นักรบถามว่าทำไมมาช้า

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันกับดินจบกันไปแล้ว” นางบอก เพื่อนรักทั้งสองตกใจถามว่าทำไม “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันเลิกคบกับดิน...ฉันไม่อยากว่อกแว่กอีก เป้าหมายฉันต้องพี่ปฐพีเท่านั้น”

นักรบทำเสียงสยองว่าเด็ดเดี่ยวมาก ถามว่านางจะตัดใจได้จริงเหรอ

“ต้องได้สิ เพราะถ้ามัวแต่ลังเลฉันก็อาจจะชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ แล้วเรื่องที่บ้านฉันล่ะ พ่อ แม่ น้องจะอยู่ยังไง”

“นางเอ๊ย...เรื่องแกมันชุลมุนวุ่นวาย นาทีนี้เรื่องความอยู่รอดคงสำคัญที่สุด เรื่องหัวใจคงต้องพักไว้ก่อน” 

นักรบเห็นใจ ผักกาดก็ว่าต่อให้มีความรักแต่ไม่มีเงิน ความรักก็บินออกไป แต่ถ้าเงินมาเมื่อไหร่ความรักมันก็มากองอยู่แทบเท้าเราเอง ทั้งผักกาด นักรบ ต่างให้กำลังใจนางให้เข้มแข็ง มันอาจจะยากหน่อยหมดใจ อาจจะได้ แต่ห้ามหมดแรง

ฝ่ายปฐพีอกหักกลับไป ไฟให้ดื่มนม ถามว่าทะเลาะกับน้านางมาเหรอ ปฐพีบอกว่าน้านางไม่ได้รักเพราะตนจน เขาเลือกน้าปฐพีที่เป็นนักบินเพราะรวยกว่า ไฟถามว่าจริงๆแล้วน้าดินก็รวยแล้วไปหลอกเขาทำไมว่าจน

“ไม่หลอกแล้วจะรู้หรือว่าเขาเป็นคนแบบไหน” ไฟตำหนิว่าน้าดินนั่นแหละซับซ้อน ไปหลอกเขา ถ้าน้านางรู้วันหลังน้าดินตายแน่ “เขาไม่รู้หรอก เพราะเขาจะไม่ได้เจอน้าดินคนนั้นอีกแล้ว” ปฐพีรำพึงเศร้า

คืนนี้นางกับผักกาดช่วยกันจัดกระเป๋าเดินทางไปทำงาน นักรบบ่นอย่างน้อยใจว่าทำไมของตนบินน้อยจัง ผักกาดถามว่ามันเกี่ยวกับเรื่องพี่พจน์หรือเปล่า นางติงว่านักรบก็ไม่ได้วุ่นวายกับพี่พจน์แล้วนี่นา พรุ่งนี้สเกตใหม่ก็ออกแล้ว ค่อยดูอีกทีแล้วกัน

“จริงๆพี่ปริยาก็น่าสงสารนะ ฉันไม่เข้าใจพี่พจน์เลย ก็รู้ว่าตัวเองเป็นเกย์แล้วไปแต่งงานทำไมวะ” ผักกาดบ่น นักรบติงว่าชีวิตคนเราบางทีก็ไม่ได้ง่ายอย่างนั้นเขาอาจจะต้องแต่งเพราะมีปัญหาทางบ้านก็ได้ คนเราบางที มันก็ต้องมีเสียสละเพื่อคนอื่นบ้างแหละ

นักรบใจจดจ่อรอสเกตใหม่ แต่พอออกมาปรากฏว่าทั้งเดือนตนมีบินแค่โดเมสติกสี่ไฟลท์เอง นักรบรับไม่ได้จะไปถามปริยาทั้งที่อยู่ในชุดกีฬา แต่เจอสายฟ้ากลางทางเลยเล่าให้ฟัง

สายฟ้าบอกนักรบให้ใจเย็นๆ ตำหนิว่าเขาไม่ควรแต่งตัวแบบนี้มาเดินในออฟฟิศ บอกนักรบไม่เต็มปากเต็มคำนักว่า “ก็นายไม่ค่อยสบายไม่ใช่เหรอ เขาก็ให้เวลานายรักษาตัวไง”

นักรบงงบอกว่าตนไม่ได้เป็นอะไร คุยไปคุยมาจึงรู้ว่า ทุกคนมองว่านักรบไม่สบายเพราะไปเที่ยวซุกซนและกำลังลาป่วย นักรบถามว่าตนแจ้งที่ไหน เพราะตนไม่ได้ป่วย ก็พอดีปริยาเดินมา พอเห็นนักรบอยู่ในชุดกีฬาก็ตำหนิว่าทำไมแต่งตัวแบบนี้มาเดินในบริษัท นักรบรีบขอโทษ ปริยาปรามว่า

“พยายามอย่าสร้างความอับอายให้แก่บริษัทเรามากไปกว่านี้เลย เฉพาะแค่เรื่องส่วนตัวของเธอมันก็แย่พอแล้วนะ ดูแลตัวเองให้มันดีกว่านี้หน่อยได้ไหม โตๆกันแล้ว”

ปริยาพูดยั่วจนนักรบโกรธ เธอยั่วต่ออย่างสะใจว่า

“หวังว่าคงหายเร็วๆนะ คราวหน้าคราวหลังจะเล่นอะไรกับของใคร ก็ระวังหน่อยแล้วกัน”

ปริยายิ้มร้ายก่อนเดินไป สายฟ้ามองตามไปงงๆ แต่นักรบกำมือแน่นอย่างสุดแค้น แน่ใจว่าตัวเองถูกปริยาเล่นงานแน่ๆ ซ้ำร้ายสายฟ้ายังบอกว่าจะแนะนำหมอให้เดี๋ยวไปหาหมอด้วยกัน

“พี่สายฟ้าผมไม่ได้เป็นอะไร อีนังตัวแสบมันแกล้งผม โฮ้ย...กูไม่วิ่งแล้วโว้ย”

นักรบหุนหันวิ่งออกไป สายฟ้ามองตามงงๆ

นักรบวิ่งออกไปเจอพจน์ ก็ถูกพจน์ถามว่าตกลงป่วยอย่างที่เขาว่ากันหรือ เตือนว่าโตแล้วจะออกไปเที่ยวก็ต้องรู้จักป้องกันตัวเองบ้าง

“พี่พจน์!!! พี่ไม่รู้จริงๆเหรอว่าผมถูกแกล้ง”

พจน์ถามว่าใครจะแกล้ง ถามว่าเสาร์อาทิตย์นี้ว่างไหมจะชวนไปซื้อเฟอร์นิเจอร์แต่งห้องเพราะตนย้ายออกมาอยู่ห้องใหม่ ย้ำว่า