เด็ดปีกนางฟ้า
ตอนที่ 8
ในห้องวีไอพีหรูหราที่ร้านอาหารของพิมาน วิเวียนถามว่านึกยังไงถึงชวนตนมาทานข้าว มีวาระแอบแฝงอะไรหรือเปล่า
“โธ่วิ...ไม่มีอะไร ผมก็แค่อยากเจอ อยากคุย อยากรู้ว่าตอนนี้ชีวิตคุณเป็นยังไงบ้าง”
วิเวียนถามว่าจริงหรือ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเขาคิดอยากจะคุยกับตนแบบนี้เลย
“อ้าว ก็เมื่อก่อนคุณเป็นแฟนกับไอ้ดิน แล้วจะให้ผมควงแฟนเพื่อนได้ยังไง”
“วิไม่ชอบคำว่าเมื่อก่อนเลย”
“คุณนี่เป็นผู้หญิงตรงมาก ถ้าคุณไม่ชอบคำนี้ก็แสดงว่าคุณยังอยากเป็นแฟนกับมันต่อไป” วิเวียนติงว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของตน “ก็จริง ถ้าไม่บังเอิญดินมันไปติดมีเรื่องส่วนตัวกับคนอื่นอยู่”
“คุณหมายถึง...”
“ใช่...คะนึงนางไง”
“ดินเขาบอกคุณเหรอว่าเขาชอบคะนึงนาง”
“ของแบบนี้ไม่ต้องบอกหรอกครับ แค่วันๆเห็นมันจ้องแต่โทรศัพท์ว่าเมื่อไหร่สาวจะโทร.มา แค่นี้ก็รู้แล้ว สมัยก่อนผมก็เห็นมันเป็นแบบนี้ตอนที่มันจีบคุณน่ะ
แต่เดี๋ยวนี้หายใจเข้าออกก็มีแต่ชื่อน้องนาง ผมไม่เคยเห็นมันพูดถึงคุณเลย เวลาคุณโทร.ไปก็เห็นมันปล่อยให้เป็นมิสคอลเสียอย่างนั้น ดูมันเครซี่น้องนางมากเลยนะตอนนี้ คงกำลังข้าวใหม่ปลามัน”
“ขอโทษนะ วิขอตัวไปห้องน้ำแป๊บนึง” วิเวียนทนฟังต่อไปไม่ไหว
“ตามสบายครับ”
พิมานมองตามวิเวียนที่ลุกเดินไปด้วยสายตามีเลศนัย พึมพำ
“ตาต่อตา ฟันต่อฟันนะไอ้ดิน”
ooooooo
วิเวียนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ พอผลักประตูห้องน้ำโครมเข้าไปก็คำราม
“นังคะนึงนาง แกกล้ามากที่มายุ่งกับดิน ไม่เห็นเงาหัวตัวเองซะแล้ว” ยิ่งคิดถึงชุดเดรสที่ห้องน้ำบ้านปฐพียิ่งมั่นใจว่า “ต้องเป็นมันแน่ๆ ดินถึงได้หลงมันหัวปักหัวปํา”
เมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร วิเวียนถามพิมานหยั่งเชิงว่าเขารู้จักคะนึงนางได้ยังไง พิมานบอกว่ารู้จักกันมาก่อนหน้านี้ตามงานการกุศลเพราะคุณแม่เธอเป็นนักสังคมสงเคราะห์
วิเวียนปะติดปะต่อเรื่องราวได้ก็เลียบเคียงว่า เขาออกจะหล่อเพอร์เฟกต์ คะนึงนางก็น่าจะสนใจเขาอยู่
“ก็เดตกันอยู่แหละครับ เกือบจะคลิกกันด้วยซ้ำ” วิเวียนถามว่าถ้าไม่มีดินใช่ไหม “แหม...วินี่สมกับเป็นทายาทธุรกิจรุ่นใหม่จริงๆเลยนะเนี่ย โอเค ผมยอมรับว่าผมชอบคะนึงนาง แล้วคุณล่ะ จะยอมรับไหมว่ายังชอบไอ้ดินอยู่”
วิเวียนบอกว่าตนรักดินแล้วก็จะไม่มีวันเลิกรักด้วย พิมานปากหวานว่าดินโชคดี ไม่มีใครจะเหมาะสมกับเขามากเท่าเธออีกแล้ว วิเวียนตัดบทว่าเราเข้าประเด็นเลยดีกว่า ถามว่าเขาต้องการให้ตนทำอะไร
“ทุกอย่าง...ที่จะทำให้ดินมันกลับไปหาคุณ”
“งานยากนะ เพราะฉันพยายามทำมันอยู่ทุกวัน แล้วคุณล่ะ จะให้ฉันทำงานคนเดียวเหรอ”
“ไม่สิ เราจะทำกันเป็นทีม”
“เชียรส์” วิเวียนยกแก้วไวน์ชนแก้วพิมาน ทั้งสองมองหน้ากันอย่างหมายมาด มีแผน
ooooooo
พจน์กับปริยาซึ่งระหองระแหงกันมาตลอด กระทั่งพจน์เก็บของจะแยกบ้าน และรุนแรงกันกระทั่งท้าไปพบกันที่เขต แต่พอท้าแล้วต่างก็เงียบด้วยความรู้สึกใจหาย...
พจน์ยังคงเก็บของใส่กล่องวางไว้อย่างเป็นระเบียบใกล้โต๊ะรับแขกที่มีรูปแต่งงานของทั้งสองตั้งโชว์อยู่ ปริยากลับจากทำงานหิ้วถุงอาหารที่ซื้อมาด้วย เธอหยุดมองของที่พจน์เก็บเรียงไว้รู้สึกใจหายและสับสน พจน์ถือของเดินลงมาจากข้างบน ทั้งสองสบตากันในความเงียบ
ปริยาเดินเข้าครัวจัดอาหาร ส่วนพจน์ก็เก็บของต่อไป แต่พอมาถึงนาฬิกาที่วางอยู่ พจน์ชะงักถามปริยาที่กำลังจัดอาหารในครัวว่า
“นาฬิกาอันนี้ของคุณหรือของผม”
“ของเราสองคน” ปริยาตอบเรียบๆ “เราซื้อด้วยกันตอนที่ไปมิวนิก ปกติเราจะชอบของที่ไม่ค่อยเหมือนกันแต่นาฬิกาเรือนนี้ ฉันชอบ...คุณก็ชอบ มันตั้งอยู่ตรงนั้นมาเกือบห้าปีแล้วนะ”
