เด็ดปีกนางฟ้า
ตอนที่ 8
พจน์นิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก อึดใจปริยาถามว่า
“คุณเลือกที่อยู่ใหม่ได้แล้วเหรอ” พจน์ส่ายหน้า “ยังไม่ต้องรีบออกไปก็ได้นะ ฉันอาจจะหุนหันไปหน่อย... ขอโทษด้วย”
พจน์มองหน้าปริยาไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเธอ ปริยายังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า
“คุณหิวหรือยัง ฉันทำอาหารไม่เก่งเท่าคุณหรอก แต่เมื่อกี๊ผ่านร้านอาหารที่คุณชอบเลยซื้อมาให้คุณทานข้าวด้วยกันมั้ยพจน์”
เสียงปริยาเริ่มสั่นเครือ จนพจน์ใจอ่อนยวบ เดินมาที่โต๊ะกินข้าวที่มีสำรับอาหารวางไว้พร้อมแล้ว พจน์มองนาฬิกาบนโต๊ะแล้วนั่งลง สองคนมองหน้ากันเงียบ ปริยามองนาฬิกาเห็นเข็มนิ่งไม่เดิน
“นาฬิกามันไม่เดินแล้วเหรอ” พจน์พยักหน้าบอกว่า ยังไม่ได้ไขลาน แล้วหยิบนาฬิกาขึ้นมาไขลานปรับเข็มให้ตรงเวลา แล้วต่างนั่งทานข้าวกันเงียบๆ มีแต่เสียงนาฬิกาที่เดินเบาๆ ท่ามกลางความเงียบและแสงสลัว
ooooooo
ที่ออฟฟิศ Angel Airlines...ภายในออฟฟิศมีการตบแต่งด้วยโปสเตอร์แคมเปญใหม่ของกลุ่มแอร์ที่ไปถ่ายที่ญี่ปุ่นและสแตนดี้ปฐพีกับคะนึงนางวางตามจุดต่างๆ
ที่ล็อบบี้ห้องโถงบริษัท มีโปสเตอร์ทุกคน ทั้งนาง ไวน์ ชะเอม และผักกาดแต่ไม่มีรูปนักรบ เจ้าตัวเดินสำรวจจนทั่ว พึมพำอย่างไม่เข้าใจว่า “ทำไมไม่มีรูปเราวะ” พอเจอ พจน์ก็เข้าไปถามว่าทำไมโปสเตอร์ที่ติดในบริษัทจึงไม่มีรูปตนเลย ถามอย่างระแวงว่าหรือคุณปริยาไม่ได้พิมพ์รูปตน
ปริยาเดินมาพอดี พอทั้งสองเห็นเธอก็ตีหน้า
ไม่ถูก ปริยาได้ยินทั้งหมด บอกนักรบว่าเป็นแคมเปญบริษัทตนจะไม่พิมพ์ได้ยังไง เพียงแต่ตนเอามันไปวางตรงจุดที่เหมาะสมและคู่ควรกับรูปเขาเท่านั้น
“ตรงไหนเหรอ” พจน์ถาม
“ก็ฉันเห็นว่านักรบเขาถนัดในเรื่องของการสร้างความสนุกสนานให้กับผู้ชม ฉันก็เลยสั่งให้เอารูปไปติดไว้ในที่ที่...บรรเทาทุกข์ของคนให้”
ปริยายิ้มมีเลศนัยแล้วเดินออกไป พจน์กับนักรบมองหน้ากัน นักรบหน้าเสีย พึมพำสยอง...
“อย่าบอกนะว่าเป็นที่...”
ทั้งสองฉุกคิดได้เดินอ้าวไปที่ห้องน้ำชาย เห็นสแตนดี้นักรบยิ้มระรื่นเชิญชวนอยู่หน้าห้องน้ำชาย!
“นี่ผมต้องมาเชิญคนเข้าห้องน้ำเหรอ!?” นักรบเซ็ง
พจน์มองนักรบอย่างเห็นใจ ไม่รู้จะทำยังไงเลยพูดให้เป็นเรื่องขำไปว่า มันอาจจะดูตลกแต่ก็น่ารักดีและยังดูเป็นมิตรอีกต่างหาก “อัชชัยมาเสะ ปลดทุกข์หนักหรือทุกข์เบาคะ”
พอนักรบทำหน้าเง้างอนก็บอกว่าล้อเล่น นักรบทำท่าเซ็ง แต่แล้วก็นึกได้ถามว่าเมื่อกี๊พี่พจน์พูดคำว่าคะเหรอ? พจน์ถามว่าพูดเมื่อไหร่ ไม่มี้...ไม่มี นักรบยืนยันว่า “มี...ก็พี่พูดคะน่ะ จริงๆนะ”
“ฝันแล้ว พี่จะพูดคะทำไม” พจน์หลงกลพูดคำว่าคะออกไป นักรบดีใจที่หลอกให้พจน์พูดคำว่าคะได้ “เรานี่มันจริงๆ ขนาดเศร้าๆอยู่ยังมีแก่ใจล้อเล่นอีก ปริยาเขาถึงเอาเรามาวางไว้ตรงนี้ไง...” นักรบทำหน้าเซ็งอีก “เอาน่า...คิดเสียว่าช่วยโปรโมตการปลดทุกข์ให้บริษัทแล้วกัน”
ได้รับคำปลอบใจจากคนที่ “ใช่” นักรบก็หัวเราะออกมาอย่างสดชื่น
ooooooo
ไวน์ตั้งหน้าตั้งตาจะเอาชนะนางด้วยการแย่งปฐพีมาให้ได้ ชะเอมเตือนว่าเธอไม่เพียงต้องสู้กับนางเท่านั้นแต่ยังมีวิเวียนอีกนะ ไม่กลัวโดนไล่ออกหรือ ไวน์ถามว่าใครจะโง่ออกตัวให้เขารู้ว่าตนจีบปฐพีอยู่
“ระวังโดนจับได้ทีหลังเธอจะโดนสองเด้งเลยนะไวน์ โทษฐานที่ไปตบตาเขาน่ะ”
ไวน์เชิดหน้าบอกว่าไม่สน งานที่อื่นมีเยอะแยะ ก็พอดีชะเอมเห็นปฐพีเดินมา ไวน์หน้าเจื่อนเพราะครั้งสุดท้ายที่จากกันที่ห้องน้ำบ้านเขาไม่ค่อยดี แต่ก็ทำหน้าระรื่นเข้าไปทัก ปฐพีถามว่าหาใบเคลมเจอหรือยัง
ไวน์โกหกแล้วลืม พอนึกได้ก็บอกว่าเจอแล้ว ตนเอาเหน็บไว้ในแมกกาซีนเลยลืมไป
ปฐพีบอกว่าเจอก็ดีแล้ว แล้วจะไป ก็พอดีเห็นสายฟ้าเดินมา ทั้งสองดีใจที่ไม่ได้เจอกันนาน ไวน์ถามชะเอมว่าสองคนนี้สนิทกันดีนะ ชะเอมถามไวน์ว่าเธอพนันกับคะนึงนางไว้เรื่องพี่ปฐพีว่าคนแพ้ต้องออกจากที่นี่ ตนอยากรู้ว่ามันจะตัดสินยังไงว่าใครชนะ ต้องให้พี่เขามาขอแต่งหรือยังไง
“โธ่สมัยนี้ไม่ต้องแต่งแล้ว ก็พี่ปฐพีเขาเลือกใครคนนั้นก็ชนะแหละ”
ooooooo
