ยอดรักนักรบ

“ไม่รู้หรอก แค่รู้ว่าคนหนึ่งในแนวติดทะเลคือเขาแล้วกัน แนวถัดไปน่าจะเป็นแนวตั้งรับของข้าศึก”

“หา!! ข้าศึก” ชลดาร้องเอะอะ นาวินนึกขึ้นได้ว่าเผลอหลุดปากรีบกลบเกลื่อน

“พ่อหมายถึงข่าวอ่ะ เอางี้ ฝั่งนักรบนี้คือพวกนักข่าว ฝั่งนี้เนื้อข่าว ไม่อันตรายหรอก”

“ท่านนายพลครับ ขอย้ำนะครับว่าเราไม่ต้องการให้พวกนั้นรู้ว่าเรารู้ที่ซ่อนของมัน” ผจญเตือน ชลดาตกใจอีกครั้ง กระซิบถามพ่อทำไมต้องซ่อนด้วย นาวินมองผจญอยากถีบให้รู้แล้วรู้รอด แล้วโกหกลูกว่านักรบทำงานคล้ายกับนักข่าวที่ต้องถ่ายรูปพวกเซเลบ พวกไฮโซที่ไม่ชอบเป็นข่าว ก่อนจะตัดบทว่าอย่าซักอะไรมากนัก ผจญหงุดหงิดที่ไม่ได้คำตอบพยายามถามเขาอีก นาวินมองอีกฝ่ายสีหน้าไม่พอใจแต่ต้องเก็บอาการไว้

“คุณผจญ ผู้กองนักรบคือนายทหารการข่าวที่ดีที่สุดของผม ผมเชื่อใจเขาและผมคงไม่ต้องย้ำนะว่าภารกิจนี้คุณขอให้เราช่วย เพราะฉะนั้น คุณเองก็ควรจะเชื่อใจเขาเหมือนกัน”

ooooooo

นักรบยังคงส่องกล้องมองยามที่ยืนนิ่งผิดปกติ ส่องอยู่นานจนลูกทีมเริ่มสงสัยทำไมเขาไม่ลงมือสักที

“สมุทร หมวดว่าแปลกไหม ทุกอย่างมันดูง่ายเกินไป ดูสิ ยามอะไรยืนสั่นเป็นเจ้าเข้า ผมว่ากลิ่นมันไม่ดีซะแล้ว” นักรบว่าแล้วชักมีดออกมาแล้วโผไปหายามคนนั้น ลูกทีมตกใจกับความบ้าบิ่นของเขา...

ภาพจากจอทีวียักษ์เห็นคนคนหนึ่งพุ่งตรงไปยังแนวข้าศึกอย่างรวดเร็ว ชลดาตกใจเขย่าแขนพ่อให้ดูไอ้ตัวนั้นจะต้องเป็นนักรบแน่ๆ เพราะชอบทำอะไรห่ามผิดมนุษย์ ทั้งห้องหันมองเธอเป็นตาเดียวกัน นาวินต้องสั่งลูกให้เงียบ เธอได้สติพยายามเก็บอารมณ์...

เป็นอย่างที่นักรบคาดไว้ เมื่อมาถึงตัวยามพบว่าถูกปิดปากไว้ด้วยเทปกาว มือเท้าถูกมัด เขาดึงเทปกาวออก ยามขอร้องอย่าฆ่าตนเลย ตนถูกจับมา พวกมันบอกว่าถ้าตนขยับหรือหนีจะฆ่าให้หมดทุกคน นักรบซักคนอื่นอยู่ไหนกันหมด ยามชี้ว่าอยู่ในบ้านลึกเข้าไปในเกาะ นักรบค่อยๆพายามคลานออกมา เชือกที่ผูกขายามถูกกระตุก ทันใดนั้นไฟสปอตไลต์สว่างพรึบไปทั้งหาด เสียงปืนดังจากมุมต่างๆสนั่นหวั่นไหว

หน่วยอัลฟ่าพากันหลบกระสุนและระเบิดกันจ้าละหวั่น ภาพการปะทะกันปรากฏขึ้นบนจอในห้องยุทธการ ทหารสื่อสารแจ้งนาวินว่าเกิดการปะทะกันแล้ว ชลดาแทบช็อกที่เห็นมีการยิงกัน นาวินต้องโกหกอีกรอบว่าไม่ต้องตกใจ ขอให้คิดว่าแค่นักข่าวกำลังยิงคนในข่าว นักรบวิทยุมาแจ้ง

“ฐานจากอัลฟ่า 1 ตรวจพบผู้บริสุทธิ์ถูกควบคุมตัวและเกิดการปะทะกัน ขอคำสั่งด่วน...เปลี่ยน”

ผจญโมโหมากตะโกนมาจากโต๊ะที่ฝรั่งนั่งคีย์แล็ปท็อปอยู่ บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ต้องการให้มีการต่อสู้ นาวินไม่พอใจเดินไปบอกเขาให้ไปบอกไอ้พวกที่ยิงลูกน้องของตนก็แล้วกัน คนของตนไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน

“อัลฟ่า 1 จากฐานหน้าที่ของคุณคือทำลายและปลดปล่อยเชลยที่ถูกจับกลับมาให้หมดทุกคน ย้ำทุกคน”

เมื่อได้ไฟเขียวจากนาวิน นักรบสั่งให้ลูกทีมจัดหนักให้พวกศัตรู จากนั้นพากันตะลุยเข้าไป...

นาวินจ้องหน้าผจญ พร้อมกับบอกให้ตามมา ถอดไมค์วางไว้ก่อนออกเดินนำผจญเข้าไปในห้องเล็ก ชลดามองตามพ่อแล้วหันมองที่จอภาพเห็นการ

ต่อสู้ เห็นระเบิดมีคนล้มตายแทบจะหัวใจวาย...

ทันทีที่เข้ามาในห้อง ผจญขอคำอธิบายถึงเรื่องที่เกิดขึ้นจากนาวิน

“ง่ายมาก ภารกิจร่วมของเราจบตั้งแต่ผู้กองนักรบพบเห็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ถูกควบคุมตัวอย่างผิดกฎหมาย หน่วยพิเศษจึงต้องเข้าจัดการ...ชัดไหม”

“ซึ่งทำให้งานของผมต้องกลับไปเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ พวกมันคงย้ายฐานไปที่อื่น ท่านก็รู้ดี”

“รู้ แต่ถึงรู้ผมก็ยอมเพราะผมจะไม่ทิ้งเพื่อนมนุษย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่น้องคนไทยร่วมชาติของผมที่ผมเคยสาบานเอาไว้ว่าคุ้มครองและปกป้องพวกเขาไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม” นาวินโต้ไม่ยอมแพ้...

การปะทะกันหนักขึ้นเรื่อยๆ ชลดาทนต่อไปไม่ไหวคว้าไมค์ของพ่อมาสวมแล้ววีนใส่นักรบแฟนตัวเองทันที นักรบได้ยินเสียงเธอก็ตกใจนี่เธอไปทำบ้าอะไรในห้องยุทธการ สั่งให้ออกไปก่อน เธอไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อน ไหนเขาบอกเธอว่าจะไม่บ้าระห่ำเอาตัวไปเสี่ยงตายอีก นักรบยิงไปคุยไป

“เสี่ยงอะไร ไม่เห็นเสี่ยงตรงไหนเลยชล... เปลี่ยน”

“ไม่ต้องเสียเวลาเปลี่ยนหรอก คนไม่รักษาคำพูด ไม่รักษาแม้กระทั่งชีวิตตัวเอง ดูคุณทำเข้าสิวิ่งพล่านไปทั่วยั่วให้เขายิงคุณยังกับเกมกดอ่ะ เราเลิกกันเลยดีกว่า”

นักรบชักยัวะ บอกให้ชลดาเลิกทำตัวงี่เง่าสักทีได้ไหม ถ้าอยากเลิกเชิญเลิกไปคนเดียวเขาไม่เลิกด้วย สมุทรทนไม่ไหวพูดผ่านทางวิทยุให้เขาสนใจเรื่องตรงหน้าดีกว่าไหม เรื่องรักเก็บไว้ทีหลัง นักรบอัดอั้นลุกขึ้นชี้หน้าคนร้าย ตะโกนสั่งให้หยุด ทุกอย่างเงียบกริบ คนร้ายพากันงงว่าเขาจะมาไม้ไหน

“แฟนพี่กำลังวีนแตกวีนแตน มันใช่เวลาหรือเปล่าวะ เอางี้ วันนี้ไม่อยากฆ่าใคร ไอ้น้องช่วยวางอาวุธแล้วยอมมอบตัวดีๆได้ไหมวะ”