ตอนที่ 3
“ใช้เวลาตั้งสองอาทิตย์เชียวเหรอคะ ชักช้า
แบบนี้นี่เอง ทิพย์พิมานถึงตามคู่แข่งไม่ทันสักที”
อติรุจซึ่งมาร่วมประชุมเห็นท่าไม่ดี พยายามไกล่เกลี่ย “ถ้าเป็นงานทั่วไปสัปดาห์เดียวก็เสร็จครับแต่เซตนี้เป็นมาสเตอร์พีซ...ใช้อัญมณีกับคริสตัลเป็นส่วนประกอบหลายจุด ต้องใช้เวลามากกว่าปกติน่ะครับ”
คำชี้แจงของอติรุจทำให้ม่านฟ้าอ่อนท่าทีลง ธนิดาหมั่นไส้อดพูดไม่ได้ “งานเซตนี้ลงทุนมากกว่าปกติก็จริงแต่สามารถตั้งราคาขายได้สูง ที่สำคัญวัสดุแทบทั้งหมดเป็นของที่มีอยู่ในสต๊อกทำให้เราไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทุนด้วยค่ะ”
พิชิตยิ้มชอบใจความเอาจริงเอาจังของธนิดา ม่านฟ้าชักสีหน้าแต่ธนิดาไม่ยี่หระ
“ว่าแต่...คุณม่านฟ้าวางแผนการตลาดไว้ยังไงบ้างคะ”
ม่านฟ้าหน้าเจื่อน แก้ตัวแบบขอไปทีจะรีบนำเสนอแผนคราวหลัง ธนิดาเหยียดยิ้ม
“รีบหน่อยก็ดีนะคะ เพราะถ้ามัวชักช้าทิพย์พิมานจะก้าวตามคู่แข่งไม่ทัน เพราะงานออกแบบครั้งก่อนก็ถูกคู่แข่งก๊อบปี้และวางขายก่อนเราเสียอีก...คุณม่านฟ้าคงทราบเรื่องนี้ใช่ไหมคะ”
ธนิดายิ้มเยาะ ม่านฟ้ากำหมัดแน่นเอ่ยแบบเสียไม่ได้
“เรื่องนี้ทุกคนต้องรับผิดชอบร่วมกันสิคะ...อย่าลืมว่าฟ้าเป็นแค่ฝ่ายขาย แต่การที่แบบร่างถูกส่งไปยังคู่แข่งน่าจะมาจากฝ่ายผลิตมากกว่า คุณนิดนั่นแหละค่ะควรจะหาคำตอบว่าไอ้โม่งมาจากแผนกไหน...ดิฉันขอตัวนะคะ”
พูดจบก็สะบัดหน้าออกจากห้อง ธนิดาปรายตาไปทางพิชิตผู้มีอำนาจบริหารสูงสุดเวลานี้
“หวังว่าคุณพิชิตจะเห็นความสำคัญของเรื่องนี้นะคะ”
ooooooo
ม่านฟ้าเจ็บใจที่ถูกธนิดาฉีกหน้ากลางห้องประชุม พาลพาโลพิชิตที่เข้าข้างธนิดาโดยไม่ไว้หน้าเธอเลย พิชิตลอบถอนใจยาวก่อนปลอบไม่ให้ชู้รักคิดมาก เขาแค่ทำตามหน้าที่และมองธนิดาเป็นแค่หลานสาวภรรยาเก่าเท่านั้น
ธนิดาเซ็งไม่แพ้ม่านฟ้า นับวันผู้จัดการฝ่ายขายคนใหม่ก็แผลงฤทธิ์และพาพิชิตจมเหว อติรุจเป็นห่วงไม่อยากให้ธนิดาคิดมาก พยายามเย้าแหย่ให้หัวเราะหรือยิ้ม แต่เธอก็ไม่หายเครียดเพราะยังแก้ปัญหาสินค้าเลียนแบบไม่ได้ แถมหาหนอนบ่อนไส้ในบริษัทไม่เจออีกต่างหาก
วันเดียวกันที่บ้านนวลทิพย์...สายกับปลาช่วยกันดูแลแป้งร่ำเหมือนเคย ทุกอย่างเงียบสงบก่อนเปลี่ยนเป็นอึดอัดเมื่อจันพาละม่อมสาวใช้คนใหม่มาป่วน สายกับปลาหัวเสียมากแต่ต้องสะกดไว้เพราะไม่อยากให้ธนิดากับแป้งร่ำตกในสถานการณ์ลำบากมากไปกว่านี้
ม่านฟ้าไม่ใส่ใจบรรยากาศในบ้านนวลทิพย์นักแต่สนทรัพย์สมบัติมากมายของอดีตเจ้าของมากกว่า
เริงวุฒิรู้จักนิสัยเมียเก็บคนสวยดีโทร.เตือนให้พึงระลึกเสมอว่าไปอยู่บ้านนวลทิพย์เพราะอะไร










