ตุ๊กตาผี
ตอนที่ 3
“คุยอะไรกันอยู่หรือครับ หรือว่ามีความคืบหน้าเกี่ยวกับคดีคุณทิพย์ ผมจะได้ขอฟังด้วย”
สีหน้ายียวนของพิชิตทำให้คมสันคิดแผนบางอย่างได้ แกล้งบอกข้อมูลสำคัญ
“ผมแค่มาแจ้งคุณนิดว่าตอนนี้ผมเพิ่งรับโอนคดีคุณธาดามาอยู่ในความรับผิดชอบ เพราะทางทีมสืบสวนสงสัยว่าคดีคุณธาดามีความเชื่อมโยงกับคดีของคุณทิพย์น่ะครับ”
คำบอกเล่าง่ายๆของคมสันทำให้พิชิตเสียวสันหลังวาบ...หรือตำรวจหนุ่มคนนี้จะรู้เรื่องเขาบงการฆ่าธาดาแล้ว!
ooooooo
อติรุจกับคมสันอยู่คุยเรื่องคดีกับธนิดาและพิชิตอีกครู่ก็ขอตัว คมสันยิ้มกว้างทันทีที่อยู่ตามลำพังกับอติรุจ
“นายเห็นหน้าคุณพิชิตใช่ไหมวะ”
“ทำแบบนี้จะไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นเหรอวะไอ้หมวด”
“ก็ฉันต้องการแบบนั้น”
“หมายความว่าไงวะ”
“ตอนนี้เราเก็บหลักฐานได้พอสมควรแต่กลับหาความเชื่อมโยงไม่ได้เลย ถ้าผู้ต้องสงสัยร้อนตัว เขาอาจทำอะไรบางอย่างเพื่อกลบเกลื่อนร่องรอยหลักฐานที่เรามีอยู่”
“ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นบางทีก็อาจช่วยต่อจิ๊กซอว์ที่เรายังหาไม่เจอก็ได้ใช่ไหมวะ”
คมสันพยักหน้ารับ อติรุจยิ้มด้วยความชอบใจ เช่นเดียวกับผีนวลทิพย์ที่ปรากฏร่างด้านหลังสองหนุ่ม
“ขอบใจมากอติรุจที่ช่วยดูแลนิดกับแป้งร่ำ...ขอบใจมาก”
ผีนวลทิพย์จงใจโผล่ให้สองหนุ่มเห็น อติรุจกับคมสันเบิกตาโพลง ตกใจแต่ยังประคองสติขับถึงบ้านเทพ คมสันแยกตัวจากไปแล้ว อติรุจถอนใจยาวก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องความคืบหน้าของคดีให้เทพฟัง
“เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะโว้ยเจ้ารุจ ลุงกลัวว่าจะเหมือนคราวก่อน”
อติรุจนิ่วหน้า เทพเลยเล่าข้อสันนิษฐานของตน “ก็ที่เจ้าพิชิตมันเอาหมอผีไปที่โรงงานไง บอกตรงๆนะไม่รู้ว่าวิญญาณคุณธาดาถูกหมอผีทำอะไรหรือเปล่า เพราะตั้งแต่คราวนั้นไม่มีใครเคยเห็นวิญญาณคุณธาดาอีกเลย”
“ครับลุง...แต่ผมไม่มั่นใจหรอกนะเพราะเท่าที่รู้นายพิชิตกับพวกญาติๆก็เจออะไรแปลกๆในบ้านอยู่หลายครั้ง”
“น่าสงสาร...โดนรังแกทั้งที่มีชีวิตอยู่ ตายไปแล้วก็ยังไม่พ้นมารผจญ”
มารผจญของผีนวลทิพย์อย่างพุดกับจันไม่ได้หวังแค่ปอกลอกทรัพย์สมบัติของพิชิตลูกชายคนโต แต่หมายจะยึดบ้านหลังใหญ่ของนวลทิพย์จากธนิดากับแป้งร่ำด้วย
เช่นเดียวกับมารผจญอย่างเริงวุฒิที่ไม่คิดหยุดก่อกวนครอบครัวนวลทิพย์จนกว่าจะได้ครอบครองตุ๊กตาหยก ทั้งส่งม่านฟ้าไปป่วนที่ทิพย์พิมานและบ้านนวลทิพย์ แถมกันระวิวรรณออกห่างจากธนิดาด้วยการเปิดร้านกาแฟให้
ระวิวรรณไม่รู้เรื่อง วุ่นวายทำร้านกาแฟใหม่ของตน จนเริงวุฒิเบาใจ ธงลูกน้องคนสนิทของเขาเสียอีกที่ข้องใจจนเขาต้องกำชับไม่ให้หลุดปากให้ระวิวรรณระแคะระคาย...เดี๋ยวจะเสียแผน!
