ตุ๊กตาผี

“ฟ้าไม่ลืมหรอกค่ะ ฟ้ารักคุณจะตาย...ทุกสิ่งที่คุณต้องการฟ้าไม่มีวันลืม”

เริงวุฒิเหยียดยิ้มกับโทรศัพท์และวางสาย ม่านฟ้าลอบเบ้หน้า หมั่นไส้ที่เขาคิดถึงแต่เรื่องตุ๊กตาหยก พลันก็ใจพองโตเมื่อคิดถึงข้าวของมีค่ามากมายในบ้านนวลทิพย์

“เราไม่เข้าไปอยู่ก็โง่น่ะสิ เครื่องเพชรยัยนวลทิพย์ตั้งมากมาย มันต้องเก็บไว้ที่บ้านบ้างแน่ๆ!”

ม่านฟ้าฝันกลางวันถึงสมบัติมากมายของนวลทิพย์ ก่อนหุบยิ้มฉับเมื่อจู่ๆอติรุจก็โผล่มาหาถึงห้องทำงาน

“เอ่อ...คุณรุจมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“คือผมอยากปรึกษาคุณฟ้าว่าถ้าจะเพิ่มคริสตัลเข้าไปในชิ้นงานจะทำให้ต้นทุนสูงขึ้น...จะยากต่อการทำตลาดหรือเปล่าครับ หรือจะให้ผมปรับลดลง”

ใบหน้าหล่อเหลาของอติรุจที่เธอติดใจตั้งแต่แรกเห็น ทำให้ม่านฟ้าถือโอกาสควงแขน ทิ้งสายตาอย่างเชิญชวน

“อุ๊ย...ไม่ต้องหรอกค่ะ ฟ้าอยากให้คุณรุจใส่ไอเดียเต็มที่ ส่วนเรื่องการขายเชื่อมือฟ้าเถอะค่ะ...ฟ้าถนัด”

พูดพลางกึ่งลากกึ่งจูงเขาไปดูงานฝ่ายผลิต อติรุจลำบากใจ ยิ่งเห็นแววตาเย็นชาของธนิดาก็ใจเสียพยายามส่งสายตาออดอ้อนแต่เธอก็เมินหน้าหนี เขาต้องบากหน้าไปปรับทุกข์กับคมสัน แต่อีกฝ่ายก็ยุ่งจนไม่มีเวลาคุย

ooooooo

อารมณ์หงุดหงิดเพราะเห็นอติรุจควงม่านฟ้าดูงานทั่วบริษัททำให้ธนิดาเกิดฮึดพาแป้งร่ำไปร่วมโต๊ะมื้อเย็นกับสมาชิกครอบครัวพิชิต สายกับปลาพยายามทัดทานกลัวมีเรื่องให้เด็กหญิงกระทบกระเทือนจิตใจ  แต่ธนิดาก็ยืนกรานตามความต้องการเดิมเพราะแป้งร่ำมีสิทธิ์ในฐานะเป็นเจ้าของตัวจริงของบ้านหลังนี้

สมาชิกครอบครัวพิชิตทุกคนไม่ชอบใจที่ธนิดาพาแป้งร่ำมาร่วมโต๊ะ หาเรื่องพูดดูถูกถากถางจนธนิดาทนไม่ไหวโพล่งอย่างเหลืออด

“แป้งร่ำไม่ได้มีอะไรผิดปกติ ถ้าเราช่วยกันอีกไม่นาน แป้งร่ำก็จะกลับมาสดใสเหมือนเด็กคนอื่นๆค่ะ”

ม่านฟ้ายิ้มเยาะ ตอกไม่ไว้หน้า

“ช่วยกัน...นี่ฟ้าหูฝาดไปหรือเปล่า คุยกับเด็กสติเฟื่อง เนี่ยนะคะ...เชิญคุณนิดเป็นแม่พระไปคนเดียวเถอะค่ะ!”

ผีนวลทิพย์โกรธมากที่ลูกสาวโดนพูดจาเหน็บแนมขอให้เหล่าตุ๊กตาผีช่วยสั่งสอนครอบครัวพิชิตรวมทั้งม่านฟ้า ละม่อมปกป้องบรรดาเจ้านายใหม่เต็มที่เลยถูกพวกตุ๊กตาผีเล่นงานจนหลอน

สมาชิกครอบครัวพิชิตเดือดจัด จะเอาเรื่องแป้งร่ำเพราะคิดว่าเป็นตัวการแกล้งให้วุ่นวายทั้งโต๊ะอาหาร ธนิดาถลากอดลูกพี่ลูกน้องตัวเล็กแน่นก่อนฟิวส์ขาดเมื่อพิชิตส่งเสียงดังข่มขู่แป้งร่ำ

“พอกันที! ฉันอดทนกับพวกคุณมามากพอแล้ว ถ้ารังเกียจถึงขนาดกุเรื่องใส่ร้ายแป้งร่ำคงอยู่ร่วมบ้านกันไม่ได้แล้ว ขนข้าวขนของออกไปจากบ้านนี้ให้หมด!”