ตุ๊กตาผี
ตอนที่ 3
“วันเกิดคุณทิพย์...คุณลองหรือยังคะ”
“ลองแล้วแต่ไม่ใช่”
“แล้ววันเกิดนังเด็กแป้งร่ำล่ะคะ มันรักลูกขนาดนั้น บางทีมันอาจใช้วันเกิดของนังเด็กสติวิปลาสนั่นก็ได้”
“เออ...จริงสิ ผมลืมไปได้ยังไง”
พิชิตหลอกถามวันเกิดของแป้งร่ำจากสาย โดยอ้างว่ารู้สึกผิดอยากจัดงานวันเกิดให้เด็กหญิง สายหลงเชื่อยอมบอกโดยดี ไม่รู้เลยว่าผีนวลทิพย์ร้อนรนมากกลัวเขาเปิดเซฟได้แล้วปรนเปรอสมบัติของเธอให้ม่านฟ้า
คำภาวนาของผีนวลทิพย์ไม่เป็นผลเมื่อพิชิตเปิดเซฟของเธอสำเร็จ ม่านฟ้าตาเป็นประกายด้วยความโลภเมื่อเห็นกล่องเครื่องเพชรหลายกล่องในตู้เซฟ พิชิตเฝ้ามองอาการชู้รักด้วยความเอ็นดู
“คุณชอบไหม”
“ชอบสิคะ...ในที่สุดมันก็เป็นของเราค่ะที่รัก”
“นี่แค่บางส่วน ยังมีในเซฟที่ธนาคารอีกมาก”
“คุณต้องเอาทั้งหมดมาเป็นของเราให้ได้นะคะ”
ม่านฟ้าออดอ้อน พิชิตรับปาก ผีนวลทิพย์ถึงกับหัวใจสลาย ไม่คิดว่าสามีที่รักจะทำกับเธอแบบนี้...
ooooooo
ธนิดายังไม่รู้เรื่องเซฟของนวลทิพย์ถูกพิชิตกับม่านฟ้าเปิดได้แล้ว มัวคุยเรื่องคดีกับอติรุจและคมสันโดยเฉพาะประเด็นความเชื่อมโยงเกี่ยวกับการตายของธาดากับนวลทิพย์
อติรุจมั่นใจข้อสันนิษฐานของตนว่าการตายของธาดากับนวลทิพย์อาจเกิดจากตัวการคนเดียวกัน ธนิดาหน้าเสีย คมสันต้องปลอบไม่ให้คิดมากเพราะข้อสันนิษฐานของอติรุจยังไม่มีหลักฐานสนับสนุน
ธนิดายังไม่หายเครียด น้ำตารื้นด้วยความสะเทือนใจ อติรุจสงสารแต่อยากเตือนให้เธอระวังตัวเพราะคนร้ายตัวจริงคงไม่หยุดแค่นี้ ทั้งเรื่องตุ๊กตาหยกและทรัพย์สมบัติมากมายของนวลทิพย์ซึ่งเป็นแรงจูงใจที่ดี
ข้อสันนิษฐานของอติรุจทำให้ธนิดาใจไม่ดี สีหน้าวิตกของเธอทำให้คมสันหันไปต่อว่าเพื่อนสนิท
“เฮ้ยไอ้รุจ...นายกำลังทำให้คุณนิดตกใจ”
อติรุจไม่สะทกสะท้าน โต้เสียงเข้ม “ฉันห่วงคุณนิด ต่างหากโว้ย...ตอนนี้คนที่ผมเป็นห่วงไม่ใช่แป้งร่ำแต่เป็นคุณ เพราะถ้าไม่มีคุณ ใครจะได้เป็นผู้จัดการมรดก มหาศาลของแป้งร่ำ...ลองคิดดูสิครับ”
คมสันกลัวธนิดาคิดมากพยายามปรามเพื่อนไม่ให้กดดันเธอแต่อติรุจก็ไม่หยุด โพล่งเข้าประเด็น
“ผมอยากให้คุณย้ายออกไปอยู่ที่อื่น”
“แล้วแป้งร่ำกับป้าสายล่ะคะ”
“ย้ายไปด้วยกันเพื่อความปลอดภัยของคุณ”
ธนิดาคิดตามก่อนเชิดหน้าปฏิเสธ “ไม่ค่ะ! ฉันจะไม่ไปไหน ฉันรับปากน้าทิพย์จะดูแลปกป้องแป้งร่ำและทรัพย์สินของแก ฉันต้องทำให้ได้ แม้ว่า...”
“แม้ว่าต้องใช้ชีวิตเป็นเดิมพันยังงั้นหรือ”
อติรุจดักคออย่างรู้ทัน ธนิดาหน้าตึงด้วยความไม่พอใจแต่ไม่ทันตอกพิชิตก็โผล่มา
