ตอนที่ 14
“จริง!! เรื่องนี้สารวัตรใหญ่ท่านไม่ได้สอนเรา แต่ท่านทำให้ดูมาตลอด คนเราต้องกล้าสู้ กล้าเผชิญกับความไม่ถูกต้อง”
“ตั้งแต่ก้าวแรกที่สารวัตรใหญ่มาเหยียบพระลานท่านก็สู้กับความไม่ถูกต้องมาตลอด ตอนนั้นท่านตัวคนเดียวด้วยซ้ำ”
ดาบหมูมองทุกคนที่จริงจังเด็ดเดี่ยวแล้วพูดโพล่งว่า “เอาวะ อย่างมากก็โดนย้าย” บุญเชิดผสมโรงทันทีว่าตนเอาด้วย ย้ายก็ย้าย เป็นไงเป็นกัน...เล่นเอาทุกคนฮึกเหิม แต่แล้วจ่าเฉยเหลือบเห็นกอบเกียรติเดินเข้ามาจึงสะกิดพรรคพวกให้รู้ตัว
“คุยอะไรกัน” กอบเกียรติทักถามแต่ไม่มีใครตอบสักคน แถมยังแยกย้ายสลายตัวไปกันหมด
เย็นนั้นบรรดาเมียตำรวจที่ขายครีมรู้เรื่องก็เป็นเดือดเป็นแค้นไม่ยินยอมโดนหักเปอร์เซ็นต์ รวมตัวกันโทร.ไประบายความอัดอั้นให้คำแพงฟังว่าทำแบบนี้เท่ากับชุบมือเปิบ จู่ๆจะมาหักเงินที่พวกเราทำมาหากินสุจริตได้อย่างไร
“ถ้าพวกเราคิดจะสู้กับความไม่ถูกต้องจริงๆ พยายามอย่าใช้อารมณ์กันนะคะ ต้องมีสติ และสู้กันด้วยกฎหมายเท่านั้น” คำแพงเตือน
“จ่าเชิดเขาเตือนแอ๋วนะคะ ว่าคนที่เป็นหัวโจกอาจโดนย้ายไปอยู่ชายแดน แต่แอ๋วไม่กลัวแล้วค่ะ ย้ายก็ย้ายเป็นไงเป็นกัน”
“สู้ด้วยความดี ชัยชนะอาจมาถึงช้าค่ะ ระหว่างทางเราอาจโดนกลั่นแกล้ง แต่พวกเราต้องอดทนกันให้มากที่สุดนะคะ”
“ค่ะ พวกเราจะสู้ให้ถึงที่สุดค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะคุณคำแพง”
คำแพงวางสายแล้วมาเล่าให้ใหญ่ฟังว่าตอนนี้เริ่มมีการเคลื่อนไหวของชาวบ้านที่พระลานแล้ว
“ดีแล้วที่พวกเขาไม่นิ่งดูดาย ไม่งั้นพวกโจรมันจะได้ใจ”
“นั่นสิคะ ถ้าวันนี้เราปล่อยให้ความไม่ถูกต้องผ่านไป วันข้างหน้ามันก็จะย้อนกลับมาหาตัวเราแน่นอน”
สองคนเห็นพ้องกัน...มีความหวังที่จะให้ชาวพระลานลุกขึ้นต่อสู้ด้วยตัวเอง
ooooooo
คืนก่อนกอบเกียรติหย่าศึกนักพนันสองคนทะเลาะกันในบ่อนด้วยเรื่องหนี้สินด้วยการให้ลูกหนี้ไปหาเงินมาชดใช้เจ้าหนี้เรื่องจะได้จบ แต่วันนี้ลูกหนี้คนนั้นดันไปปล้นเงินจากแม่ของกอบเกียรติแล้วยังพลั้งมือทำร้ายพ่อที่เป็นอัมพาตถึงตายโดยไม่รู้ว่าสองผัวเมียเป็นใคร
จนเมื่อกอบเกียรติกลับมาเจอและจำมันได้ มันเองก็จำกอบเกียรติได้จึงยัดเยียดเงินที่ปล้นได้ให้เขาช่วยเอาไปใช้หนี้
กอบเกียรติโกรธแค้นตบหน้ามันสุดแรงแทบล้มทั้งยืนแล้วด่าซ้ำ “ไอ้เลว!”
“ตบผมทำไม...ถ้าผมเลว ผู้กองไม่เลวกว่าผมหรือไง เป็นตำรวจแต่ไปคุมบ่อนคุมซ่องมันเลวกว่าคนเป็นโจรด้วยซ้ำ”
ผู้กองหนุ่มหน้าชา โกรธและอายพุ่งเข้าใส่มันหมายเอาให้ตายแต่แม่ของเขาเข้ามาห้ามไว้พร้อมกับร้องไห้แทบเป็นลมกับความสูญเสียที่เกิดขึ้น










