สารวัตรใหญ่

เช้าวันใหม่จ่าพจนารถเอาเอกสารมาส่งผู้กองก้องภพที่โต๊ะทำงานบนโรงพัก แล้วถามเหมือนเร่งยังไงพิกล

“สำนวนได้แล้วครับ จะส่งอัยการวันนี้เลยใช่ไหมครับ”

“มีอะไรหรือเปล่าจ่า”

“เมื่อกี้ได้ยินหมู่ปราการมาพูด ผมไม่ค่อยสบายใจ”

“หมู่ปราการพูดอะไร”

“หมู่แกพูดเป็นนัยๆว่ากำลังจะมีคำสั่งย้ายส่งมา ผมเกรงว่าถ้าไม่ส่งฟ้องวันนี้ ก็อาจไม่ได้ส่งเลยครับ”

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะรีบไปส่งฟ้องเลย ผมจะไม่ยอมให้ใครมาหยุดผมเด็ดขาด”

ก้องภพถือเอกสารเดินออกไป ปราการซึ่งคอยจับตามองลุกมาถามพจนารถทันที

“นั่นเขาไปไหนน่ะจ่า”

“ไม่รู้เหมือนกัน”

พจนารถตอบด้วยท่าทีรำคาญ ปราการเลยไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ แต่แอบไปโทรศัพท์รายงานความเคลื่อนไหวให้คัคนานต์รับรู้ ส่วนก้องภพนั้นขับรถไปรับบุญเชิดกับนายเชื่อมที่นัดกันไว้ริมถนนแห่งหนึ่ง โดยไม่รู้ว่าตัวเองโดนคัคนานต์ติดตาม จนกระทั่ง

ก้องภพออกรถแล้วบุญเชิดมองไปเห็นรถคัคนานต์แล่นออกจากข้างทางจึงไหวตัว

ก้องภพเร่งเครื่องหนี แต่คัคนานต์ก็เร่งตามแล้วไปทันกันตรงไฟแดงในลักษณะจอดตีคู่ คัคนานต์ลดกระจกลงจ้องไปที่นายเชื่อมสายตาดุดัน

“จอดหน่อย ผมมีเรื่องจะคุย”

“เอาไว้วันหลังครับ ผมไม่ว่าง” ตอบแล้วก้องภพออกรถเพราะไฟเขียวพอดี คัคนานต์โกรธมากเร่งเครื่องตามเพื่อปาดหน้าแต่ไม่สำเร็จ จากนั้นรีบโทร.หาอเนกบอกให้รู้ว่าก้องภพกำลังพานายเชื่อมไปส่งฟ้อง เขาต้องช่วยตนเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นจะเดือดร้อนกันหมด

เมื่อรถจอดหน้าศาลจังหวัด บุญเชิดรีบหยิบเอกสารสำนวนคดีแล้วแยกออกไปก่อน ส่วนก้องภพประกบนายเชื่อมเพื่อจะเดินเข้าอาคาร ทันใดนั้นอเนกโผล่มาขวางและถามเกือบตวาดว่า

“นั่นคุณจะทำอะไร”

“พาผู้ต้องหาไปฝากขังครับ”

“ไม่ได้ ผมไม่อนุญาต ส่งตัวนายเชื่อมมา”

“ไม่ได้ครับท่าน ผมกำลังจะพาไป...”

“พูดไม่รู้เรื่องรึไง!!” อเนกตวาดสวนด้วยท่าทีฉุนเฉียว

“งั้นท่านบอกผมมาก่อนว่าท่านมีเหตุผลอะไร”

อเนกยิ้มเป็นต่อ ส่งจดหมายคำสั่งย้ายให้อีกฝ่ายและพูดเย้ยหยัน “คำสั่งย้ายด่วน คุณหมดหน้าที่ที่จะต้องทำเกี่ยวกับคดีนี้แล้ว ส่งตัวนายเชื่อมมาให้ผม”

เชื่อมตกใจและวิตกกังวล แต่แล้วบุญเชิดเดินกลับมาพร้อมเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์สองคน ก้องภพบอกกับอเนกเสียงเรียบว่า

“ผมคงส่งให้ท่านไม่ได้หรอกครับ เพราะตอนนี้นายเชื่อมอยู่ในความคุ้มครองของศาลแล้ว”