เสน่หามายา

เจริญเห็นเพลงพิณหลับไปแล้วก็ขอตัวกลับ สรัลอาสาจะไปส่งที่รถ ฝากมนัสชนกดูแลเพลงพิณให้ด้วย ทั้งคู่ออกไปได้สักพัก มีเสียงไลน์ของมนัสชนกดังขึ้นติดๆกัน เธอหันมองเพลงพิณ

“เดี๋ยวตื่นมาโวยวายอีก” บ่นเสร็จมนัสชนกคว้ามือถือออกจากห้อง

เพลงพิณที่เหมือนจะหลับสนิทเมื่อสักครู่ เริ่มนอนกระสับกระส่าย ฝันร้ายถึงตอนที่อลิสยื้อไว้ไม่ให้ลงบันไดหนีไฟ พร้อมกับเงื้อมือจะตบ เธอหลบได้ทันก่อนจะตกใจตื่นขึ้นมาเห็นอลิสเอากระเช้าดอกไม้มาวาง เพลงพิณไล่แขกไม่ได้รับเชิญให้กลับไป ไม่อยากเห็นหน้า อลิสยืนกราน ว่าไม่ได้ผลักเธอตกบันได  เราสองคนแค่ยื้อกันไปมา  เพลงพิณไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวไล่ตะเพิดอลิสอีกครั้ง

“แต่เธอต้องฟัง” อลิสตวาดแว้ด เพลงพิณหมดความอดทนกระชากสายน้ำเกลือออกพุ่งเข้าไปตบอีกฝ่าย หน้าหัน แล้วจะตบซ้ำ คราวนี้อลิสตั้งตัวได้ทันเอามือกันไว้ เพลงพิณยิ่งโกรธผลักเธอล้มแล้วตามเข้าไปตบตีไม่ยั้ง อลิสได้แต่ปัดป้องไม่ตอบโต้ สเตฟานที่รออยู่หน้าห้องได้ยินเสียงเอะอะ รีบเข้าไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน

แดเนียลกลับเข้ามากับมนัสชนกเห็นอลิสกับสเตฟานอยู่ในห้อง คิดว่าเพลงพิณถูกรุมจะเข้าไปช่วย เพลงพิณต้องรั้งตัวเขาไว้ สเตฟานเห็นท่าไม่ดีจะพาอลิสออกจากห้อง ยังไม่ทันเปิดประตู สรัลเดินสวนเข้ามาเสียก่อน เห็นอลิสอยู่ในห้องโวยวายเสียงลั่นว่าทำอะไรเพลงพิณ เธออ้างไม่ได้เป็นคนเริ่ม เขาไม่เชื่อสั่งให้ขอโทษเพลงพิณเดี๋ยวนี้ อลิสยืนกรานไม่ได้ทำอะไรผิดเขาไม่มีทางได้ยินคำนั้นจากปากเธอ

สรัลโกรธเงื้อมือจะตบ อลิสหาเกรงกลัวไม่ เชิดหน้าท้าทาย เพลงพิณต้องจับมือเขาไว้ ขอร้องให้พอแค่นี้ ตบไปก็เจ็บมือเปล่า เธอไม่สำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่แล้ว ก่อนจะหันไปทางอริ

“วันไหนที่คุณสำนึกได้ คุณต้องเจ็บปวดเสียใจในสิ่งที่คุณทำกับฉัน จะพูดคำว่าขอโทษกี่คำมันก็ช่วยคุณไม่ได้ จำไว้นะคะ” เพลงพิณจ้องหน้าอย่างไม่เกรงกลัวจนอลิสต้องล่าถอยกลับไป ทันทีที่ศัตรูไปพ้นหน้า เพลงพิณเข่าอ่อนแทบหมดเรี่ยวแรง สรัลต้องประคองเอาไว้

ooooooo

อลิสเข้าไปในห้องทำงานของสรัลที่บริษัท เห็นข้าวของของเขายังเก็บไม่หมดวางเกลื่อน กวาดตามองไปรอบๆห้อง ก่อนสายตาจะหยุดที่เก้าอี้ทำงาน พลันภาพในอดีตเมื่อ 20 ปีก่อนผุดขึ้นมาในความคิดของเธอ

ตอนนั้นบัญชาพ่อของเธอซึ่งเป็นประธานบริษัท LV พูดดักคอสรัลที่เพิ่งเรียนจบด้วยเงินทุนของท่านว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับมาช่วยงานที่นี่แล้ว อลิสออกโรงปกป้องชายคนรัก

“สรัลเขารู้ดีค่ะพ่อว่าต้องกลับมาช่วยงานที่บริษัท เขาไม่ไปไหนหรอกค่ะ จริงไหมคะสรัล”

“ครับคุณบัญชา ถ้าไม่ได้คุณบัญชาผมคงไม่มีวันมาถึงจุดนี้”

บัญชาไว้ใจสรัลมาก หวังว่าเขาจะรักบริษัทนี้เท่ากับที่รักลูกสาวของท่าน สรัลรับคำหนักแน่น อลิสภูมิใจที่พ่อไว้ใจเขา เข้าไปกอดแขนสรัลอย่างรักใคร่

นอกจากนี้อลิสยังจำเรื่องราวในอดีตได้อีกว่า หลังจากสรัลทำงานกับพ่อได้สักพัก ก็พบว่าท่านไม่ได้ทำธุรกิจแบบตรงไปตรงมา โปรเจกต์ใหญ่ๆที่บริษัท LV ได้มาต้องมีการจ่ายเงินใต้โต๊ะ แล้วไปเอาคืนตอนที่ได้สัมปทานแล้ว ถึงจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ สรัลจำต้องโอนอ่อนผ่อนตามแต่ก็แสดงจุดยืนให้อลิสฟังอย่างชัดแจ้ง

“เมื่อไหร่ที่ผมขึ้นไปนั่งเก้าอี้บริหาร ผมจะไม่ทำแบบที่พ่อคุณทำ”