สัมปทานหัวใจ
ตอนที่ 1
“ส่งกลับแน่ แต่ก็บอกแล้วไงว่ากำลังเข้าหน้ามรสุม ต้องอยู่ที่นี่ไปจนกว่าจะหมดพายุฝนนั่นแหละ ถึงจะเอาเรือออกได้ แต่ระหว่างอยู่นี่คุณกับลูกต้องอยู่ในสายตาผมตลอด นี่คือคำสั่ง”
รัตตวัลย์ใจคอไม่ดีแต่ไม่พูดอะไรอีก รีบเดินไปหามันปูบอกให้รู้ว่าเราต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน สักครู่นาบุญนำยาแก้ฟกช้ำและเสื้อผ้ามาให้สองแม่ลูก เผอิญหญิงสาวเห็นเสาเคเบิล ถามว่ามีโทรศัพท์ใช่ไหม นาบุญบอกมีแต่ไม่ให้ใช้
“ทำไม”
“ต้องรู้ก่อนว่าคุณเป็นใคร ขืนให้ใช้โทร.สุ่มสี่สุ่มห้า จะเรียกโจรที่ไหนมาอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้...ถ้าอยากให้ช่วยก็ต้องให้ความร่วมมือ แต่ถ้ายังไม่ยอมบอกความจริง ก็เรื่องของคุณ ผู้หญิงกับเด็กแค่นี้ ถ้าเล่นตุกติก ผมจัดการได้อยู่แล้ว”
หลังจากนั้นนาบุญให้สองแม่ลูกเดินตามเขาไปยังจุดศูนย์รวมของชาวบ้านบนเกาะ ฉลามลูกชายของสนกับบุหรงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับมันปู วิ่งมาหาด้วยความดีใจที่จะมีเพื่อนเล่น
ไม่ทันที่นาบุญจะแนะนำก็โดนป้าเหลียงแซวว่าพาคุณนายมาเปิดตัวเหรอ คนงานอื่นๆพากันซุบซิบ
จนรัตตวัลย์ไม่ค่อยชอบใจ
นาบุญไม่รู้จะบอกชื่อหญิงสาวว่าอะไร ให้เรียกเธอว่าคุณคำเดียว ส่วนลูกของเธอชื่อมันปู
“คุณ...กับลูกชื่อมันปูจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะหมดหน้ามรสุม ให้ทุกคนช่วยกันดูสองคนนี้ด้วย ฝากป้าดูคุณนายด้วยนะ”
“จ้า...เดี๋ยวป้าแนะนำเอง อยู่ๆไปเดี๋ยวก็รู้จักกันหมดเกาะเองแหละ”
รัตตวัลย์เห็นพวกป้าเหลียงมองอย่างเป็นมิตร
ก็ค่อยเบาใจ พอฉลามชวนมันปูไปเล่น เธอห่วงความปลอดภัยจะไม่ยอมให้ไป แต่นาบุญบอกให้ปล่อยเด็กไปเล่นบ้าง ขืนอยู่ตัวติดกันตลอดเวลาเครียดตาย
เด็กสองคนวิ่งตื๋อออกไป พุกกับชัยอยู่ในกลุ่มคนงานเดินออกมาขอโทษที่เมื่อวานล่วงเกินคุณนาย แต่พวกตนไม่ได้ตั้งใจ รัตตวัลย์รับไหว้แต่ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
อีกด้านหนึ่ง เอิบกับสนมีปากเสียงกันด้วยเรื่องหญิงแปลกหน้าที่เอิบกับชาจับตัวมา เอิบกร่างมากเล่นงานสนอย่างไม่กลัวใคร เหตุนี้ทำให้คนงานหมั่นไส้กรูมารุมอัดเอิบ แล้วชาก็โดนไปด้วย
สองฝ่ายตะลุมบอนกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่นาบุญจะวิ่งมาตวาดห้าม แต่เอิบไม่หยุด ใช้มีดฟาดฟันรอบด้านอย่างพาลๆ แล้วเกือบแทงโดนคนงานถ้านาบุญไม่เข้ามาขวางจนตัวเองโดนปลายมีดจนเสื้อขาด
ความจริงเอิบตั้งใจแทงนาบุญ แต่พอโดนคนงานรุมยำจนลุกไม่ขึ้นก็ยกมือยอมแพ้ คนงานปกป้องนายหัวและจะเอาเรื่องเอิบให้หนัก แต่เอิบรีบยกมือไหว้นาบุญปลกๆ อ้างข้างๆคูๆ
“ผมไม่เห็น แค่จะป้องกันตัว ไม่ได้ตั้งใจ”
“ไอ้สองตัวนี้มันแหลง ลามปามเมียนายหัว ต้องถูกฉัดสั่งสอนให้หลาบ”
เอิบกับชาสะบักสะบอมเต็มที นาบุญนิ่งขรึมก่อนสั่งเฉียบขาด
“เลิกยุ่งกับไอ้สองคนนี้ กลับไปทำงานของตัวเอง หน้าที่ใครหน้าที่มัน”
พวกคนงานรับฟัง แต่ยังมองเอิบกับชาอย่างไม่พอใจ กระทั่งนาบุญกวาดสายตามองน่าเกรงขาม ทุกคนจึงค่อยๆถอยออกไป เหลือแค่สนกับเอิบและชา
“หาคนช่วยดูสองคนนี้ด้วย อย่าให้ใครมากระทืบซ้ำ เอามันไปกินยา นอนพักให้หายดี สภาพปางตายจะสอบสวนอะไรตอนนี้มันคงไม่ไหว” นาบุญสั่งสน
ชาเจ็บปวดไปทั้งตัว สีหน้าเข็ดหลาบ เอิบเจ็บเช่นเดียวกัน แต่ยังมีแววตาอาฆาตแค้นนายหัว
ooooooo
