สัมปทานหัวใจ
ตอนที่ 1
ถึงเกาะถ้ำ รัตตวัลย์รู้สึกตัว มันปูดีใจกอดแม่แน่นภายใต้ผ้าคลุมที่เอิบกับชาคลุมไว้ สองหนุ่มกลัดมันคิดจะข่มขืนรัตตวัลย์ก่อนฆ่าทิ้ง โดยเอิบขอก่อนจึงให้ชาพาเด็กออกไป
รัตตวัลย์สู้สุดชีวิต พลางร้องบอกให้มันปูวิ่งไปตามคนมาช่วย เด็กชายวิ่งไปอย่างไร้ทิศทาง ส่วนรัตตวัลย์พยายามป้องกันตัวเอง แต่ไม่ช้าก็ถูกเอิบกระชากเสื้อจนกระดุมหลุดแล้วย่างสามขุมเข้าหา เธอกรีดร้องตกใจสุดขีด แต่แล้วนิ่งอึ้งเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างกายกำยำพุ่งเข้ามาชกหน้าคนร้ายเต็มเหนี่ยว
นาบุญนั่นเอง เขากระชากคอเสื้อไอ้เอิบขึ้นมาตะคอกถามด้วยความไม่พอใจอย่างมากต่อหน้าไอ้ชา
“เอ็งไปฉุดผู้หญิงที่ไหนมา”
ชาหวาดกลัวยืนก้มหน้าซ่อนพิรุธ แต่เอิบทำใจดีสู้เสือปั้นเรื่องโกหกเอาตัวรอด
“เป็นใครก็ไม่รู้เหมือนกันนายหัว เห็นนั่งเหงาๆ แถวท่าเรือ สงสัยทะเลาะกับผัว ไม่มีที่ไป เข้ามาให้ท่าผมแล้วขอมาอยู่ด้วย สวยแบบนี้ผมก็ใจอ่อนสิ กะว่าจะไปบอกนายพอดี แต่พอมาถึงก็ทำเป็นเล่นตัว”
นาบุญมองรัตตวัลย์ที่มองตอบมาน้ำตาคลอแล้วยิ่งสงสัย ถามเอิบเสียงกร้าว สายตาน่าเกรงขาม
“แน่ใจว่าเขายอมมาเอง”
“ไม่จริง” รัตตวัลย์พูดเสียงแผ่วเพราะยังจุกและเจ็บไม่หาย
“แน่สินาย” เอิบยืนยัน
“เอาลูกตามผู้ชายมาด้วยเนี่ยนะ” เสียงสนลูกน้องอีกคนของนาบุญดังมา
สนพามันปูเข้ามา ด้านหลังมีไข่แดงกับศักดิ์เพื่อนคนงานตามมาด้วย มันปูวิ่งเข้ามากอดแม่ นาบุญมองทั้งคู่ยิ่งสงสัย เอิบรีบกลบเกลื่อน
“ก็ใช่น่ะสิ มีลูกติดมาด้วย ผมถึงพามาไง ถ้าฉุดมาจะเอาเด็กติดมาด้วยทำไม”
“แล้วทำไมต้องแอบพาเข้ามาทางหลังเกาะ”
นาบุญถามจี้เอากับไอ้ชา มันตอบเสียงสั่นว่าพวกตนเกรงใจ กลัวนายจะดุ เอิบกลัวชาทำเสียเรื่องรีบพูดเหมือนไม่มีอะไรร้ายแรง
“ปล่อยไปสักครั้งเถอะนายหัว แค่ผู้หญิงกับเด็ก พวกผมจัดการเองได้”
นาบุญมองเอิบกับชาด้วยสายตาดุดันไม่พอใจกับความกร่างของลูกน้อง หันไปสั่งไข่แดงกับศักดิ์ให้พาสองคนนี้ไปก่อน ให้อยู่แต่ในบ้านพัก เดี๋ยวตนจะสอบสวนอีกที
เอิบฮึดฮัดทันที แต่เห็นนาบุญมองมาอย่าง เอาเรื่องก็ไม่กล้าแผลงฤทธิ์ ได้แต่เดินตามไข่แดงและศักดิ์ไปอย่างขัดใจ ส่วนชาสีหน้าไม่สู้ดีกลัวความจริงถูกเปิดเผย
ooooooo
บ้านนาบุญที่เกาะเป็นบ้านชั้นเดียวหลังเล็กอยู่บนเนิน ภายในตกแต่งเรียบง่ายมีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น แต่ของใช้ทุกอย่างดูดีทันสมัย มีรสนิยมและมีราคา
นาบุญอุ้มรัตตวัลย์ที่เป็นลมหมดสติไปอีกเข้ามานอนที่โซฟา มันปูเดินร้องไห้ตามมาเฝ้าแม่ บุหงันกำลังทำความสะอาดบ้านดีใจที่เห็นนาบุญ แต่แล้วนิ่วหน้ามองหญิงสาวหน้าตาสะสวยสงสัยว่าเป็นใคร
ชายหนุ่มไม่พูดอะไรนอกจากสั่งบุหงันไปเอากล่องยามา บุหงันหายไปครู่เดียวก็กลับมาพร้อมกล่องยาสามัญประจำบ้าน ขณะที่มันปูยังร้องไห้ไม่หยุด
ถามแล้วถามอีกว่าแม่เป็นอะไร นาบุญไม่ได้ตอบคำถามแต่บอกให้เด็กชายหยุดร้องไห้
“ผมกลัว...”
“เป็นลูกผู้ชายต้องไม่กลัวอะไร”
“ครับ” มันปูรับคำแต่ยังสะอื้นเบาๆ
